Σαν σήμερα στις 30- 5- 1973 κηδεύτηκε ο Μίμης Δαβιτζόγλου, ο γυμναστής που είχαμε όταν ήμασταν στη Β΄ Γυμνασίου.
Ήταν ιδιαίτερα αγαπητός και δημοφιλής σε όλους μας, όχι μόνο γιατί ήταν μικρός στην ηλικία (23 χρονών) αλλά γιατί ήταν ίσως ο μοναδικός καθηγητής που μας χαμογελούσε και μας μιλούσε ευγενικά. Με την αγάπη του για τον αθλητισμό κατάφερε να μας εμπνεύσει, με αποτέλεσμα πολλοί από μας να αρχίσουν να πηγαίνουν στο Εθνικό στάδιο με την προοπτική να ασχοληθούν με ένα άθλημα.
Μεταξύ αυτών και ΄γω. Είχα στο μυαλό μου το ακόντιο, όμως αυτός έκρινε ότι μου ταίριαζε περισσότερο η σφύρα. Πήγα σε λίγες προπονήσεις και μετά σταμάτησα. Κάποιος εκεί μας είπε ότι θα λείψει λίγο καιρό γιατί αρρώστησε.....
Θυμάμαι την φοβερή σιωπή που ακολούθησε την είδηση του θανάτου του στην πολύβουη αυλή του σχολείου όπως και τα σκυμμένα κεφάλια πολλών από τους συμμαθητές μας. Κανείς δεν το πίστευε...
Μετά το θάνατό του, αρκετοί από μας δεν ξαναπήγαμε στο γήπεδο για πολλά χρόνια.
