Χθες το βράδυ παρακολούθησα την προβολή της ταινίας "Ο ήλιος χάθηκε'' της νεαρής συμπολίτισσάς μας Ελίνας Τραϊφόρου. Αναφερόταν στην μεγάλη πυρκαγιά του Δεκαπενταύγουστου του 1985. Τις δραματικές εκείνες ώρες εγώ ήμουν στο στρατόπεδο στο Πολύκαστρο και δεν τις έζησα από κοντά. Μοναδική μου επαφή ήταν τα δυο-τρία τηλέφωνα που έκανα και άκουγα την αναστάτωση των δικών μου ανάμεικτη με τους ήχους της σειρήνας και του ραδιόφωνου. Η ταινία από καλλιτεχνική άποψη, αν μου επιτρέπεται να εκφράσω άποψη γι' αυτό λόγω της ασχετοσύνης μου, δεν ήταν σπουδαία. Ήταν όμως γεμάτη συναίσθημα και μνήμες. Βασίστηκε σ' ένα λαϊκό-λόγιο-ποιητικό κείμενο, που η ανάγνωσή του διακόπτονταν από το, έτσι κι αλλιώς, ελάχιστο οπτικό υλικό και συνεντεύξεις ανθρώπων που έζησαν τη φωτιά και άλλος επικά, άλλος λυρικά, άλλος συγκινητικά, άλλος νοσταλγικά διηγούνταν τις εμπειρίες του.
Υ.Γ.1 Κώστα, εσύ μου έδωσες το έναυσμα να γράψω αυτό το κειμενάκι με την παρέμβασή σου στην ιστοσελίδα της "ΕΒΔΟΜΗΣ".
Υ.Γ.2 Ανάμεσα σ' αυτούς που εμφανίζονται να καταθέτουν την εμπειρία τους είναι και η συμμαθήτριά μας Νοέλ Μπάξτερ, ο πιο ποιητικός μονόλογος της ταινίας.
Τρίτη 11 Δεκεμβρίου 2007
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
1 comments:
Ο λογος που θελω να δω την ταινια, ειανι οτι ημουν στην Καβαλα σαν στρατιωτης και περασα 3 μερες χωρις υπνο, παρακολουθωντας την φωτια να πλησιαζει την Καβαλα.
Ημουν τυχερος οτι δεν ημουν στην πρωτη γραμμη, ημουν στη Μεραρχια και με ασυρματο επικοινωνουσα με τα διαφορα τμηματα παιρνοντας τους εντολες.
Υπηρχαν δραματικες στιγμες οταν δεν μπορουσαμε να επιβαιωσουμε οτι το ΤΑΚΑΝ ειχε εκκενωθει, οταν τα αεροπλανα εριχναν νερο πανω σε στρατιωτες, η "μαχη" στον Αγια Συλλα να μην περασει η φωτια τον δρομο.
Επισης με την φωτια στη Θασο εγινε αγωνας για τον σταθμο στο Υψαριο να σωθει και φυσικα να σωθουν και οι στρατιωτες.
Αυτο που δεν ηξερα ηταν το γινοταν στη πολη και μετα ακουσα για ιστοριες για ατομα που καθοντουσαν στις καφετεριες οταν υπηρχε αναγκη ολοι να βοηθησουν για να σωθει η πολη.
Δημοσίευση σχολίου