Με αφορμή τον θόρυβο που δημιουργήθηκε σχετικά με την καταδίκη καθαρίστριας για πλαστογραφία, ακούστηκαν και γράφτηκαν πάμπολλες απόψεις (κυρίως συμπαράστασης).
Κοντά σε όλα αυτά προσθέτω τις δικές μου σκέψεις:
1. Οι δικαστές κρίνουν και δικάζουν με βάση τους κείμενους νόμους.
Υπάρχει, βέβαια, πάντα η δυνατότητα επίκλησης ελαφρυντικών και οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι η ελληνική δικαιοσύνη τις περισσότερες φορές εξαντλεί τα περιθώρια επιείκειας είτε σε πρώτο είτε σε δεύτερο βαθμό.
Από το σημείο αυτό και μετά, αν δεν μας αρέσει, ως κοινωνία, ένας νόμος, τότε πρέπει να τον βελτιώσουμε.
2. Η θέσπιση υποχρεωτικής εκπαίδευσης έγινε για προφανείς λόγους και ευρίσκει πεδίο εφαρμογής στον Δημόσιο τομέα.
Ο προβληματισμός αν μια καθαρίστρια χρειάζεται απολυτήριο υποχρεωτικής εκπαίδευσης για να καθαρίζει καλύτερα, δεν αφορά την ουσία της υπόθεσης και σαφώς δεν αφορά μόνο τις καθαρίστριες.
Είτε συμφωνεί κάποιος είτε διαφωνεί, αποτελεί νόμο του κράτους και όρο της προκήρυξης για πρόσληψη στο Δημόσιο.
3. Η πλαστογραφία είναι κολάσιμη. Τελεία και παύλα. Δικαιολογίες του τύπου "αμάρτησα για τα παιδιά μου" ή "το έκανα για να δουλέψω και όχι για να πλουτίσω" ή "άλλοι έχουν κάνει χειρότερα" δεν μειώνουν το μέγεθος της απάτης, απλώς προσπαθούν να αγγίξουν τις ευαίσθητες χορδές της κοινωνίας. Εξάλλου, ο πλαστογράφος, με την πράξη του, πήρε την θέση κάποιου άλλου, που κανείς δεν ξέρει τι ανάγκες είχε και που κι αυτός να δουλέψει ήθελε και όχι να πλουτίσει.
Και τέλος, ο πλαστογράφος και παραχαράκτης ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΤΕΩΝΑΣ και σε καμμία περίπτωση ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΕΙ ΗΡΩΑΣ!
Κοντά σε όλα αυτά προσθέτω τις δικές μου σκέψεις:
1. Οι δικαστές κρίνουν και δικάζουν με βάση τους κείμενους νόμους.
Υπάρχει, βέβαια, πάντα η δυνατότητα επίκλησης ελαφρυντικών και οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι η ελληνική δικαιοσύνη τις περισσότερες φορές εξαντλεί τα περιθώρια επιείκειας είτε σε πρώτο είτε σε δεύτερο βαθμό.
Από το σημείο αυτό και μετά, αν δεν μας αρέσει, ως κοινωνία, ένας νόμος, τότε πρέπει να τον βελτιώσουμε.
2. Η θέσπιση υποχρεωτικής εκπαίδευσης έγινε για προφανείς λόγους και ευρίσκει πεδίο εφαρμογής στον Δημόσιο τομέα.
Ο προβληματισμός αν μια καθαρίστρια χρειάζεται απολυτήριο υποχρεωτικής εκπαίδευσης για να καθαρίζει καλύτερα, δεν αφορά την ουσία της υπόθεσης και σαφώς δεν αφορά μόνο τις καθαρίστριες.
Είτε συμφωνεί κάποιος είτε διαφωνεί, αποτελεί νόμο του κράτους και όρο της προκήρυξης για πρόσληψη στο Δημόσιο.
3. Η πλαστογραφία είναι κολάσιμη. Τελεία και παύλα. Δικαιολογίες του τύπου "αμάρτησα για τα παιδιά μου" ή "το έκανα για να δουλέψω και όχι για να πλουτίσω" ή "άλλοι έχουν κάνει χειρότερα" δεν μειώνουν το μέγεθος της απάτης, απλώς προσπαθούν να αγγίξουν τις ευαίσθητες χορδές της κοινωνίας. Εξάλλου, ο πλαστογράφος, με την πράξη του, πήρε την θέση κάποιου άλλου, που κανείς δεν ξέρει τι ανάγκες είχε και που κι αυτός να δουλέψει ήθελε και όχι να πλουτίσει.
Και τέλος, ο πλαστογράφος και παραχαράκτης ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΤΕΩΝΑΣ και σε καμμία περίπτωση ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΕΙ ΗΡΩΑΣ!
