Δεν είχα σκοπό να ξαναγράψω κάτι, όμως ψάχνοντας σήμερα το μεσημέρι στο πατάρι των γονιών μου με σκοπό να βρω στην κόρη μου κάποιες παλιές αφίσες, βρήκα κάποια στοιχεία που ούτε καν ήξερα ότι είχα κρατημένα.Βρήκα το πρόγραμμα της εκδήλωσης που κάναμε για το Πολυτεχνείο, την τελευταία χρονιά του Λυκείου. Τι σύμπτωση μέρα που είναι σήμερα!
Το πρόγραμμα το παρουσίαζαν ο Γιάννης Β. με το Θέμη Κ. και την ομιλία είχε κάνει ο φιλόλογος Γιαννακάκης. Διαπίστωσα ακόμη, ότι εγώ είχα διαβάσει ένα απόσπασμα από το Χρονικό (της Κωστούλας Μητροπούλου, το οποίο επίσης βρήκα), ενώ με τη μουσική ασχολήθηκε ο Χρήστος Κ. Βρήκα ακόμη και την απόδειξη από το ανθοπωλείο (250 δρχ.) για το στεφάνι που αγόρασα με τα χρήματα του ταμείου της τάξης και που κατέθεσε ο Κώστας εκείνη τη μέρα στο Ηρώο. Ήταν έντονα τα συναισθήματά μας εκείνα τα χρόνια, αλλά στις μέρες μας που η απογοήτευση και η αδράνεια επικρατούν, το σύνθημα του Πολυτεχνείου έχει περισσότερο νόημα και είναι πιο επίκαιρο από ποτέ.
Κι όπως λέει και η Κική Δημουλά ( κατά Μάκη Τ.) απαιτείται γενναιότητα απέναντι στη μελαγχολία...
