Εφημερίδα '' Το Βήμα'' στις 13-1-2013:
''.....Σε πρωτοφανή επίπεδα για τη μεταπολεμική Ελλάδα κινείται η ανεργία, αγγίζοντας το 26,8% τον Οκτώβριο του 2012, ξεπερνώντας ακόμη και τα υψηλά ποσοστά των αρχών της δεκαετίας του 1960, όταν χιλιάδες Έλληνες έπαιρναν τον δρόμο της μετανάστευσης. Η ανεργία των νέων ηλικίας 15-24 ετών ανήλθε τον Οκτώβριο στο 56,6% και στην ηλικιακή ομάδα των 25-34 ετών διαμορφώθηκε στο 34,1%.....''
Ο Μάικλ Ιγνάτιεφ, Καναδός συγγραφέας, ιστορικός, ακαδημαϊκός και πολιτικός, μιλώντας πρόσφατα στην Αθήνα, αφού αναφέρθηκε στην αναπόφευκτη μελαγχολία του να είσαι Έλληνας, κατέληξε στους λόγους για τους οποίους ένας 25χρονος πρέπει να πιστέψει και να μείνει στην Ελλάδα: « Να είστε πρώτα Έλληνες και μετά Ευρωπαίοι. Να πάρετε το μέλλον στα χέρια σας. Να σταματήσετε να κατηγορείτε ο ένας τον άλλον. Να λέτε «εμείς» και όχι «εγώ». Να εκμεταλλευτείτε την κρίση και με τη σκληρή δουλειά....»
Ωραία λόγια, που ακούγονται και διαβάζονται ωραία, αλλά υπάρχουν αρκετά εμπόδια: το διαλυμένο κράτος, η έλλειψη λογικής και νόμων, οι πολιτικοί, η απαισιοδοξία.
Γιατί να μείνει ένας νέος σήμερα στην Ελλάδα;
-ή να το θέσω καλύτερα- μπορεί ένας νέος σήμερα να μείνει στην Ελλάδα; Θα βρει μια δουλειά να κάνει; Θα του δώσει η χώρα του έστω και μία ευκαιρία για να παραμείνει;
Διαπιστώνουμε με θλίψη ότι η ενδιάμεση γενιά, ανάμεσα στους πρώτους γκασταρμπάιτερ και τους σημερινούς νέους που εγκαταλείπουν τη χώρα, απέτυχε να φτιάξει μια καλύτερη ζωή για τα παιδιά της. Υπάρχει βέβαια η διαφορά ότι τα σημερινά παιδιά είναι καλύτερα καταρτισμένα, έχουν μια εκπαίδευση που τους επιτρέπει να μη νοιώθουν μειονεκτικά απέναντι στους τους άλλους Ευρωπαίους, είναι ευέλικτοι, δεν είναι τόσο μοιρολάτρες σε σχέση με εκείνους της δεκαετίας του ΄60. Όμως η ζωή στο εξωτερικό δεν είναι εύκολη. Και η μετανάστευση είναι πολύ πιο σκληρή από ένα ταξίδι αναψυχής. Για κάποιους είναι τραυματική εμπειρία, μια μόνιμη αίσθηση απώλειας. Για κάποιους άλλους ίσως να είναι και μια νέα αρχή αισιοδοξίας και αναζήτησης...
Τους αφήσαμε όμως επιλογές;
Οι φωτογραφίες είναι από την εφημερίδα Πρωϊνή της 9ης Ιανουαρίου 1960. Πλήθος από υποψήφιους μετανάστες για τη Γερμανία, έχουν μαζευτεί από τα χαράματα, έξω από τα γραφεία του τότε ΟΑΕΔ για να καταθέσουν τις αιτήσεις τους.
''.....Σε πρωτοφανή επίπεδα για τη μεταπολεμική Ελλάδα κινείται η ανεργία, αγγίζοντας το 26,8% τον Οκτώβριο του 2012, ξεπερνώντας ακόμη και τα υψηλά ποσοστά των αρχών της δεκαετίας του 1960, όταν χιλιάδες Έλληνες έπαιρναν τον δρόμο της μετανάστευσης. Η ανεργία των νέων ηλικίας 15-24 ετών ανήλθε τον Οκτώβριο στο 56,6% και στην ηλικιακή ομάδα των 25-34 ετών διαμορφώθηκε στο 34,1%.....''
Ο Μάικλ Ιγνάτιεφ, Καναδός συγγραφέας, ιστορικός, ακαδημαϊκός και πολιτικός, μιλώντας πρόσφατα στην Αθήνα, αφού αναφέρθηκε στην αναπόφευκτη μελαγχολία του να είσαι Έλληνας, κατέληξε στους λόγους για τους οποίους ένας 25χρονος πρέπει να πιστέψει και να μείνει στην Ελλάδα: « Να είστε πρώτα Έλληνες και μετά Ευρωπαίοι. Να πάρετε το μέλλον στα χέρια σας. Να σταματήσετε να κατηγορείτε ο ένας τον άλλον. Να λέτε «εμείς» και όχι «εγώ». Να εκμεταλλευτείτε την κρίση και με τη σκληρή δουλειά....»
Ωραία λόγια, που ακούγονται και διαβάζονται ωραία, αλλά υπάρχουν αρκετά εμπόδια: το διαλυμένο κράτος, η έλλειψη λογικής και νόμων, οι πολιτικοί, η απαισιοδοξία.
Γιατί να μείνει ένας νέος σήμερα στην Ελλάδα;
-ή να το θέσω καλύτερα- μπορεί ένας νέος σήμερα να μείνει στην Ελλάδα; Θα βρει μια δουλειά να κάνει; Θα του δώσει η χώρα του έστω και μία ευκαιρία για να παραμείνει;
Διαπιστώνουμε με θλίψη ότι η ενδιάμεση γενιά, ανάμεσα στους πρώτους γκασταρμπάιτερ και τους σημερινούς νέους που εγκαταλείπουν τη χώρα, απέτυχε να φτιάξει μια καλύτερη ζωή για τα παιδιά της. Υπάρχει βέβαια η διαφορά ότι τα σημερινά παιδιά είναι καλύτερα καταρτισμένα, έχουν μια εκπαίδευση που τους επιτρέπει να μη νοιώθουν μειονεκτικά απέναντι στους τους άλλους Ευρωπαίους, είναι ευέλικτοι, δεν είναι τόσο μοιρολάτρες σε σχέση με εκείνους της δεκαετίας του ΄60. Όμως η ζωή στο εξωτερικό δεν είναι εύκολη. Και η μετανάστευση είναι πολύ πιο σκληρή από ένα ταξίδι αναψυχής. Για κάποιους είναι τραυματική εμπειρία, μια μόνιμη αίσθηση απώλειας. Για κάποιους άλλους ίσως να είναι και μια νέα αρχή αισιοδοξίας και αναζήτησης...
Τους αφήσαμε όμως επιλογές;
Οι φωτογραφίες είναι από την εφημερίδα Πρωϊνή της 9ης Ιανουαρίου 1960. Πλήθος από υποψήφιους μετανάστες για τη Γερμανία, έχουν μαζευτεί από τα χαράματα, έξω από τα γραφεία του τότε ΟΑΕΔ για να καταθέσουν τις αιτήσεις τους.