Το πουλι στο κλουβι

Απο φτερωτος γιατρος εγινε καναρινι που το κλεισανε σε κλουβι. Νομιζω οτι για την σειρα μας ο Παπαγεωργοπουλος ηταν ενας ηρωας του αθλητισμου, ενας γνησιος ερασιτεχνης που εφθασε ψηλα. Σαν επαγγελματιας πολιτικος ομως αποδειχθηκε οτι ειχε αλλους στοχους.

Δεν είμαστε αντάξιοι κάτοικοι αυτής της πόλης.....

« Στην αρχή δημιουργήθηκε το βιβλίο ΓΡΕΒΕΝΑ. Ογδόντα χρόνια φωτογραφίες. 1895-1975 από  συλλέκτη- δικαστικό υπάλληλο των Γρεβενών, ένα ογκώδες πόνημα, εξαιρετική έκδοση φωτογραφιών  της αδιάφορης σήμερα πόλης  της Δυτικής Μακεδονίας.

 Για τον καθένα  αυτό θα ήταν αρκετό. Όχι όμως για το συγκεκριμένο συγγραφέα, που παράλληλα με την παρουσίαση του βιβλίου, προχώρησε και σε έκθεση φωτογραφιών  στην πόλη του  αλλά και σε κάτι πρωτοποριακό:  Διέθεσε το βιβλίο του  σε  συμπολίτισσα  μας  χορογράφο-, performance maker και media artist για τη  δημιουργία  multimedia  παράστασης.   Η συγκεκριμένη, απόφοιτος της Κρατικής Σχολής Ορχηστρικής Τέχνης, υπότροφος του Ιδρύματος Ωνάση  με παραστάσεις  στην Ν. Υόρκη, Γαλλία, Πορτογαλία,  Γερμανία, κυριολεκτικά  θαυματούργησε...

 Με πρωτότυπο τρόπο λοιπόν, η παράσταση  «ξεκίνησε» πριν την έναρξη της  καθώς ο πρωταγωνιστής μας περίμενε ενεργός στο βάθος της σκηνής με τη μηχανή στο χέρι για να αρχίσει με μαγικό τρόπο  την φωτογραφική του περιπλάνηση  στη  συγκεκριμένης ογδονταετία των Γρεβενών. Μας ζωντάνεψε τα μνημεία της οθωμανικής κατάκτησης που τα κατεδάφισε ο «εκσυχρονισμός» μας- οι πάντες έχουμε μέγιστη ευθύνη για αυτό- ας το εμπεδώσουμε,  μα κυρίως  φώτισε στιγμές από την ιστορία των Γρεβενών, που είναι και η ιστορία όλων των πόλεων της Βόρειας Ελλάδας που τα έχει όλα: πολέμους, θανάτους, καταστροφές, εμφυλίους, πόνο, δάκρυ, στιγμιαία χαρά, φτώχεια και απόγνωση.

 Κάποτε πιστέψαμε ότι όλα αυτά ήταν γραφτό να τα ζήσουν  μόνο οι γονείς μας, όμως η ιστορία δυστυχώς επαναλαμβάνεται και  η φτώχεια  και τα βάσανα ξαναγυρνάν, λες και  άνοιξαν οι ασφαλιστικές δικλείδες και ξέφυγαν   από τις παλιές φωτογραφίες……

 Στο τέλος της παράστασης,  δεν  χειροκρότησα, παγιδευμένη στη ζήλεια και στο θυμό. Γιατί διαπίστωσα ότι  βρέθηκε Γρεβενιώτης  να υποκινήσει την παράσταση και να εμπνεύσει με το πόνημα του την ταλαντούχα σκηνοθέτιδα και όχι κάποιος από μας, κατοίκους μιας πόλης που φέτος γιορτάζει τόσο υποτονικά τα 100χρονα της, κατά τα οποία   έχει  βιώσει τόσα θαύματα  αλλά και πάθη.  Θα το επαναλάβω:  Δεν είμαστε αντάξιοι κάτοικοι της συγκεκριμένης καπνούπολης, γιατί  ίσως είναι πολύ βαρύς για μας ο ίσκιος της ιστορίας της !»

Κείμενο που έγραψε η Σαπφώ Αγγελούδη, για την παράσταση Memoria Obscura της Τζένης Αργυρίου που δόθηκε στις 15/16/17 Φεβρουαρίου στο Δημοτικό Θέατρο Καβάλας.
(Οι 4 εξαιρετικές φωτογραφίες που συνοδεύουν το κείμενο της Σ.Α. τραβήχτηκαν από τη φωτογράφο Λίλα Σωτηρίου.)

Παρακολούθησα την παράσταση την Παρασκευή 15/2 και πραγματικά εντυπωσιάστηκα. Με πρόσχημα τη κόρη μου που ήθελε να τη δει, ξαναπήγα την Κυριακή 17/2. Όταν βλέπεις ένα έργο δεύτερη φορά, υποτίθεται ότι ξέρεις τι πρόκειται να δεις και λείπει το στοιχείο του άγνωστου. Σας πληροφορώ ότι και τη δεύτερη φορά παρακολουθούσα με το ίδιο δέος και ένταση όπως την πρώτη. Πραγματικά ήταν τυχεροί αυτοί που είχαν την ευκαιρία να τη δουν. Εικόνες, ήχοι και κίνηση, ένας χορός του σώματος και της μνήμης,  κατάφερναν να ζωντανέψουν όχι μόνο στιγμές της ιστορίας αλλά και συναισθήματα που τα ''έβλεπες'' στα πρόσωπα των ανθρώπων που απεικονίζονταν στις φωτογραφίες, δείχνοντάς μας πόσο εύπλαστος είναι ο χρόνος και πόσο η Ιστορία επιδρά στις ζωές των ανθρώπων. Η Ιστορία που δεν είναι μόνο τα ψέματα των νικητών ή οι αυταπάτες των νικημένων, αλλά που σύμφωνα με τον Λαγκράνζ «είναι η βεβαιότητα που δημιουργείται στο σημείο όπου οι ατέλειες της μνήμης συναντούν τις ανεπάρκειες της τεκμηρίωσης».
Μπράβο Τζένη!

Της ανεργιας οι αριθμοι

Σε πολη της Αγγλιας μια αλυσιδα καφενειων εβαλε αγγελια για 3 μονιμους και 4 προσωρινους υπαλληλους. 1700 ατομα εκαναν αιτηση για προσληψη. Μιλαμε για δουλεια η οποια πληρωνει τον επισημο ελαχιστο μισθο (λιγο πανω απο 7 λιρες την ωρα) και δειχνει για μενα την πραγματικη εικονα της ανεργιας.
Λιγο πριν τα Χριστουγεννα και μετα στην αρχη της νεας χρονιας πολλες επιχειρησεις λιανικου εμποριου εχουν κλεισει. Αναμεσα τους μεγαλα ονοματα που αποσχολουσαν χιλιαδες υπαλληλους. Πολλοι απο τους υποψηφιους για τις θεσεις εργασιας στο καφενειο εχουν μεχρι και 15 χρονια εμπειρια στον λιανικο τομεα. Απλα δεν υπαρχουν δουλειες, απο την μια το σφιξιμο στο ξοδεμα και απο την αλλη οι πωλησεις μεσω του ιντερνετ εχουν ταραξει το λιανικο εμποριο.
Μεχρι τωρα τετοιες δουλειες γινοταν απο νεους σαν μερικη απασχοληση 'η' απο ξενους. Η αναγκη εργασιας ομως αλλαζει την δυναμικη αυτης της αγορας.
Διαβασα σε εφημεριδα της Καβαλας οτι υπαρχουν 22 κενες θεσεις σε κατι σχετιζομενο με το Δημοσιο. Ποσες θα ειναι οι αιτησεις?

Η πρώτη πιτσαρία

Σε προηγούμενη ανάρτηση είχαμε αναφερθεί στα  θερινά Ολύμπια και στην οικοδομή που κτίσθηκε στη θέση τους.
Στο ισόγειο της οικοδομής αυτής (αδελφών Αποστόλου) λειτούργησε η Βερόνα η πρώτη πιτσαρία στη Καβάλα. Τα εγκαίνια έγιναν το Σάββατο 26 Απριλίου  1974. Είμασταν ιδιαίτερα τακτικοί πελάτες και μάλιστα θα θυμάστε ότι καθόμασταν στο πατάρι, όπου μετά βίας χωρούσαμε τόσο μεγάλη παρέα που μαζευόμασταν.
Εκεί μάλιστα έγιναν και κάποιες ''γνωριμίες'' που αργότερα εξελίχτηκαν σε πιο ... στενές σχέσεις. Επίσης - άγνωστη στους περισσότερους η πίτσα ακόμη- να θυμίσω ότι όταν κάποιος από μας πήγε για πρώτη φορά να καθίσει  στο μαγαζί, ενώ σερβιρίστηκε, δεν έτρωγε γιατί περίμενε να του φέρουν και ψωμί....
(Σχόλιο: η καρτ ποστάλ δεξιά, πρέπει να είναι τραβηγμένη 5 με 6 χρόνια μετά.)

Music forever..............

Πόσο μακρυά ταξιδεύουν τα σκουπίδια μας

2.000 μίλια μακρυά από την κοντινότερη ήπειρο.............

Αυτά να τα σκεφτόμαστε την επόμενη φορά που θα πετάξουμε την τσίχλα στον δρόμο, που θα σβήσουμε την γόπα στην παραλία, που θα "ακουμπήσουμε" το πλαστικό κυπελλάκι του καφέ κάπου που θα το πάρει ο αέρας, που θα αφήσουμε την σακούλα με τα σκουπίδια δίπλα στον κάδο............... Ας αρχίσουμε από τα "μικρά" για να έρθουν και τα "μεγάλα". 

Έρωτας ή τίποτα

Χημική αντίδραση ή ένας αντικατοπτρισμός πρωταρχικών εμπειριών που έζησε κάποιος σαν παιδί, σχέσεων προσδιοριστικών που αργότερα με την απουσία τους δημιούργησαν κενό και ψάχνει αργότερα να βρει; Ή μήπως μικροστιγμές θετικής αντανάκλασης μεταξύ δύο ανθρώπων;
Επώδυνος και πάθος επικίνδυνο ή πηγή έμπνευσης λογοτεχνών, ποιητών και ζωγράφων; Μοιραίος και καταστροφικός σαν τον κεραυνό ή η ζωή η ίδια;
Ο Σοφοκλής τον περιγράφει ως ανίκητο στον πόλεμο, ενώ ο Κορνάρος  βάζει την  Αρετούσα να ορκιστεί  στον Ερωτόκριτο :
 « κι ΄αν δε θελήσει η μοίρα μας να σμίξωμεν ομάδι, η ψη σου ας έρθει να με βρει χαιράμενη στον Άδη...»,
λόγια που σχεδόν παρόμοια θα πει η Ιουλιέτα στον Ρωμαίο, ενώ αρκετά χρόνια αργότερα η Άννα Καρένινα του Τολστόι θα τα πραγματοποιήσει, μη αντέχοντας την προδοσία. Έχουν γραφεί χιλιάδες κείμενα και απόψεις, έχει κατηγορηθεί για πολλά, έχει ψυχαναλυθεί, κι έχει μπει στο μικροσκόπιο των νευροβιολόγων. Και είναι πανταχού παρών.
Βέβαια όλα αυτά, πολύ λίγο έχουν σχέση με την την χθεσινή γιορτή με τα έντονα εμπορευματοποιημένα κίτς στοιχεία, της βιτρίνας και του πλαστικού. Και που -όπως γράφει κι ο Κώστας- αν και δεν αρέσει, οι περισσότεροι (ειδικά στον Αγγλοσαξονικό κόσμο) υποκύπτουν στις ανάγκες της. Και κάποιος μάλιστα ....απουσίαζε ένεκα αυτής.
Φωτογραφία: Henri Cartier Bresson, Paris 1959
  

Ερωτευμενοι για παντα

Ηημερα του Αγιου Βαλεντινου - ημερα των ερωτευμενων - ποτε δεν μου αρεζε. Μια ακομη ευκαιρια να πουλησουν τα μαγαζια λουλουδια και σοκολατες, καρτες που δηλωνουν την αγαπη του Χ προ Ψ.
Αλλα φανταζομαι οτι οι περισσοτεροι υποκυπτουμε στις αναγκες της ημερας αν και εμεις και οι συντροφοι μας γνωριζουν οτι ολα ειναι τελειως τεχνητα.
Πηγα λοιπον να αγορασω μια καρτα απο ενα τοπικο μαγαζι και καθως κοιτουσα τις διαφορες καρτες ειδα μια αρκετα ηλικιωμενη κυρια (θα ελεγα πανω απο 80) με το μπαστουνι στο χερι να κοιταζει τις καρτες. Σκεφτητκα - αν ειναι δυνατο να ετοιμαζεται να αγορασει καρτα του Αγιου Βαλεντινου. Και ομως η κυρια αγορασε καρτα και οπως την πηρε για να την παει στο ταμειο, προλαβα και διαβασα τις λεξεις 'Dear husband' στην καρτα. Ισως αυτο να ειναι το πραγματικο νοημα της αγαπης.

H αβάστακτη γελοιότητα ...

Αν δεν ήταν τόσο μακάβρια, ψυχοπλακωτική και γελοία, θα θύμιζε κάπως τις ιστορίες με τα κοράκια στο Λούκυ Λουκ.
Κολλημένη σε πολλούς στύλους της πόλης....

"Δυό Φραπόγαλα στο 3"

Θεσσαλονίκη.
Σάββατο πρωί, ώρα 10.
Κέντρο, οδός Ικτίνου.
Ακόμα και οι σκύλοι ζουν στους ρυθμούς της πόλης!

Τι τρωμε?

Το σκανδαλο με την ανακαλυψη κρεατος απο αλογο σε ετοιμο φαγητο το οποιο υποτιθεται οτι ειναι βοδινο, δειχνει πως η απαιτηση για οσο και πιο φθηνο φαγητο εχει οδηγησει σε μια λαβυρηνθωδη παραγωγη φαγητου που ειναι δυσκολο να ελεγθει.
Το ετοιμο φαγητο με κρεας αλογου (αναμεσα στα προσφερομενα εδεσματα ηταν και μουσακας), πουλιεται στην Αγγλια απο μια Σουηδικη εταιρεια, η οποια το αγοραζει απο μια γαλλικη εταιρεια, η οποια χρησιμοποιει κρεας απο ενα σφαγειο στην Ρουμανια.
Ειμαι σιγουρος οτι αυτη η ανακαλυψη ειναι κορυφη ενος παγοβουνου και πολλα αλλα θα ερθουν στο φως. 

Δύσκολη η επιλογή!

 Η επιλογή έγινε από 122.000 φωτογραφίες και όλες είχαν κάτι διαφορετικό να πουν. Οι διαγωνιζόμενοι, επαγγελματίες και ερασιτέχνες από 170 χώρες έβαλαν όλες τους τις ικανότητες και τελικά οι κριτές μετά από τρία μερόνυχτα ξεχώρισαν κάποιες, κάνοντας μια πρώτη διαλογή.

Πρόκειται για τον κορυφαίο διαγωνισμό φωτογραφίας Sony World Photography Awards.

H πρώτη φωτογραφία είναι του Αυστραλού Νάθαν Ουίλς που ισχυρίζεται ότι οι καλύτερες λήψεις είναι οι τυχαίες. Ενώ περίμενε τη συνεργάτιδά του (τη γυναίκα που φαίνεται στο βάθος) και ετοιμαζόταν για υποβρύχια λήψη, πέρασε η χελώνα....

Η φωτογραφία αριστερά είναι τραβηγμένη στην Ινδία από τον Πολωνό Μακιέζ Μακόφσκι, που την ώρα που σήκωνε τη φωτογραφική του μηχανή, σκέφτηκε τον Χίτσκοκ. Άλλη μία αυθόρμητη λήψη.

Ασφάλεια, τάξη και αταξία το θέμα της φωτογραφίας δεξιά. Τραβηγμένη από το Ρώσο Ίλια Πιτάλεφ κατά την 100η επέτειο από τη γέννηση του Μεγάλου Ηγέτη στην Πιονγκγιάνγκ στη Βόρεια Κορέα. Ο τίτλος της «Πραγματικότητα και οφθαλμαπάτη».

(Οι πληροφορίες στο κείμενο είναι από τα ΝΕΑ).

Η κυρία Αλέκα

Ήταν καθηγήτρια των τελευταίων τάξεων στο Θηλέων. Εκρηκτική, φουριόζα, επικοινωνιακή με έναν δικό της τρόπο, αφιερωμένη στην δουλειά της, στους μαθητές της, το σχολείο ήταν σχεδόν το σπίτι της και  ίσως ο μοναδικός κοινωνικός της χώρος.

Ήταν ένας άνθρωπος βαθύτατα ευαίσθητος και έντιμος, φύσει άδολη και ακέραιη, εξαιρετικά γενναιόδωρη, ένας άνθρωπος που δεν θα μπορούσε παρά να είναι με το μέρος των κοινωνικά αδύναμων και περιθωριοποιημένων. Τα ήξερα, και μπορούσα να κατανοήσω την ιδιορρυθμία της, την νευρικότητά της,  την εκρηκτικότητά της…ήξερα ότι προσπαθούσε πολύ, ότι  νοιαζότανε για μας…. Ποτέ δεν αμφισβήτησα τις καλές της προθέσεις και την καλοσύνη της…μου το είχε αποδείξει πολλές φορές στις συγκρούσεις που είχαμε μαζί της σαν μαθήτριες.

Ήξερα ότι  είχε υποστεί πολλά.. Σπούδασε  στην Φιλοσοφική της Θεσσαλονίκης, με πολλές στερήσεις, με την οικονομική αρωγή της πατρίδας της, στα πολύ δύσκολα χρόνια της δεκαετίας του 50.

 Έχοντας την δουλειά της σαν μοναδικό πόρο στην  ζωή της, έχοντας αναλάβει την φροντίδα  και την συντήρηση μελών της οικογένειάς της, έζησε  πολιτικές διώξεις, φυλακίστηκε και απολύθηκε στην διάρκεια της Δικτατορίας…Σπάνια μιλούσε για αυτά, την πίκρα της, την μοναξιά της και τις αγωνίες της  τις ομολογούσε σε πολύ λίγους. Έδειχνε αγέρωχη, νομίζω όμως ότι προσπαθούσε να κρύψει το πόσο ευάλωτος άνθρωπος ήταν.

Την έβλεπα τα τελευταία χρόνια στην γειτονιά… με φώναζε με δυνατή φωνή, να με ρωτήσει πως είμαι, πως τα βλέπω τα πράγματα στα σχολεία…κάποια μέρα την είδα πάλι. Ολοφάνερο ότι δεν ήταν καλά. Λίγες μέρες αργότερα, μάθαμε ότι μπήκε στο νοσοκομείο. Σήμερα την αποχαιρετήσαμε στο μεγάλος της ταξίδι…. Και ήμασταν πολλοί εκεί…

Καλό ταξίδι κυρία Αλέκα.  Θα σε θυμόμαστε σαν μια αληθινή αγωνίστρια της ζωής…θα θυμόμαστε με αγάπη….Γιατί  την έδινες και εσύ απλόχερα...                                                                                                     Μαρία Π.

Την γνωρίσαμε στην εκδρομή που κάναμε ως τελειόφοιτοι,  στο Βόλο. Τότε που συνεννοηθήκαμε με το  Α΄ Θηλέων να πάμε το βράδυ- τάχα τυχαία- στην ίδια ντισκοτέκ για χορό. Όταν όμως μας είδε εκεί δεν άφησε τα κορίτσια να χορέψουν μαζί μας, με αποτέλεσμα να φύγουμε αγανακτισμένοι. 

Πολλά χρόνια αργότερα γίναμε συγκάτοικοι, μέναμε στην ίδια πολυκατοικία. Ιδιόρυθμος χαρακτήρας, μοναχικός. Πάντα όμως με το καλό λόγο στο στόμα  κάθε μεσημέρι που με έβλεπε να φεύγω για τη δουλειά. Φύλακας άγγελος της οικοδομής, έλεγχε ποιός μπήκε και πού πήγε, έχοντας πάντα το νου της όποτε άνοιγε η εξώπορτα. 

Ξαφνικά αρρώστησε και μέσα σε δύο μήνες έφυγε. Χωρίς να γίνει φόρτωμα σε κανένα.

Η επάνω φωτογραφία είναι από την εξόρμηση δεντροφύτευσης του Θηλέων το Δεκέμβριο του 1973. Η κυρία Αλέκα διακρίνεται αριστερά, ανάμεσα στις μαθήτριες. Η δεύτερη από την αποφοίτηση της τάξης του 1977.

Man Ray

Στην Εθνικη Πινακοθηκη πορτραιτων του Λονδινου γινεται μια εκθεση με σπανιες φωτογραφιες του Man Ray.
O Man Ray για ολους τους επιδοξους φοιτητες-φωτογραφους ηταν ενα παραδειγμα για το τι μπορει καποιος να κανει με φωτογραφιες και ισως γιατι η φωτογραφια αποκαλειται τεχνη.

Η Ελλάδα του σήμερα: Όμορφος κόσμος, ηθικός, αγγελικά πλασμένος......

Τηλεφώνημα με απειλές κατά της ζωής συντάκτη μας δεχτήκαμε χθες στα γραφεία του περιοδικού από συστηθέντα ως Δημήτρη Μελισσανίδη και αριθμό τηλεφώνου καταχωρημένο στην Aegean Oil, μετά τη δημοσίευση του ρεπορτάζ στο UNFOLLOW 14 για το λαθρεμπόριο ναυτιλιακού πετρελαίου.

Στις 31 Ιανουαρίου κυκλοφόρησε το 14^ο τεύχος του περιοδικού UNFOLLOW(Φεβρουάριος 2013), όπου δημοσιεύουμε βασικό ρεπορτάζ για το λαθρεμπόριο ναυτιλιακού πετρελαίου, με τίτλο εξωφύλλου «Λαθρεμπόριο: Θα σπάσει ο νόμος της σιωπής για την Aegean Oil του Δ. Μελισσανίδη και τα ΕΛΠΕ του Σ. Λάτση;».

Την επομένη, 1^η Φεβρουαρίου, στις 19.50, δεχτήκαμε τηλεφώνημα στα γραφεία του περιοδικού από τον αριθμό 210 4586000, στο οποίο ο καλών ζήτησε να μιλήσει με τον συντάκτη  του ρεπορτάζ Λευτέρη Χαραλαμπόπουλο, συστήθηκε ως Δημήτρης Μελισσανίδης και ζήτησε εξηγήσεις για το δημοσίευμα.

Ο συντάκτης μας συνομίλησε μαζί του σε ανοικτή ακρόαση, παρουσία δύο ακόμη συντακτών του περιοδικού. Ο συστηθείς ως Δ. Μελισσανίδης απείλησε το περιοδικό και τον συντάκτη με αγωγή. Ο συντάκτης του απάντησε ότι ασφαλώς μπορεί να πράξει όπως νομίζει.

Στη συνέχεια, παρά την προσπάθεια του συντάκτη μας να συνομιλήσει σε ήπιο τόνο, ο καλών ως Δ. Μελισσανίδης απείλησε τη ζωή του και ό,τι υπάρχει γύρω από αυτόν. Από τα 20 λεπτά που διήρκεσε το τηλεφώνημα, τα μισά περίπου αναλώθηκαν σε απειλές προς τον συντάκτη.

Μέρος όσων είπε ο συστηθείς ως Δ. Μελισσανίδης, τα οποία κατέγραψε ο συντάκτης παρουσία των δύο ακόμη συντακτών του περιοδικού, έχει ως εξής:

«Θα μπορούσα να στείλω να σε σκοτώσουν χωρίς να σ’ έχω προειδοποιήσει. Αλλά είμαι άντρας και θα βάλω να σε τινάξουν στον αέρα την ώρα που κοιμάσαι. Θα βάλω να σε σκοτώσουν, εσένα, τη γυναίκα σου, τα παιδιά σου και ό,τι άλλο έχεις».

Όταν ο συντάκτης, σε στοιχειώδη αντίδραση αυτοπροστασίας, είπε στον συστηθέντα ως Δ. Μελισσανίδη ότι πρόκειται να καταγγελθεί το περιστατικό στις αρμόδιες αρχές και στον εισαγγελέα, απάντησε:

«Θα σκίσω κι εσένα και τον εισαγγελέα. Εγώ δεν καταλαβαίνω τίποτα, είμαι ο Μελισσανίδης. Δεν θα μπορείς να κοιμηθείς. Δεν θα μπορείς να κυκλοφορείς, θα γίνω ο εφιάλτης σου. Ο φόβος μου θα σε καταδιώκει παντού. Εγώ είμαι ο Μελισσανίδης και δεν σηκώνω. Θα έρθουν στο σπίτι και την ώρα που κοιμάσαι θα σε τινάξουν στον αέρα. Εγώ έχω μάθει να μιλάω με μεγάλους δημοσιογράφους. Εψαξα για σένα και θα σε σκίσω».

Όταν ο συντάκτης μας τον ρώτησε αν μεγάλους δημοσιογράφους θεωρεί αυτούς που παίζουν το δικό του παιχνίδι και κάνουν δημόσιες σχέσεις, ο συστηθείς ως  Δ. Μελισσανίδης απάντησε:

«Θέλω να μου τα πεις αυτά με το πιστόλι στον κρόταφο».

Η αναζήτηση στο διαδίκτυο για το πού είναι καταχωρημένος ο αριθμός τηλεφώνου που κάλεσε στα γραφεία του UNFOLLOW, έδωσε αποτέλεσμα:

«AEGEAN OIL SA (Μελισσανίδης Δημήτριος) Βιομηχανία και Εμπορία Πετρελαιοειδών - Κεντρικά Γραφεία».

Σύμφωνα με το 11888 του ΟΤΕ, ο ίδιος αριθμός ανήκει στις εταιρείες «AEGEAN AGENCY Εμπόριο Πετρελαίου», «AEGEAN BUNKERING SERVICES Εμπόριο Πετρελαίου», «AEGEAN MARINE PETROLEUM Εμπόριο Πετρελαίου»,  «AEGEAN OIL Εμπόριο Πετρελαίου» και «AEGEAN SHIPPING MANAGEMENT Εμπόριο Πετρελαίου». Όλες με διεύθυνση Ακτή Κονδύλη 10, Πειραιάς, 18545.

Κατόπιν τούτων:

Πρώτον, το περιοδικό UNFOLLOW συνεχίζει αταλάντευτα την πορεία του.

Δεύτερον, μετά τις πρωτοφανείς απειλές εναντίον της ζωής του συντάκτη μας, δηλώνουμε ότι στο εξής για οτιδήποτε θέσει σε κίνδυνο τη ζωή ή την σωματική ακεραιότητα του συντάκτη μας ή άλλων συντακτών μας ή των οικείων τους, θα θεωρήσουμε υπεύθυνο τον συστηθέντα ως Δ. Μελισσανίδη.

Τρίτον, καλούμε τις αρμόδιες αρχές να πράξουν το καθήκον τους.

Τέταρτον, ζητούμε τη συμπαράσταση κάθε δημοσιογράφου με συνείδηση.  

Πέμπτον, καλούμε τις ενώσεις Τύπου να πάρουν θέση για το γεγονός και να κάνουν ό,τι χρειαστεί, ώστε η δημοσιογραφία να μην φιμώνεται.

UNFOLLOW

ΠΗΓΗ: http://www.unfollow.gr.com/index.php/blog/item/171-melissanidisapeilesunfollow.html

Ανορθογραφίες....

                                Η ευθύνη είναι παράξενη λέξη.

Προφέρεται «ευθέως» με προχειρότητα ενώ  προέρχεται 

από...τεθλασμένη σκέψη!

Μία ανισόρροπη γεωμετρία προθέσεων και αποτελέσματος,

με μόνο σίγουρο δεδομένο την διχοτόμο.

Κατ'αυτό τον τρόπο η λέξη «ευθύνη» μπορεί

άνετα να διαβαστεί και ως «ευ»  & «φθίνει»!

Και «ευθύς ως» το «ευ» φθίνει, κανείς

δεν αναλαμβάνει  την δική του «ευθύνη»,

αλλά την καταλογίζει «ανεύθυνα» σε κάποιον άλλον.

Παιχνίδια του μυαλού με τις λέξεις θα μου πεις.

Που παίζονται διαρκώς στον παιδότοπο

της παράνοιάς μας όμως!

Και για να μην ξεχνιόμαστε,

όταν το «ευ» φθίνει γεννιέται πάντα ΦΟΒΟΣ!

Έτσι εξηγείται γιατί ο καθένας μας είναι ευθυνόφοβος.

Τελικά η λέξη «ευθύνη» πέρα απ΄την ατυμολογία της,

πρέπει οπωσδήποτε να γράφεται...ανορθόγραφα!

                           (Του Περικλή Κυπραίου, εκπαιδευτικού, συνθέτη, στιχουργού και ποιητή. 
                                                                          Το άκουσα ένα πρωινό στο Β΄Πρόγραμμα.)

Βανδαλισμός ή ''ελεύθερη έκφραση'';

Από το Ηρώον της πόλης σήμερα. Με ενοχλεί κάθε φορά που περνάω. Με θυμώνει περισσότερο που ο χώρος θεωρείται από διάφορα Σωματεία, Ομίλους και Ομάδες, χώρος που δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια ανοιχτή αλάνα για "εκδηλώσεις" ό, τι νάναι ...καλό το οικόπεδο, φιλέτο, μας προσέχουν όλοι όσοι κατεβαίνουν στον κέντρο. Μέχρι που κάποια μέρα η χυδαιότητα των διοργανωτών κάποιων ασαφών σκοπών εκδηλώσεων, ξεπέρασε κάθε χυδαιότητα και τσαπατσουλιά στον τρόπο που χρησιμοποιείται ο χώρος, και κατάλαβα ότι η ευθύνη ανήκει κυρίως σε όσους τον παραχωρούν. Που αυτοί κυρίως έχουν έλλειμμα...σε όλα. Ένα αγοραίο παζάρι κατάντησε ο χώρος όταν παραχωρείται, και ότι φτάσει.Το σκουπιδαριό, οι βανδαλισμοί , οι αραγμένοι όλες τις ώρες γύφτοι και η ζητιανιά δεν μπορεί να είναι εικόνα της βιτρίνας της Καβάλας. Ειναι ενδεικτική εικόνα διοίκησης της πόλης, πολιτιστικής παρακμής και έλλειψης κοινωνικών αντιστάσεων των κατοίκων της. Μου άρεσε που ο Γιάννης -ο ξεναγός μας σήμερα- είπε :"αν μάθουμε τι είναι αυτά τα μνημεία θα τα προσέξουμε,θα γίνουμε πιο υπεύθυνοι." Τον ευχαριστώ που είχε αυτήν την πρωτοβουλία και ας γίνουμε περισσότεροι την άλλη φορά. Να γνωρίσουμε την πόλη μας. Και να την φροντίσουμε, να αντιδράσουμε στην ισοπέδωση, να μην αδιαφορούμε στον βανδαλισμό της και την αντικοινωνικότητα ανθρώπων που μας επιβάλλουν τον κατώτερο πολιτισμό του 'τι ψάχνεις τώρα, πφφφ, η δουλειά μας να γίνεται" . Γιατί δεν αξίζει στην πόλη που μας παραδόθηκε.

Το σχόλιο και οι δύο φωτογραφίες  πάνω αριστερά, είναι της Μαρίας Π. Πρόσθεσα και δύο δικές μου, που δείχνουν άλλη μια φορά την ίδια θλιβερή εικόνα που κυριαρχεί παντού: δεν υπάρχει ούτε ένας τοίχος δημόσιος ή ιδιωτικός στην πόλη, που να μη έχει βανδαλιστεί από τα ''γκράφιτι'' της βρωμιάς και της ασχήμιας.

Μετα-γκασταρμπάιτερ

Εφημερίδα '' Το Βήμα'' στις 13-1-2013:
''.....Σε πρωτοφανή επίπεδα για τη μεταπολεμική Ελλάδα κινείται η ανεργία, αγγίζοντας το 26,8% τον Οκτώβριο του 2012, ξεπερνώντας ακόμη και τα υψηλά ποσοστά των αρχών της δεκαετίας του 1960, όταν χιλιάδες Έλληνες έπαιρναν τον δρόμο της μετανάστευσης. Η ανεργία των νέων ηλικίας 15-24 ετών ανήλθε τον Οκτώβριο στο 56,6% και στην ηλικιακή ομάδα των 25-34 ετών διαμορφώθηκε στο 34,1%.....''
Ο Μάικλ Ιγνάτιεφ, Καναδός συγγραφέας, ιστορικός, ακαδημαϊκός και πολιτικός, μιλώντας πρόσφατα στην Αθήνα, αφού αναφέρθηκε στην αναπόφευκτη μελαγχολία του να είσαι Έλληνας, κατέληξε στους λόγους για τους οποίους ένας 25χρονος πρέπει να πιστέψει και να μείνει στην Ελλάδα: « Να είστε πρώτα Έλληνες και μετά Ευρωπαίοι. Να πάρετε το μέλλον στα χέρια σας. Να σταματήσετε να κατηγορείτε ο ένας τον άλλον. Να λέτε «εμείς» και όχι «εγώ». Να εκμεταλλευτείτε την κρίση και με τη σκληρή δουλειά....»
Ωραία λόγια, που ακούγονται και διαβάζονται ωραία, αλλά υπάρχουν αρκετά εμπόδια: το διαλυμένο κράτος, η έλλειψη λογικής και νόμων, οι πολιτικοί, η απαισιοδοξία.
Γιατί να μείνει ένας νέος σήμερα στην Ελλάδα;
-ή να το θέσω καλύτερα- μπορεί ένας νέος σήμερα να μείνει στην Ελλάδα; Θα βρει μια δουλειά να κάνει; Θα του δώσει η χώρα του έστω και μία ευκαιρία για να παραμείνει;
Διαπιστώνουμε με θλίψη ότι η ενδιάμεση γενιά, ανάμεσα στους πρώτους γκασταρμπάιτερ και τους σημερινούς νέους που εγκαταλείπουν τη χώρα, απέτυχε να φτιάξει μια καλύτερη ζωή για τα παιδιά της. Υπάρχει βέβαια η διαφορά ότι τα σημερινά παιδιά είναι καλύτερα καταρτισμένα, έχουν μια εκπαίδευση που τους επιτρέπει να μη νοιώθουν μειονεκτικά απέναντι στους τους άλλους Ευρωπαίους, είναι ευέλικτοι, δεν είναι τόσο μοιρολάτρες σε σχέση με εκείνους της δεκαετίας του ΄60. Όμως η ζωή  στο εξωτερικό δεν είναι εύκολη. Και η μετανάστευση είναι πολύ πιο σκληρή από ένα ταξίδι αναψυχής. Για κάποιους είναι τραυματική εμπειρία, μια μόνιμη αίσθηση απώλειας. Για κάποιους άλλους ίσως να είναι και μια νέα αρχή αισιοδοξίας και αναζήτησης...
Τους αφήσαμε όμως επιλογές;
Οι φωτογραφίες είναι από την εφημερίδα Πρωϊνή της 9ης Ιανουαρίου 1960. Πλήθος από υποψήφιους μετανάστες για τη Γερμανία, έχουν μαζευτεί από τα χαράματα, έξω από τα γραφεία του τότε ΟΑΕΔ για να καταθέσουν τις αιτήσεις τους. 

Ας περιμένει ο Παράδεισος

Η αφίσα που βλέπετε κυκλοφόρησε στη Γερμανία σε δύο γλώσσες, στα Γερμανικά και στα Αγγλικά και λέει περίπου ότι:
« Τα παιδιά των γονιών που καπνίζουν, πάνε νωρίτερα στον Παράδεισο ».
Ας προσεχθεί η δύναμη του μηνύματος στη φωτογραφία, που χωρίς να τρομάζει, προβληματίζει και λέει αλήθειες που δεν θέλουμε να ξέρουμε...