Μνήμη και Λήθη

"...Το παρελθόν που ζει μέσα μας ασχημάτιστο αποκτά σχήμα, ταυτότητα, αυστηρότητα, χάρη σε μια ξεθωριασμένη φωτογραφία.... Η συνείδηση του «χθες», που είναι τόσο κοντά στο σήμερα, και η ευθύνη για το αύριο, που κι εκείνο με τη σειρά του είναι ήδη «σήμερα», μας κάνουν παρόντες στο παρόν. Δεν θα παίξουμε το παιχνίδι της αλήθειας. Η μνήμη είναι ένας αντικατοπτρισμός, μια προβολή του παρελθόντος μας φιλτραρισμένη μέσα από την παρούσα στιγμή. Θέτουμε όμως βασικά ερωτήματα και προβληματισμούς σε σχέση με την ατομική και συλλογική μας μνήμη, αλλά εκδηλώνουμε και την ευθύνη μας για όσα προηγήθηκαν και όσα θα ακολουθήσουν ...'' 

Το παραπάνω κείμενο είναι της Τζένης Αργυρίου, μιας νεαρής ταλαντούχας χορογράφου, ηθοποιού και σκηνοθέτριας από την Καβάλα. Αναφέρεται στην παράστασή της που έχει τίτλο Memoria Obscura (Αφανής Μνήμη) που θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε στις 15,16 και 17 Φεβρουαρίου στο θέατρο Βαλάκου. Είναι μία πειραματική παράσταση θεάτρου, που συνδυάζει εικόνες, ήχο και κίνηση, αναμειγνύοντας στη σκηνή το παρελθόν και το παρόν.

Το blog συμφωνεί με τις απόψεις της σκηνοθέτριας. Οι συχνές αναφορές μας στο παρελθόν, έχουν σκοπό να θυμηθούμε πού και πώς ζήσαμε και όχι τη νοσταλγία. Κι ακόμη περισσότερο να μάθουμε  την ιστορία της πόλης που μεγαλώσαμε και που κανείς ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε να μας τη διδάξει . Εξάλλου πώς θα μπορούσε να βεβηλώσει κάποιος το χώρο που ζει όταν ξέρει την ιστορία του; Πόσα θα είχαν σωθεί, αν υπήρχε η γνώση για το παρελθόν της πόλης μας, μιας από τις ωραιότερες στην Ελλάδα.

Προσθήκη λεζάντας

Την πρώτη φωτογραφία μας την έστειλε φίλος του blog. Είναι τραβηγμένη αρχές του ΄70, τη δεκατία της αντιπαροχής. Σε πρώτο πλάνο τα κομψά θερινά ΟΛΥΜΠΙΑ (Α) δίπλα στο υπεραστικό Κ.Τ.Ε.Υ.Λ. (Β). Όταν έβλεπες ταινία σου ερχόταν οι μυρωδιές όχι από αγιόκλημα ή γιασεμί, αλλά από το οβελιστήριο που βρισκόταν απέξω. Μπροστά του -εκεί που βρίσκεται σήμερα το κτίριο του Λιμενικού Ταμείου-οι κούνιες (C) που κάναμε μικρότεροι, αριστερά ένα πρατήριο καυσίμων Texaco, ενώ πιο πέρα, στη γωνία που δεν φαίνεται, υπήρχε και ένα της BP. Δεξιά στην παραλία, διακρίνεται το Αμφίπολις (D), ενώ η Εθνικής Αντίστασης είναι γεμάτη από παρκαρισμένα υπεραστικά λεωφορεία (Ο). Πιο πέρα η πολυκατοικία Τερμεντζή (Ε) υπό κατασκευή, το ξενοδοχείο ΠΑΝΟΡΑΜΑ (Μ) και ο ΓΑΛΑΞΙΑΣ (F) με 5 ορόφους ακόμη.  Πιο δεξιά το εστιατόριο του Στάθη (G) και δίπλα του το Παλλάδιο, όπου καταλήγαμε για μία πάστα μετά από τις ατέλειωτες βόλτες στην παραλία. Μπροστά παρατεταγμένα όλα τα καϊκια (Ν), απ΄τα οποία κανένα δεν υπάρχει σήμερα. Πιο πέρα η κεντρική πλατεία (Η) μόλις έχει ανακατασκευασθεί και στο βορρά δεσπόζει το ΑΡΡΕΝΩΝ (Ι) , ενώ οι φυλακές (J) ακόμη υπάρχουν. Η συνοικία του Αγίου Γεωργίου (Κ), τα γύφτικα όπως την έλεγαν, και πιο αριστερά, εκεί που φαίνεται η κορφή ενός  κυπαρισσιού (L) τα σπίτια των Ισραηλιτών Σαλέμ και Μπενβενίστε, απέναντι από το ΑΤΤΙΚΟΝ.

 «..Τι έχουμε κρατήσει στη  μνήμη μας από την ιστορία; » σχολιάζει η Τζένη Αργυρίου, « Όσα μας έμαθαν; Όσα μας αφηγήθηκαν; Όσα διαβάσαμε; Ή μήπως η Ιστορία του τόπου κυλάει στο αίμα μας χωρίς να το γνωρίζουμε;»