Μερικά πράγματα είναι αδιανόητα για τους σημερινούς νέους, ιδιαιτέρως για τους μικρότερους των 30 ετών, όπως η επιστολή ως μοναδικός τρόπος επικοινωνίας από μακριά, αλλά και οι διάφορες μορφές εξέλιξης της σταθερής τηλεφωνίας (συσκευές, αναμονή για σύνδεση, σύνδεση μέσω κέντρου, κόκκινα τηλέφωνα στα περίπτερα κτλ). Κάτι αδιανόητο θα ήταν πιθανώς και οι δίσκοι μουσικής, αν δεν είχε προκύψει τα τελευταία χρόνια μια κίνηση επαναφοράς του βινύλιου (και λίγο ως μόδα).
Αδιανόητα, όμως, παραμένουν τα μέσα αναπαραγωγής της μουσικής, όπως ο φωνόγραφος, τα πικ-απ/βαλιτσάκια (!), τα φορητά πικ-απ, τα πικ-απ/έπιπλα, ακόμη και οι κασσέτες και τα κασσετόφωνα.
Κι αν το βινύλιο είναι λίγο ως πολύ γνωστό σε δίσκους 33 στροφών, αμφιβάλλω κατά πόσον είναι γνωστά τα 45άρια! (Δεν αναφέρομαι καν σε δίσκους 16 ή 78 στροφών).
Τα 45άρια, που μεγαλώσαμε μαζί τους! Με 20 δραχμές και αργότερα 25, μέχρι και 35 δραχμές, αν δεν κάνω λάθος, περιείχαν μια επιτυχία στη μια πλευρά και ένα δεύτερο μουσικό κομμάτι στη δεύτερη. Συχνά οι δυο όψεις αναφέρονταν ως "μπροστά" και "πίσω" ή "Α" και "Β", υποδηλώνοντας την πλευρά που περιείχε την επιτυχία, το hit. Μερικές φορές, κυκλοφορούσαν και 45άρια με δυο επιτυχίες, αυτά που έγιναν γνωστά ως "double A-side", δηλώνοντας την ισοτιμία των δυο μουσικών κομματιών.
Ένα τέτοιο 45άρι, από την προσωπική μου συλλογή, εικονίζεται στις φωτογραφίες.
Δεν γνωρίζω κατά πόσον είναι λειτουργικό, όμως είναι γεμάτο αναμνήσεις.
