Στο τέλος του καλοκαιριού, της χρονιάς που θα πήγαινα στην προτελευταία τάξη του Λυκείου, αποφασίσαμε με την παρέα των φίλων μου να κατασκηνώσουμε στην κορυφή του Παγγαίου, εκεί που βρίσκεται το παλιό καταφύγιο. Για καλή μας τύχη καταφέραμε να μπούμε στο καταφύγιο και καταχαρήκαμε γιατί είχε αρκετό κρύο λόγω υψομέτρου και δεν είχαμε προβλέψει τον κατάλληλο εξοπλισμό (αν και τα πιο σημαντικά τα είχαμε πάρει: άφθονα τσιγάρα και ποτά που ''δανεισθήκαμε'' από την κάβα των γονιών). Το βράδυ ανάψαμε το τζάκι και κουβεντιάζαμε ενθουσιασμένοι καπνίζοντας αρειμανίως... Ήμασταν ολομόναχοι εκεί πάνω στο βουνό, τελείως ελεύθεροι και ξένοιαστοι.
Λίγες ώρες μετά, όταν οι άλλοι είχαν αποκοιμηθεί, αδυνατώντας να κοιμηθώ πήρα μια κουβέρτα και βγήκα έξω από το καταφύγιο. Ξάπλωσα στο χώμα, κοιτάζοντας ψηλά τον ουρανό. Ο γαλαξίας φαινόταν ολοκάθαρα. Δεν είχα ξαναδεί ουρανό τόσο εκπληκτικά γεμάτο από αστέρια. Σα να κολυμπούσα σε μια θάλασσα αστεριών (κάτι που θα γινόταν μερικά χρόνια μετά στον Παράδεισο της Θάσου...). Μου φάνηκε ότι ο ουρανός θα ράγιζε από το βάρος τους και θα κατέρρεε. Πού και πού ένας διάττοντας αστέρας διέγραφε ένα λαμπερό τόξο. Αλλά όσο τα παρατηρούσα τόσο περισσότερο αναστατωνόμουν. Υπήρχαν άπειρα αστέρια και ο ουρανός ήταν υπερβολικά απέραντος και βαθύς, μια φωτεινή άβυσσος. Ένα τεράστιο αντικείμενο με κύκλωνε και με έκανε να νιώθω ίλιγγο, αισθανόμουν ότι με τραβούσε προς το μέρος του. Μέχρι εκείνη τη στιγμή πίστευα ότι η Γη που πατούσα ήταν κάτι στερεό και αιώνιο. Ή μάλλον, δε μου είχε περάσει ποτέ από το μυαλό κάτι τέτοιο. Απλώς το θεωρούσα δεδομένο. Στην πραγματικότητα, όμως, η Γη δεν ήταν παρά ένα κομμάτι βράχος που επέπλεε σε μια απειροελάχιστη γωνιά του σύμπαντος. Κι εγώ ήμουν πάνω σ΄αυτόν το βράχο. Κάτω από εκείνο τον συγκλονιστικά έναστρο και απέραντο ουρανό, η αβεβαιότητα της δικής μου ύπαρξης με συντάραξε ( αν και δεν είχα τόσα πολλά λόγια να την εκφράσω, φυσικά). Ήταν σίγουρα μια συγκλονιστική αποκάλυψη για ένα παιδί.
Καθώς η ώρα περνούσε κι ο ουρανός άρχισε να φωτίζεται αχνά, το ένα μετά το άλλο τα αστέρια άρχισαν να χάνονται διακριτικά από το οπτικό μου πεδίο. Έμεινα έξω μέχρι που φάνηκε το άστρο της αυγής...
