Απορίες ενός ταλαιπωρημένου (...και αφελούς;)

Εδώ και μήνες αγανακτώ καθημερινά. Το πρωί, καθώς έρχομαι στη δουλειά, φθάνω αποφασισμένος να γράψω για το πρόβλημα που μου χαλάει τη διάθεση. Και όλο το αναβάλλω να γράψω γι' αυτό, ίσως προσμένοντας να βελτιωθεί. Το μεσημέρι, γυρίζοντας στο σπίτι, τα βάζω με τον εαυτό μου που και πάλι δεν έγραψα.
Η κατάσταση με τους δρόμους της Καβάλας έχει φτάσει στο απροχώρητο.
Καταλαβαίνω ότι έγιναν αναγκαία έργα που προϋπέθεταν σκαψίματα ευρείας κλίμακας.
Όμως η αποκατάσταση των σκαμμένων είναι το πρόβλημα.
Πόσους μήνες είναι διαλυμένο το οδόστρωμα στη συμβολή Αμερικανικού Ερ. Σταυρού (Νυρεμβέργης) και Σαππαίων; Πόσους μήνες είναι κατεστραμένο το οδόστρωμα σε όλη την άνοδο της Σαππαίων από το πρατήριο της ΒΡ μέχρι τα Γαλατάδικα; Πόσοι μήνες πρέπει να περάσουν για να αποκατασταθούν εντελώς οι παραπάνω κεντρικότατοι δρόμοι; Γιατί θα πρέπει να καταστρέψω το αυτοκίνητό μου ανεβαίνοντας την Σαππαίων;
Αλλά δεν μιλώ μόνο για τους δυο παραπάνω δρόμους. Πολλοί δευτερεύοντες δρόμοι μένουν μήνες με τα ίχνη από τις επεμβάσεις. Λακούβες, χώματα παρατημένα, χαντάκια μισογεμισμένα στέκουν και περιμένουν καιρό για την οριστική τους αποκατάσταση. Και όχι μόνο δευτερεύοντες δρόμοι. Προχθές το αυτοκίνητό μου "έσκασε" σε ένα χαντάκι που είχε ανοιχτεί και αφεθεί χωρίς σήμανση εγκάρσια(!) στην 7ης Μεραρχίας στο ύψος των Πλυντηρίων.
Όμως, μάλλον άδικα αναφέρομαι σε συγκεκριμένες περιπτώσεις. Όλοι σχεδόν οι δρόμοι έχουν τα κακά τους τα χάλια. Πρώτα ήταν χειμώνας και δεν είχαν άσφαλτο. Μετά ήταν βροχερή άνοιξη και δεν μπορούσαν να ρίξουν άσφαλτο (αλήθεια, στις βόρειες χώρες που βρέχει συνέχεια, τι κάνουν;). Τώρα, τι στην ευχή είναι και δεν προχωρούν τα έργα;