Δεν είμαστε αντάξιοι κάτοικοι αυτής της πόλης.....

« Στην αρχή δημιουργήθηκε το βιβλίο ΓΡΕΒΕΝΑ. Ογδόντα χρόνια φωτογραφίες. 1895-1975 από  συλλέκτη- δικαστικό υπάλληλο των Γρεβενών, ένα ογκώδες πόνημα, εξαιρετική έκδοση φωτογραφιών  της αδιάφορης σήμερα πόλης  της Δυτικής Μακεδονίας.

 Για τον καθένα  αυτό θα ήταν αρκετό. Όχι όμως για το συγκεκριμένο συγγραφέα, που παράλληλα με την παρουσίαση του βιβλίου, προχώρησε και σε έκθεση φωτογραφιών  στην πόλη του  αλλά και σε κάτι πρωτοποριακό:  Διέθεσε το βιβλίο του  σε  συμπολίτισσα  μας  χορογράφο-, performance maker και media artist για τη  δημιουργία  multimedia  παράστασης.   Η συγκεκριμένη, απόφοιτος της Κρατικής Σχολής Ορχηστρικής Τέχνης, υπότροφος του Ιδρύματος Ωνάση  με παραστάσεις  στην Ν. Υόρκη, Γαλλία, Πορτογαλία,  Γερμανία, κυριολεκτικά  θαυματούργησε...

 Με πρωτότυπο τρόπο λοιπόν, η παράσταση  «ξεκίνησε» πριν την έναρξη της  καθώς ο πρωταγωνιστής μας περίμενε ενεργός στο βάθος της σκηνής με τη μηχανή στο χέρι για να αρχίσει με μαγικό τρόπο  την φωτογραφική του περιπλάνηση  στη  συγκεκριμένης ογδονταετία των Γρεβενών. Μας ζωντάνεψε τα μνημεία της οθωμανικής κατάκτησης που τα κατεδάφισε ο «εκσυχρονισμός» μας- οι πάντες έχουμε μέγιστη ευθύνη για αυτό- ας το εμπεδώσουμε,  μα κυρίως  φώτισε στιγμές από την ιστορία των Γρεβενών, που είναι και η ιστορία όλων των πόλεων της Βόρειας Ελλάδας που τα έχει όλα: πολέμους, θανάτους, καταστροφές, εμφυλίους, πόνο, δάκρυ, στιγμιαία χαρά, φτώχεια και απόγνωση.

 Κάποτε πιστέψαμε ότι όλα αυτά ήταν γραφτό να τα ζήσουν  μόνο οι γονείς μας, όμως η ιστορία δυστυχώς επαναλαμβάνεται και  η φτώχεια  και τα βάσανα ξαναγυρνάν, λες και  άνοιξαν οι ασφαλιστικές δικλείδες και ξέφυγαν   από τις παλιές φωτογραφίες……

 Στο τέλος της παράστασης,  δεν  χειροκρότησα, παγιδευμένη στη ζήλεια και στο θυμό. Γιατί διαπίστωσα ότι  βρέθηκε Γρεβενιώτης  να υποκινήσει την παράσταση και να εμπνεύσει με το πόνημα του την ταλαντούχα σκηνοθέτιδα και όχι κάποιος από μας, κατοίκους μιας πόλης που φέτος γιορτάζει τόσο υποτονικά τα 100χρονα της, κατά τα οποία   έχει  βιώσει τόσα θαύματα  αλλά και πάθη.  Θα το επαναλάβω:  Δεν είμαστε αντάξιοι κάτοικοι της συγκεκριμένης καπνούπολης, γιατί  ίσως είναι πολύ βαρύς για μας ο ίσκιος της ιστορίας της !»

Κείμενο που έγραψε η Σαπφώ Αγγελούδη, για την παράσταση Memoria Obscura της Τζένης Αργυρίου που δόθηκε στις 15/16/17 Φεβρουαρίου στο Δημοτικό Θέατρο Καβάλας.
(Οι 4 εξαιρετικές φωτογραφίες που συνοδεύουν το κείμενο της Σ.Α. τραβήχτηκαν από τη φωτογράφο Λίλα Σωτηρίου.)

Παρακολούθησα την παράσταση την Παρασκευή 15/2 και πραγματικά εντυπωσιάστηκα. Με πρόσχημα τη κόρη μου που ήθελε να τη δει, ξαναπήγα την Κυριακή 17/2. Όταν βλέπεις ένα έργο δεύτερη φορά, υποτίθεται ότι ξέρεις τι πρόκειται να δεις και λείπει το στοιχείο του άγνωστου. Σας πληροφορώ ότι και τη δεύτερη φορά παρακολουθούσα με το ίδιο δέος και ένταση όπως την πρώτη. Πραγματικά ήταν τυχεροί αυτοί που είχαν την ευκαιρία να τη δουν. Εικόνες, ήχοι και κίνηση, ένας χορός του σώματος και της μνήμης,  κατάφερναν να ζωντανέψουν όχι μόνο στιγμές της ιστορίας αλλά και συναισθήματα που τα ''έβλεπες'' στα πρόσωπα των ανθρώπων που απεικονίζονταν στις φωτογραφίες, δείχνοντάς μας πόσο εύπλαστος είναι ο χρόνος και πόσο η Ιστορία επιδρά στις ζωές των ανθρώπων. Η Ιστορία που δεν είναι μόνο τα ψέματα των νικητών ή οι αυταπάτες των νικημένων, αλλά που σύμφωνα με τον Λαγκράνζ «είναι η βεβαιότητα που δημιουργείται στο σημείο όπου οι ατέλειες της μνήμης συναντούν τις ανεπάρκειες της τεκμηρίωσης».
Μπράβο Τζένη!