Ποιος το ξέρει;...

Σχεδόν ποτέ δεν ξέρουμε πότε θα είναι η τελευταία φορά...

Τις ζούμε ή τις ξοδεύουμε σαν να είναι άπειρες. Δεν ξέρουμε τι θα κάναμε αν το γνωρίζαμε. Μπορεί τίποτα. Μπορεί να μη θέλουμε να ξέρουμε πως είναι η τελευταία φορά. Αλλά μπορεί και να φέρναμε τον κόσμο ανάποδα, να διασχίζαμε στεριές και θάλασσες...

Το παράδοξο, να γνωρίζουμε το πεπερασμένο τη ζωής μας αλλά να λειτουργούμε σαν να είναι όλα τα επί μέρους κομμάτια της άπειρα, ίσως να είναι η δύναμη της ζωής. Το να τα ζεις όλα σαν να είναι ανεξάντλητα μπορεί να ερμηνευτεί και ως μοναδικός τρόπος να τα εκτιμήσεις πραγματικά. Βέβαια, όταν δεν μιλάμε για πανσελήνους και καλοκαίρια αλλά για ανθρώπους, τα πράγματα χάνουν λίγο τη λάμψη της λογοτεχνικής τους υπόστασης. Και υπάρχουν τόσα πράγματα που θα γίνουν για τελευταία φορά. Ακόμη και μία συγκεκριμένη παρέα σε ένα συγκεκριμένο μέρος μία συγκεκριμένη μέρα. Νομίζουμε πως θα ξαναβρεθούμε αλλά ίσως δεν θα υπάρξει επόμενη φορά...Τουλάχιστον όχι με τις συγκεκριμένες συνθήκες. 

Είναι τόσο πολλά εκείνα που αν τα δεις μέσα σε ένα λιγότερο αυστηρό πλαίσιο, δίχως τη διάκριση των παραμέτρων που κάνει όλες τις στιγμές μοναδικές, τα ζούμε πολλές φορές και ορισμένα θα σκοτώναμε για να τα ζήσουμε συχνότερα.  
Θα θέλαμε να επιστρέψουμε στις τελευταίες φορές μας τουλάχιστον σε όσες δεν γνωρίζαμε πως ήταν οι τελευταίες. Θα θέλαμε να πειράξουμε μια-δυο παραμέτρους τους, να τις κάνουμε πιο υποφερτές ως μνήμες αργότερα. Γιατί υπάρχουν ενοχές και απωθημένα και πολλή ανεκπλήρωτη ευτυχία σε πολλές από αυτές... 
Μια πρόποση για τις τελευταίες φορές. Να μην περιλαμβάνουν ανθρώπους...

Από ένα κείμενο του  Οδ. Ιωάννου...