Ήταν καθηγήτρια των τελευταίων τάξεων στο Θηλέων. Εκρηκτική, φουριόζα,
επικοινωνιακή με έναν δικό της τρόπο, αφιερωμένη στην δουλειά της, στους
μαθητές της, το σχολείο ήταν σχεδόν το σπίτι της και ίσως ο μοναδικός κοινωνικός της χώρος.
Ήταν ένας άνθρωπος βαθύτατα ευαίσθητος και έντιμος, φύσει άδολη και
ακέραιη, εξαιρετικά γενναιόδωρη, ένας άνθρωπος που δεν θα μπορούσε παρά να
είναι με το μέρος των κοινωνικά αδύναμων και περιθωριοποιημένων. Τα ήξερα, και μπορούσα να κατανοήσω την ιδιορρυθμία της, την νευρικότητά
της, την εκρηκτικότητά της…ήξερα ότι
προσπαθούσε πολύ, ότι νοιαζότανε για
μας…. Ποτέ δεν αμφισβήτησα τις καλές της προθέσεις και την καλοσύνη της…μου το
είχε αποδείξει πολλές φορές στις συγκρούσεις που είχαμε μαζί της σαν μαθήτριες.
Ήξερα ότι είχε υποστεί πολλά..
Σπούδασε στην Φιλοσοφική της
Θεσσαλονίκης, με πολλές στερήσεις, με την οικονομική αρωγή της πατρίδας της,
στα πολύ δύσκολα χρόνια της δεκαετίας του 50.
Έχοντας την δουλειά της σαν μοναδικό
πόρο στην ζωή της, έχοντας αναλάβει την
φροντίδα και την συντήρηση μελών της
οικογένειάς της, έζησε πολιτικές
διώξεις, φυλακίστηκε και απολύθηκε στην διάρκεια της Δικτατορίας…Σπάνια μιλούσε
για αυτά, την πίκρα της, την μοναξιά της και τις αγωνίες της τις ομολογούσε σε πολύ λίγους. Έδειχνε
αγέρωχη, νομίζω όμως ότι προσπαθούσε να κρύψει το πόσο ευάλωτος άνθρωπος ήταν.
Την έβλεπα τα τελευταία χρόνια στην γειτονιά… με φώναζε με δυνατή φωνή, να
με ρωτήσει πως είμαι, πως τα βλέπω τα πράγματα στα σχολεία…κάποια μέρα την είδα
πάλι. Ολοφάνερο ότι δεν ήταν καλά. Λίγες μέρες αργότερα, μάθαμε ότι μπήκε στο νοσοκομείο. Σήμερα την
αποχαιρετήσαμε στο μεγάλος της ταξίδι…. Και ήμασταν πολλοί εκεί…
Καλό ταξίδι κυρία Αλέκα. Θα σε
θυμόμαστε σαν μια αληθινή αγωνίστρια της ζωής…θα θυμόμαστε με αγάπη….Γιατί την έδινες και εσύ απλόχερα... Μαρία Π.
Την γνωρίσαμε στην εκδρομή που κάναμε ως τελειόφοιτοι, στο Βόλο. Τότε που συνεννοηθήκαμε με το Α΄ Θηλέων να πάμε το βράδυ- τάχα τυχαία- στην ίδια ντισκοτέκ για χορό. Όταν όμως μας είδε εκεί δεν άφησε τα κορίτσια να χορέψουν μαζί μας, με αποτέλεσμα να φύγουμε αγανακτισμένοι.
Πολλά χρόνια αργότερα γίναμε συγκάτοικοι, μέναμε στην ίδια πολυκατοικία. Ιδιόρυθμος χαρακτήρας, μοναχικός. Πάντα όμως με το καλό λόγο στο στόμα κάθε μεσημέρι που με έβλεπε να φεύγω για τη δουλειά. Φύλακας άγγελος της οικοδομής, έλεγχε ποιός μπήκε και πού πήγε, έχοντας πάντα το νου της όποτε άνοιγε η εξώπορτα.
Ξαφνικά αρρώστησε και μέσα σε δύο μήνες έφυγε. Χωρίς να γίνει φόρτωμα σε κανένα.Η επάνω φωτογραφία είναι από την εξόρμηση δεντροφύτευσης του Θηλέων το Δεκέμβριο του 1973. Η κυρία Αλέκα διακρίνεται αριστερά, ανάμεσα στις μαθήτριες. Η δεύτερη από την αποφοίτηση της τάξης του 1977.
