Στη θάλασσα του Οκτώβρη

«Τα κύματα της θάλασσας δεν τα βαριέσαι

κι ας πάνε κι έρχονται αιώνες, το αεράκι που φυσάει τα πρωινά από καταβολής κόσμου δεν το βαριέσαι , ούτε τ΄ αστέρια που λάμπουν τη νύχτα κι ας είναι πάντα τα ίδια...»

Το απόγευμα της 28ης Οκτωβρίου ...

 <<...Στην πλατεία απέναντι απ΄τον ΟΤΕ την 28η Οκτωβρίου του 1940 γινότανε μία συγκέντρωση από τους στρατευόμενους την ημέρα εκείνη. Και ανάμεσα σ΄αυτούς έβλεπες  ηλικιωμένους σχετικά ανθρώπους, οικογενειάρχες, διευθυντές τραπεζών, καπνεργάτες, καπνεμπόρους, επιχειρηματίες και υπαλλήλους που για μια στιγμή θα μπορούσε να νομίσει κανείς ότι κατευόδωναν τ΄αδέλφια τους ή τα παιδιά τους. Ήταν οι έφεδροι των κλάσεων 1917,1918,1919 και 1920, σαραντάρηδες και άνω με μαλλιά άσπρα, βετεράνοι του Μακεδονικού μετώπου και του Μικρασιατικού, που μόνοι αυτοί, σε ολόκληρη την Ελλάδα από τον Στρυμόνα μέχρι τον Έβρο είχαν το προνόμιο, τη μεγάλη τιμή, να ξεκινήσουν ισότιμα με τους νέους και να πυκνώσουν τις φάλαγγες των Καβαλιωτών που από το πρωί προωθούνταν στα Βουλγαρικά σύνορα και στο Αλβανικό μέτωπο...
Κάποια στιγμή ένας ταγματάρχης του επιτελείου ίδιας ηλικίας με μας, τον ενθυμούμαι ίσαμε τώρα, με δυο σειρές παράσημα και μετάλλια στο στήθος του, ανέβηκε σε μια γκαζόκασα και μέσα στο πυρετό που κατείχε όλους μας εκείνες τις στιγμές, έκανε έκκληση σε μας των παλαιών κλάσεων που προοριζόμασταν για τα έμπεδα της Ελευθερουπόλεως: '' Να ξεκινήσουμε με τα πόδια γιατί τα καμιόνια χρειαζόντουσαν για να μεταφέρουν τους νέους στα Βουλγαρικά σύνορα''. Και τότε οι γεροέφεδροι χύμηξαν απάνω του, τον αγκάλιασαν, τον ζητωκραύγασαν και ξεχώρισαν τη δική τους πομπή. 
Και ξεκινήσαμε. Απόγευμα. Χαιρετίσαμε τις γυναίκες μας, τα παιδιά μας και μερικοί τα εγγόνια τους...Είχαμε φτάσει στον Άγιο Σίλα και από τα υψώματά του τότε, όταν αντικρύσαμε τον κάμπο των Φιλίππων και στο βάθος τα βουνά της Δράμας και των συνόρων νοιώσαμε πολύ καλά τη σημασία της πορείας αυτής και ότι  έπεφτε και σε μας ο κλήρος να αμυνθούμε και να πολεμήσουμε...
 Όταν φτάσαμε στη διασταύρωση Θεσσαλονίκης - Δράμας, ξεχώρισα ορισμένες συντροφιές από τους συνοδοιπόρους της ιερής αυτής πομπής: ο Τηλέμαχος Πετρίδης, ο Αλέκος Σωτηριάδης, οι Γιάννης και Ντίνος Φέσσας,...
Η μικρή πλατεία, άγνωστη ίσως στους νεότερους, πολύ συμβολικά πήρε το όνομα πλατεία της 28ης Οκτωβρίου, σε ανάμνηση της πορείας μας προς το Πράβι, των εφέδρων των τεσσάρων κλάσεων, εκείνο το απόγευμα της 28ης Οκτωβρίου του 1940...>>.

Το παραπάνω κείμενο το βρήκα στον Ταχυδρόμο δημοσιευμένο τον Οκτώβριο του 1959 από συνεργάτη της εφημερίδας που υπογράφει ως Θρακιώτης (Κυρ. Βαφείδης). Διαβάζοντάς το μού ΄φερε στο μυαλό  ένα άλλο κείμενο, συγκλονιστικό, που αναφέρεται στην ίδια περίοδο, γραμμένο από τον Οδυσσέα Ελύτη: 

<<... Μόνε σα να πηγαίναμε μπουλούκι ανάκατο, θαρρούσες, απ΄όλες τις γενιές και τις χρονιές, άλλοι των τωρινών καιρών και άλλοι πολλά παλιών, που ΄χαν λευκάνει απ΄ τα περίσσια γένια ... >>.
Φωτογραφίες:
1η: Κατά την επιστράτευση του 1940. Από αριστερά: Κυρ. Βαφείδης (Θρακιώτης), Λεωνίδας Αντύπας, Ιππ. Σαβαίδης και Γεωρ.Τσαλάνης. Όρθιοι από αριστερά Κοσμάς και Ευθ. Παπαδόπουλος.
2η: Σις παραμονές του πολέμου με τους άνδρες της παθητικής Αεράμυνας Καβάλας. Μεταξύ τους οι Ι. Κλωνάρης, Ν. Καφετζής, Σπύρος Καράκος, Ιωαν. Κυριακόπουλος κ.α.
3η: Καβαλιώτες φαντάροι, Εβραϊκής καταγωγής, στον κήπο της Δημαρχίας μπροστά στο λιοντάρι το 1940. Πρώτος από δεξιά ο Ζαχαρίας Κοέν.
4η: Ο Γιάννης Λούπας πρώτος από δεξιά  με δύο συμπολεμιστές του κάπου στην Ήπειρο στο Αλβανικό μέτωπο.