Διατακτική δραχμών 60...

« ...Αυτήν τη εικόνα παρουσίαζε ο προ της Δημαρχίας της Καβάλας χώρος. Οι άνεργοι και άποροι Καβαλιώται, συνωθούντο δια την ανάληψιν μιας διατακτικής αξίας 60 δραχμών, την οποίαν ηδύναντο να μετατρέψουν εις τρόφιμα. Η χορήγησις διατακτικών θα συνεχισθεί μέχρι ότου περιλάβει το πλήθος των  αναξιοπαθούντων πολιτών...».
Το ημερολόγιο έγραφε 2 Φεβρουαρίου 1963, μια χρονιά που η μετανάστευση Ελλήνων στο εξωτερικό κατέγραψε ρεκόρ. Κι όσο για την αξία των 60 δραχμών, να υπενθυμίσω ότι το εισιτήριο στο αστικό για το Μπάτη ήταν 1,80 δραχμές. Πιστεύαμε ότι τέτοιες εικόνες δεν θα τις ξαναδούμε...
Η ανεργία βρίσκεται στο 25,1% και όσο διαρκεί η ''σωτηρία'' της χώρας οι τάσεις είναι συνεχώς ανοδικές. Ειδικά στους νέους έχει ξεπεράσει το 55% και οι περισσότεροι απ΄αυτούς ψάχνουν να βρουν ένα τρόπο να φύγουν από την Ελλάδα. Οι μόνοι λόγοι που έχει ένας νέος για να μη φύγει από τη χώρα είναι ή να μη μπορεί (να μη βρίσκει κάποια δουλειά) ή να μην τολμάει.
Νέος και Έλληνας. Δύσκολο το πρόβλημα.

Οι μουσικές Τρίτες του Φλοίσβου

'' Έλα καμιά φορά να δεις τι ωραία που είναι...''
Και έτσι πήγα.
Για να ξαναθυμηθώ τις παλιές μέρες των παιδικών μου χρόνων που κάποιος από την παρέα των γονιών μου έπιανε το τραγούδι και οι άλλοι ακολουθούσαν μέχρι που η μουσική τους παράσερνε όλους...,
να γυρίσω στη θαλπωρή της εποχής που το τραγούδι συνόδευε τις συντροφιές στο γυρισμό από τη Θάσο, στις οδοιπορίες στην εξοχή, στις ταβερνούλες, στα σπίτια όπου κάποιος θα έφερνε μια φυσαρμόνικα και θα έδινε τον τόνο...και μετά οι παρέες μεγάλωναν και τα τραγούδια πληθαίναν.
Μια τέτοια μερακλίδικη παρέα μαζεύεται στο Φλοίσβο τις Τρίτες. Με βιολιά και κιθάρες και μαντολίνα και φυσαρμόνικες και υπέροχες ζεστές φωνές που τιμούν τα όμορφα ελληνικά τραγούδια.
Κύριε Φάνη και η όμορφη συντροφιά σας του Φλοίσβου, μας ζεστάνατε την καρδιά.
                                                                                                                                        Μαρία Π.

Δίκιο είχε η δασκάλα.....

Φτωχότερη η Καβάλα μας

Έφυγε σήμερα στα 82 του χρόνια ένας μεγάλος Καβαλιώτης, ο Χρόνης Μίσσιος.
Ένας συγγραφέας, που έμαθε τα γράμματα στις φυλακές και στις εξορίες.
Ένας αριστερός, που δεν εξαργύρωσε τους αγώνες του.
Ένας ιδεολόγος, που, αφού δεν μπόρεσε να αλλάξει το σύστημα, δεν επέτρεψε στο σύστημα να αλλάξει τον ίδιο, σύμφωνα με τη δική του ρήση.

Φίλοι και φίλιοι.

                                                         Η μαγεία ολάκερης της ζωής
                                         στηρίζεται στις μεγάλες φιλίες που δημιουργούμε
Στίχοι του νεαρού Άραβα ποιητή Ταράφα (6ος αιώνας μ,Χ.) που δεν διαφέρουν και πολύ από τη ρήση του Επίκουρου: Από κείνα τ΄αγαθά που η σοφία δημιουργεί για την ευτυχισμένη ζωή, το μεγαλύτερο είναι η φιλία. Όμως και ο Σοφοκλής στον Οιδίποδα αναφέρει: Να χάσει κανείς ένα φίλο, το θεωρώ ισοδύναμο με το να χάσει τη δική του ζωή, που τόσο πολύ αγαπά. Πολλοί φιλόσοφοι αλλά και ποιητές έγραψαν υπέροχα, βαθυστόχαστα και εύγλωττα πράγματα για την φιλία.
Η φιλία όμως δεν αναπτύσσεται μόνο μεταξύ των ανθρώπων αλλά και ανάμεσα στους αριθμούς.
Πάρτε, για παράδειγμα, τους αριθμούς 220 και 284. Ο 220 έχει γνήσιους διαιρέτες τους παρακάτω αριθμούς:
                   1, 2, 4, 5, 10, 11, 20, 22, 44, 55 και 110.
Με τη σειρά του, ο 284 έχει γνήσιους διαιρέτες τους παρακάτω αριθμούς:
                                              1, 2, 4, 71 και 142.
Αν προσθέσουμε τους διαιρέτες του 220, παίρνουμε 284 ενώ αν προσθέσουμε τους διαιρέτες του 284, παίρνουμε 220. Εξαιτίας αυτής της ιδιότητας ο Πυθαγόρας αποκαλούσε αυτούς τους αριθμούς φίλους (ή φίλιους) γιατί θεωρούσε το φίλο ως έτερο εγώ. Το μόνο ζεύγος φίλων αριθμών που γνώριζαν οι Αρχαίοι Έλληνες ήταν το 220 και το 284. Ο Άραβας μαθηματικός Ταμπίτ ιμπν Κούρρα (ιμπν θα πει γιός) ανακάλυψε ένα τύπο εντοπισμού φίλων αριθμών και το επόμενο ζευγάρι που βρήκε ήταν οι αριθμοί 17269 και 18416. Το ζεύγος αυτό το ξαναβρήκε το 1636  ο Fermat. Το 1750 ο Descartes ανακάλυψε το ζεύγος: 9363584 και 9437056.

Υ.Γ. Σε αντίθεση με το φαγητό που μας φάνηκε βαρύ (και καυτερό) τα θέματα που συζητήσαμε ήταν ανάλαφρα. Το μόνο επίκαιρο που μας απασχόλησε ήταν η επίθεση στο Γερμανό πρέσβη. Και προέκυψε κι ένα quizz: Just in time. Που, πότε και τι ήταν. Αχ βρε Πανούλη τι μας ...ρωτάς.

17 Νοε ΄76

Για τον εορτασμό του Πολυτεχνείου όταν ήμασταν μαθητές στο σχολείο έχουμε αναφερθεί πριν δύο χρόνια.
Δεν είχα σκοπό να ξαναγράψω κάτι, όμως ψάχνοντας σήμερα το μεσημέρι στο πατάρι των γονιών μου με σκοπό να βρω στην κόρη μου κάποιες παλιές αφίσες, βρήκα κάποια στοιχεία που ούτε καν ήξερα ότι είχα κρατημένα.
Βρήκα το πρόγραμμα της εκδήλωσης που κάναμε για το Πολυτεχνείο, την τελευταία χρονιά του Λυκείου. Τι σύμπτωση μέρα που είναι σήμερα!
Το πρόγραμμα το παρουσίαζαν ο Γιάννης Β. με το Θέμη Κ. και την ομιλία είχε κάνει ο φιλόλογος Γιαννακάκης. Διαπίστωσα ακόμη, ότι εγώ είχα διαβάσει ένα απόσπασμα από το Χρονικό (της Κωστούλας Μητροπούλου, το οποίο επίσης βρήκα),  ενώ με τη μουσική ασχολήθηκε ο Χρήστος Κ. Βρήκα ακόμη και την απόδειξη από το ανθοπωλείο (250 δρχ.)  για το στεφάνι που αγόρασα με τα χρήματα του ταμείου της τάξης  και που κατέθεσε ο Κώστας εκείνη τη μέρα στο Ηρώο. Ήταν έντονα τα συναισθήματά μας εκείνα τα χρόνια, αλλά στις μέρες μας που η απογοήτευση και η αδράνεια επικρατούν, το σύνθημα του Πολυτεχνείου  έχει περισσότερο νόημα και είναι πιο επίκαιρο από ποτέ.
Κι όπως λέει και η Κική Δημουλά ( κατά Μάκη Τ.) απαιτείται γενναιότητα απέναντι στη μελαγχολία...

Τέλη Κυκλοφορίας 2013

Με τις υγείες μας.........

https://www1.gsis.gr/webtax2/telhkykl/login.do

Πάμε στον σύνδεσμο, βάζουμε ΑΦΜ και αριθμό κυκλοφορίας και τυπώνουμε τα τέλη.

Επόμενη κίνηση, να βρούμε πού είναι τα λεφτά (που ως γνωστόν, υπάρχουν) για να πάμε να τα πληρώσουμε.

Αυτή είναι ζωη

Ο γάτος με την πλάτη του στον αναιμικο χειμερινό ήλιο, μάλλον σκέφτεται που θα πάει για ύπνο.

Πολιτικό Σχόλιο

                                     
                                                                 ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ!!!

Βράδυ Σαββάτου στο ανηφοράκι στις Καμάρες

Βράδυ Σαββάτου. Σε μια πόλη που τυλίγεται σιγά - σιγά στα χρώματα του χειμώνα. Ενός χειμώνα που σε αντίθεση με το παρελθόν, κυριαρχεί το γκρίζο και τα άδεια βλέμματα. Σε μια χώρα αλωμένη εκ των έσω, με  μια Βουλή που συνεδριάζει με την προστασία της Αστυνομίας και του παρακράτους, ευτελισμένο Σύμβολο Εθνικής Κυριαρχίας μιας χώρας χωρίς αξιοπρέπεια και  φωνή, υπέρλαμπρα φωτισμένη, δεσπόζουσα  στην πλατεία  «Συντάγματος», όπου οι διαμαρτυρίες  φιμώνονται από μια χούφτα ανόητων και εγκάθετων σε διατεταγμένη αποστολή, μεταδίδοντας  εικόνες βίας και καταστροφής που αποσκοπούν πρωτίστως στην ψυχολογική καταστολή και στον εκφοβισμό.

Οι όψεις των πόλεων αλλάζουν. Η πόλη μας αλλάζει… Παρακμή και εγκατάλειψη στο κέντρο, πεζόδρομοι και παραλία παραδομένα στην αισχροκέρδεια και ασυδοσία των φραπεδοεπιχειρηματιών όπου πληρώνεις την μπύρα περισσότερο και από την GrandPlace στις Βρυξέλλες, η έννοια πεζοδρόμιο είναι ότι νομίζει ο καθένας, ύπουλες λακκούβες έχουν στείλει κόσμο στην Ορθοπεδική, όλα στον αυτόματο πιλότο και στην αυτορρύθμιση.

Όμως έχουμε την τύχη να ζούμε σε μια πόλη γεμάτη γοητεία και άρωμα ιστορίας, συνδυασμό μιας μακράς παράδοσης ευωπαϊκότητας και ανατολής. Με όλους τους χυμούς,  και την κακοδαιμονία των βαλκανικών χωρών που γνώρισε  ακμή, οικονομική κατάρρευση τις βαθιές κοινωνικοπολιτικές αλλαγές μετά τον πόλεμο.

 Έχουμε την τύχη να ζούμε σε μια πόλη-λιμάνι στην άκρη των Βαλκανίων με  πλούσιο πολιτιστικό υπόβαθρο, με  ανθρώπους ζωντανούς και δημιουργικούς που το παλεύουν, με γωνιές  μιας ιδιαίτερης γοητείας που μας κάνουν να ονειρευόμαστε. Η χώρα έχει ζήσει και χειρότερα. Θα τα καταφέρουμε. 

Βράδυ Σαββάτου στο κρασάδικο στην ανηφορίτσα πίσω από τις Καμάρες. Με φίλους, σε μια γωνιά μοναδική και με θέα την ομορφιά της πόλης.

                                                                                                                                 Στην υγειά σας… 

                                                                                                                                 Μαρία Π.

Χειμωνιατικη μέρα

Κοιτώντας ανατολικά από ένα από τα υψηλότερα μέρη του Λονδίνου

H Χαρίκλεια και η Λίζα

" ΄Ηταν Αύγουστος του 1922 και στην Πάνορμο η Περζούλα, σύζυγος Χρήστου Χριστοφορίδη, ετοίμασε τα παιδιά και τα ντέκια (στρωσίδια και φαγητά), όπως κάθε χρόνο. Πήγαιναν στο Μοναστήρι της Παναγίας Φανερωμένης, αντίκρυ στην Κύζικο, για το μεγάλο πανηγύρι. Να προσκυνήσουν στη χάρη της, να κάνουν αγρύπνια και να γλεντήσουν. Την επόμενη, μέρα αργία, θα έρχονταν και οι άντρες. Ο Χρήστος θα έκλεινε το ζαχαροπλαστείο και θα πήγαινε να τους βρει. Μετά την πρωινή λειτουργία θα έστρωναν το γιορτινό τραπέζι κάτω από τα δέντρα και το απογευματάκι θα έπαιρναν το δρόμο της επιστροφής. 
Έφτασε όμως το κακό μαντάτο. Η γιαγιά πήρε τα τρία της παιδιά και δρόμο για την παραλία, εκεί που περίμεναν οι βάρκες για να τους πάνε στα μεγάλα καράβια. Η θεία Χαρίκλεια, η μεγαλύτερη κόρη της  γιαγιάς, μικρό κορίτσι τότε, είχε ένα σκυλάκι που την ανάγκασαν να το αφήσει στην αμμουδιά. Κι εκείνο το κακόμοιρο, η Λίζα, όταν απομακρυνόταν η βάρκα άρχισε ένα παραπονιάρικο κλαψούρισμα, σαν να έλεγε '' πάρτε με μαζί σας''. Στα κρυφά η Χαρίκλεια του έκανε νόημα κι εκείνο ρίχτηκε στη θάλασσα και μπήκε στη βάρκα. Το έφεραν κι αυτό προσφυγάκι στην Ελλάδα.''
Διάβασα πρόσφατα αυτό το μικρό σημείωμα της Βίλης Καραρίζου στην περιοδική έκδοση ΜΝΗΜΗ των  Μικρασιατών Καβάλας, μιας αξιέπαινης  προσπάθειας να κρατηθούν οι μνήμες των προγόνων, που επιμελείται με μεγάλο ενθουσιασμό και ψυχή ο Κυριάκος Λυκουρίνος.
Τα πρόσωπα που αναφέρονται στο σημείωμα τα είχα ακουστά και την Χαρίκλεια την έχω γνωρίσει. Ο Χρήστος Χριστοφορίδης με τη γυναίκα του Περζούλα (η οποία καταγόταν από την Πέραμο) και τα τρία τους παιδιά, τη Χαρίκλεια, τον Μισαήλ και την Ευθαλεία ήρθαν στην Καβάλα με το πλοίο, πρόσφυγες από την Πάνορμο χωρίς να προφτάσουν να πάρουν μαζί τους τίποτε.
 Στην αρχή τους έβαλαν να μείνουν στην καπναποθήκη Ρεζή, το σημερινό Εμπορικό κέντρο. Θυμάμαι μια φορά, ήμασταν ακόμη μαθητές στο Λύκειο, καθώς ανεβαίναμε από την Αβέρωφ, ο Χρήστος μου έδειξε δυο καρφιά πάνω στο τοίχο της καπναποθήκης και μου είπε ότι τα κάρφωσε ο πατέρας του για να απλώνει η γιαγιά του η Περζούλα τα ρούχα τους.
Κατόπιν η οικογένεια μεταφέρθηκε σε ένα προσφυγικό μαχαλά  στο Βύρωνα, εκεί που είναι κτισμένο σήμερα το 2ο Γυμνάσιο και το ΠΙΚΠΑ. Κατασκευές με σανίδες και πισόχαρτα, με κοινά αποχωρητήρια, χωρίς θέρμανση και πολλή φτώχεια. Θυμάμαι αρκετές  φορές τον πατέρα του Χρήστου, τον κύριο Μιχάλη, να αναφέρεται στις άθλιες  συνθήκες διαβίωσης τους  στην καπναποθήκη αλλά και στην παραγκούπολη. Ο Χρήστος Χριστοφορίδης δούλεψε για ένα διάστημα στο ζαχαροπλαστείο του Καζαντζίδη και πέθανε το 1942 στην κατοχή.
(Ευχαριστώ ιδιαίτερα τον Κομνηνό Γ. Απότα για την παραχώρηση της πρώτης φωτογραφίας, που είναι δημοσιευμένη στο αξιόλογο και ιδιαίτερα εμπεριστατωμένο  βιβλίο του: Οι Θρησκευτικές  κοινότητες της Καβάλας 1850-1950, δίνοντάς μας την ευκαιρία να δούμε τη γειτονιά μας όπως ήταν εκείνη την περίοδο. Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη το 1926 και βλέπουμε σκηνές στις οποίες έμεναν ακόμη κάποιοι πρόσφυγες. Ο χωματόδρομος (Α) που διασχίζει το ένα και μοναδικό αυτοκίνητο είναι η 7ης Μεραρχίας, ενώ από κάτω της διακρίνεται η οδός Εγνατίας (Β) και το σπίτι (C) του συμμαθητή μας Ασαδόρ Α. Η παραγκούπολη φαίνεται καθαρά και υπήρχαν μάλιστα κάποια απομεινάρια αυτών θλιβερών κατασκευών μέχρι που πηγαίναμε στο Δημοτικό σχολείο (τελευταία φωτογραφία.)

Μια ακομα λιστα

Η γνωστη τραπεζα που ειναι δημοφιλης με μεξικανους εμπορους ναρκωτικων, διαφορους αλλους εγκληματιες και διεφθαρμενους πολιτικους, ειναι ξανα στις ειδησεις σημερα. Μια λιστα με 4,000 ονοματα που εχουν λογαρισμους στο νησι Jersey (ενας αλλος φορολογικος παραδεισος), δημοσιευεται σημερα στο Daily Telegraph. Η λιστα περιλαμβανει ονοματα γνωστων εγκληματιων, εμπορων οπλων και αλλων.
Φυσικα πρεπει να τονισθει το να εχεις λεφτα σε φορολογικο παραδεισο δεν ειναι παρανομο. Το θεμα ειναι παντα το που βρηκες αυτα τα λεφτα και αν δηλωνεις του τοκους.

Τραίνα, άμαξες, άλογα και διαστημικό λεωφορείο....

Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια, αλλά ενδιαφέρον και αστείο πάντως είναι.

ΕΛΑ ΠΟΥ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΣΧΕΤΙΚΑ!!! 


Η απόσταση ανάµεσα στις δύο ράγες των σιδηροδροµικών γραµµών στις ΗΠΑ είναι 4 πόδια και 8,5 ίντσες (143,5 cm). Μάλλον παράξενος αριθµός.

Γιατί άραγε έχει επιλεγεί το συγκεκριμένο διάκενο;

Διότι ο σιδηρόδρομος στις ΗΠΑ κατασκευάστηκε µε τον τρόπο που είχε κατασκευαστεί ο σιδηρόδρομος στην Αγγλία, από Άγγλους μηχανικούς που μετανάστευσαν, και οι οποίοι θεώρησαν ότι θα ήταν καλή σκέψη, επειδή θα επέτρεπε να χρησιμοποιηθούν υπάρχουσες ατμομηχανές από την Αγγλία.

Και τότε, γιατί οι Άγγλοι κατασκεύασαν τις ατμομηχανές τους έτσι;
Διότι οι πρώτες σιδηροδρομικές γραμμές κατασκευάστηκαν από τους ίδιους µηχανικούς που κατασκεύαζαν τραμ, στο οποίο χρησιμοποιούσαν ήδη το συγκεκριμένο διάκενο.

Και γιατί αυτό το διάκενο;
Διότι οι κατασκευαστές του τραμ ήταν και κατασκευαστές αμαξών, που χρησιμοποιούσαν τα ίδια εργαλεία και τις ίδιες μεθόδους.

Γιατί οι άµαξες έχουν αυτό το διάκενο;
Διότι, παντού στην Ευρώπη, και στην Αγγλία, οι δρόµοι είχαν λούκια για τους τροχούς των αµαξών και ένα διαφορετικό διάκενο θα προκαλούσε διαρκώς ßλάßες στους άξονες.

Και γιατί τα λούκια απέχουν τόσο µεταξύ τους; 
Οι πρώτες µεγάλες οδοί στην Ευρώπη είχαν κατασκευαστεί από τους Ρωµαίους, µε σκοπό να µετακινούνται εύκολα οι λεγεώνες τους. Οι πρώτες άµαξες ήταν οι πολεµικές άµαξες των Ρωµαίων. Οι άµαξες αυτές ήταν ιππήλατες: τις τραßούσαν δύο άλογα, τα οποία κάλπαζαν δίπλα-δίπλα και έπρεπε να απέχουν µεταξύ τους, ούτως ώστε το ένα άλογο να µην ενοχλεί το άλλο κατά τον καλπασµό. Προκειµένου να εξασφαλίζεται η σταθερότητα της άµαξας, οι τροχοί δεν έπρεπε να είναι ευθυγραµµισµένοι µε τα ίχνη των αλόγων, ενώ δεν έπρεπε να είναι και πολύ αποµακρυσµένοι, έτσι ώστε να αποτρέπονται τα ατυχήµατα κατά την διασταύρωση δύο αµαξών στην ίδια οδό.

Ιδού λοιπόν η απάντηση στο αρχικό µας ερώτηµα! Το διάκενο στις ράγες των Αµερικανικών σιδηροδρόµων εξηγείται, αφού 2.000 χρόνια νωρίτερα, σε µιαν άλλη ήπειρο, οι ρωµαϊκές άµαξες κατασκευάζονταν ανάλογα µε το φάρδος που έχουν τα καπούλια δύο αλόγων.

Και τώρα, το κερασάκι στην τούρτα: Υπάρχει και µια προέκταση αυτής της ιστορίας µε το διάκενο στις ράγες και τα καπούλια των αλόγων. Αν δει κανείς το Αµερικανικό διαστηµικό λεωφορείο στην εξέδρα εκτόξευσής του, µπορεί να παρατηρήσει δύο πλευρικές δεξαµενές καυσίµων που είναι στηριγµένες εκατέρωθεν της κεντρικής δεξαµενής. Η εταιρεία Thiokol κατασκευάζει αυτές τις δεξαµενές στο εργοστάσιό της στην Γιούτα. Θα ήθελαν να τις κάνουν µεγαλύτερες, αλλά οι δεξαµενές αποστέλλονται σιδηροδροµικώς στο σηµείο εκτόξευσης. Η σιδηροδροµική γραµµή µεταξύ του εργοστασίου και του Ακρωτηρίου Κανάßεραλ περνά από µια σήραγγα, κάτω από τα Βραχώδη Όρη. Αυτή η σήραγγα περιορίζει το µέγεθος των δεξαµενών στο πλάτος που έχουν τα καπούλια δύο αλόγων. Έτσι, το πλέον εξελιγµένο µεταφορικό µέσον του κόσµου, το διαστηµικό λεωφορείο, εξαρτάται από το φάρδος του κώλου ενός αλόγου. Οι τεχνικές προδιαγραφές και η γραφειοκρατία είναι αθάνατες!


Εποµένως, την επόµενη φορά που θα ßρεθείτε να κρατάτε στα χέρια σας παράξενες προδιαγραφές και θα αναρωτιέστε ποιος κώλος τις επινόησε, θα έχετε θέσει το σωστό ερώτηµα.

Πηγή: http://blogingr.blog..._6734.html#more

Έρημοι δρόμοι

Την Κυριακή το απόγευμα επιστρέφαμε από την Ξάνθη, όπου σπουδάζει η κόρη μας.Διαπιστώσαμε ότι ελάχιστα αυτοκίνητα (εκτός από κάποια φορτηγά κι αυτά με ξένες πινακίδες) κυκλοφορούσαν στην Εγνατία. Φαίνεται ότι η κρίση έχει περιορίσει πολύ την κίνηση στους δρόμους. Εκτός από το κόστος της βενζίνης και το γεγονός ότι πολλοί έχουν παραδώσει τις πινακίδες τους για να αποφύγουν τα τέλη κυκλοφορίας, είναι και η διάθεση που έχει αλλάξει. Ο κόσμος μένει στο σπίτι του περιμένοντας κάθε μέρα τα χειρότερα. Μόνο στην είσοδο της πόλης, στο Περιγιάλι, είδαμε μία σχετική κίνηση.

Η λιστα της Lagarde

Η ιστορια του δημοσιογραφου που δημοσιευσε την λιστα με ονοματα πιθανων φοροφυγαδων εκανε τον γυρο του κοσμου. Με τυπικο αγγλικο χιουμορ ο Guardian συνεστησε στη κυβερνηση να κανουν τον δημοσιογραφο υπευθυνο για συλλογη φορων μια και φαινεται να ειναι ο μονος που κανει κατι.
Τι να πεις για τους τοτε υπουργους, που 'χασανε' την λιστα, την εβαλαν καπου και δεν θυμουνται που ειναι. Δεν ντρεπονται καθολου?
Το ενδιαφερον ειναι ομως οτι η Lagarde εδωσε αναλογες λιστες και σε αλλες χωρες και αναμεσα σε αυτες και στη Βρετανια. Τι εγινε λοιπον εδω? Η λιστα ειχε 6,000 ονοματα φοροφυγαδων. Κανενα ονομα δεν εγινε γνωστο. Ερευνηθηκαν 500 ατομα και με την υποσχεση ανωνυμιας συμφωνησαν να πληρωσουν προστιμα και τον αναλογουμενο φορο. Μονο ενα ατομο εχει διωχθει ποινικα. Η μανατζερ της εφοριας θα παει στο κοινοβουλιο για να λογοδοτησει για την σκανδαλωδη και επιεικη μεταχειρηση των φοροφυγαδων.
Σημασια επισης εχει και η τραπεζα που ειναι αναμιγμενη. Η HSBC διωκεται στις ΗΠΑ για πλυσιμο μαυρου χρηματος και ηδη η τραπεζα εχει βαλει στην ακρη 500 εκ δολλαρια για προστιμα που περιμενει. Ειναι φανερο οιτ οι φοροφυγαδες και μαυροχρηματιστες προτιμουν να πλενουν το χρημα τους με την HSBC.

... σήμερα το βράδυ

...κάποιος κολυμπούσε στη Ραψάνη.
Αρκετοί ψαράδες είχαν στήσει τα καλάμια τους στη αμμουδιά. Ένα απαλό αεράκι θύμιζε κάπως ότι είμαστε στον τελευταίο μήνα του Φθινόπωρου. Όσες φορές και να κάνεις τη συγκεκριμένη διαδρομή ( Χρυσ. Σμύρνης- Τενέδου - Καλαμίτσα ) κάτι διαφορετικό πάντα θα δεις...

Χθες, πριν ξημερώσει

Λίγο πριν τις 6 το πρωί.

Η νύχτα ακόμη δεν έφυγε. Σε λίγο θα σβήσουν τα φώτα του Κάστρου.

Ενα απαλό μοβ-γκρι  χρώμα απλώνεται στην ανατολή. Ψηλά η Αφροδίτη φέγγει ακόμη. Ο Αυγερινός είναι το τελευταίο αστέρι που αντικρίζεις πριν το χάραμα. Στο μπαλκόνι μας μερικά φυτά έχουν ακόμη πράσινο φύλλωμα. Αν και μπήκε ο Νοέμβρης, ο καιρός είναι ακόμη καλός, κάτι που βοηθάει  τις ώρες  απαισιοδοξίας μας...

Αναληψη ευθυνων και αλλες γενικολογιες

Ειναι μια εκφραση που ακουγεται συχνα, παρα πολυ συχνα κατα τη γνωμη μου και εχει χασει την οποια σημασια εχει.
Δηλαδη τι θα συμβει αν ο Χ βουλευτης αποφασισει να παρει την ευθυνη και να ('η' μην) ψηφισει τα νεα μετρα? Ο συνδικαλιστης που υπερασπιζεται τα κεκτημενα των μελων του αγνοωντας το τι γινεται γυρω του? Οι εγκαταλειποντες το ΠΑΣΟΚ βουλευτες που τωρα καταλαβαν τι συμβαινει?
Μηπως το ΣΥΡΙΖΑ που λεει οτι δεν ειναι ετοιμο?
Το αλλο που ακουγεται 'πρεπει να πουν την αληθεια στον λαο'. Τον ιδιο λαο που δεν εχει καμμια εμπιστοσυνη στους πολιτικους επειδη πιστευει οτι λενε ψεμματα και την ιδια ωρα οτι και να πουν θεωρειται ψεμμα εφοσον αυτο που λεγεται δεν συμφωνει με την οποια 'αληθεια' που θελουν να ακουσουν?