Αρκεί, βεβαίως, να υπήρχαν τα μέσα αυτά στα σπίτια, κάτι καθόλου αυτονόητο για την εποχή εκείνη! Κι αν
Η οικογένειά μου, αν και μόνο κατ' ευφημισμόν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μικρομεσαία, διέθετε ραδιόφωνο και από τις αρχές του '60 και πικ-απ! Ένα φορητό πικ-απ/βαλιτσάκι.
Τότε ήταν η χρυσή εποχή των δίσκων βινυλίου 45 στροφών.
Τα θρυλικά 45άρια ήταν οι πρωταγωνιστές της μουσικής ενημέρωσης και διασκεδασης των οικογενειών.
Πρώτον, ότι η κύρια μουσική ενημέρωση, ιδιαιτέρως στην επαρχία, γινόταν από το ραδιόφωνο.
Και ραδιόφωνο σήμαινε 2 κρατικοί σταθμοί, που έπαιζαν τις επιτυχίες. Ένα 45άρι, λοιπόν, περιείχε την επιτυχία και, συνήθως, ένα δεύτερο κομμάτι στην πίσω πλευρά.
Δεύτερον, η τιμή ήταν σχετικά προσιτή - 20 και 25 δραχμές στην αρχή, όταν το εργατικό μεροκάματο ήταν 80 ως 100 δραχμές - και δεν "φορτωνόταν" κανείς άλλα 10 ή 11 άγνωστα τραγούδια, που περιείχαν οι δίσκοι των 33 στροφών, στην τιμή των 90 ως 120 δραχμών.
Τρίτον, ήταν εύκολα στη μεταφορά και μπορούσαν να πηγαίνουν από σπίτι σε σπίτι, από πάρτι σε πάρτι.
Τέταρτον, αποτελούσαν ένα ευπρόσωπο δώρο κατά τις επισκέψεις σε ονομαστικές και άλλες γιορτές, κάτι περισσότερο από το κλασσικό Vermouth (για τους μεγάλους) ή την ΙΟΝ αμυγδάλου (για τους μικρούς), αρκεί να υπήρχε πικ-απ για την αναπαραγωγή της μουσικής.
Πέμπτον, έπαιζαν στο τζιουκ-μποξ, κάτι πολύ σημαντικό, αφού οι μηχανές αυτές, κυρίως, ήταν "υπεύθυνες" για τη μουσική επένδυση σε εστιατόρια και ταβέρνες.
Ως προς το είδος της περιεχόμενης μουσικής, στην επαρχιακή μας πόλη τουλάχιστον, μπορούσε κανείς να βρει τις επιτυχίες του ελαφρού, ελαφρολαϊκού, λαϊκού, αλλά και πιο ειδικού τραγουδιού της ελληνικής παραγωγής. Επίσης, τότε ήταν της μόδας το γαλλικό και το ιταλικό τραγούδι και ήταν πολύ πιθανό να βρει κανείς τις μεγαλύτερες επιτυχίες είτε στις πρωτότυπες εκτελέσεις είτε διασκευές με ελληνικό στίχο. Ακόμη, κυκλοφορούσαν σε 45άρια οι επιτυχίες του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, που τότε το παρακολουθούσαν σχεδόν όλοι, καθώς και κομμάτια ελληνικών νεανικών συγκροτημάτων, που έκαναν δειλά βήματα στη δισκογραφία.
Κι ενώ σε όλο τον κόσμο γινόταν μουσική κοσμογονία, η ελληνική επαρχία παρέμενε ξεκομμένη και ανενημέρωτη, τουλάχιστον μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '70. Τα αγγλόφωνα 45άρια, που έφταναν μέχρι την Επαρχία, συνήθως ήταν μεγάλες επιτυχίες μεγάλων συγκροτημάτων ή δευτεροτρίτες εκτελέσεις επιτυχιών.
Από τα μέσα της δεκαετίας του '70, με την απελευθέρωση της πληροφόρησης, τη φιλελευθεροποίηση του συστήματος, αλλά και την άνοδο του βιοτικού επιπέδου, άρχισε η σταδιακή προτίμηση των δίσκων 33 στροφών έναντι των 45αριών, μέχρι την ουσιαστική τους εξαφάνιση.
