Το σχολείο που πληγώναμε

Εδώ και καιρό ήθελα να περάσω μια βόλτα από το 16ο για να το φωτογραφίσω. Εν όψει και της πιθανής μας συνάντησης, μετά από 40 χρόνια από τότε που αποφοιτήσαμε, κάποιες φωτογραφίες θα χρειαζόταν. Όμως όλο και κάτι συνέβαινε και το ανέβαλα. Στο κάτω-κάτω το σχολείο ήταν εκεί 80 χρόνια, δεν θα έφευγε.
Την παραμονή της γιορτής του Σωτήρος βρέθηκα στην εκκλησία της Μεταμόρφωσης, που βρίσκεται ακριβώς απέναντι από το σχολείο και στην οποία εκκλησιαζόμουνα κάθε Κυριακή τότε που έμενα σε κείνη τη γειτονιά. Και κοιτώντας προς το σχολείο έμεινα άφωνος. Μπετά και τούβλα στην ανατολική, την βόρεια και τη δυτική του πλευρά. Είχα διαβάσει ότι είχε αποφασισθεί κάποια παρέμβαση αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ το μέγεθος της βαρβαρότητας!
Δυο μέρες μετά πέρασα και πήρα τις φωτογραφίες που βλέπετε. Στο προαύλιο της εκκλησίας βρήκα τον πρώην της ιερέα Π.Ξ., που κι αυτός έλλειπε καιρό και κοιτούσε εμβρόντητος τις κατασκευές. Συζητώντας για το θέμα, κάποιες ηλικιωμένες κυρίες της γειτονιάς μας πλησίασαν. Ήταν στενοχωρημένες και απογοητευμένες. Το 16ο και η εκκλησία είναι τα μόνα κτίρια που έμειναν στην περιοχή για να την θυμίζουν. Με πολύ πίκρα σχολίασαν ότι ''σε απόσταση 200-300 μέτρα βρίσκονται άλλα δύο σχολεία, το 19ο επί της Αλκίνου (Α) και το 22ο του Φλορέξ (Β) που είναι νέες κατασκευές και μάλιστα το 22ο έχει λίγους μαθητές οπότε δεν ήταν αναγκαία η επέκταση του 16ου (Γ) . Πριν 9 χρόνια από το σύλλογο γονέων αποφασίσθηκε να φτιαχθούν γραφεία για τους Δασκάλους, κλειστό γυμναστήριο και αίθουσα για το ολοήμερο. Έγινε μελέτη και πρόσφατα εγκρίθηκαν τα κονδύλια.''
Είναι δυνατόν τα ελάχιστα ιστορικά κτίρια που απέμειναν στην πόλη να τυχαίνουν τέτοιας μεταχείρισης; Το 16ο πέρα απ΄το ότι είναι ένα από τα πιο παλιά σχολεία της Καβάλας έχει ξεχωριστή όψη και αρκετά νεοκλασικά στοιχεία. Δεν είμαι αρμόδιος να κρίνω αν πράγματι ήταν αναγκαίες αυτές οι επεμβάσεις αλλά νομίζω ότι η αρχική μορφή του σχολείου έπρεπε να παραμείνει αμετάβλητη.
(Τη τελευταία φωτογραφία τη βρήκα από το διαδίκτυο. Το σχολείο δεν φαίνεται έτσι πλέον.)

Οι Θαλάσσιες συγκοινωνίες (ΙΙΙ)

Το 1968 δρομολογήθηκε στη γραμμή Καβάλας-Θάσου το επιβατηγό-οχηματαγωγό κλειστού τύπου ΘΑΣΟΣ, ιδιοκτησίας Ιω.Ζάχαρη- Θ. Αθανασιάδη-Κ. Μπογδάνη, ένα μεγάλο σκάφος που φτιάχθηκε για να ανταποκριθεί στην αυξημένη πλέον τουριστική κίνηση της εποχής.
Καθελκύσθηκε στα ναυπηγεία Ζέρβα και ήταν '' ένα ακόμη επίτευγμα της μικράς ναυπηγοβιομηχανίας Περάματος η πραγματοποιηθείσα την 5ην Αυγούστου καθέλκυσίς του''.
Το ΘΑΣΟΣ ήταν ένα από τα πρώτα Ο/Γ και Ε/Γ που ναυπηγήθηκαν στην Ελλάδα. Δεν ευτύχησε όμως στη διαδρομή που έκανε μη εκπληρώνοντας τις προσδοκίες και τις επιδιώξεις των πλοιοκτητών του με αποτέλεσμα να αναζητήσει αλλού πιό φιλόξενα λιμάνια (προφανώς τα φέρυ μπόουτ ήταν πιό κατάλληλα για την αντίστοιχη διαδρομή). Τελικά κατέληξε στη διαδρομή Μαρμάρι - Κάρυστος - Ραφήνα.
Πρέπει να έκανε τη διαδρομή Καβάλας - Θάσου για μικρό χρονικό διάστημα και γι αυτό δεν το θυμόμαστε.
( Στην πρώτη φωτογραφία το ΘΑΣΟΣ στο παρθενικό του ταξίδι. Στη δεύτερη, τη μέρα των εγκαινίων, οι ιδιοκτήτες με τους γιούς τους. Στοιχεία για το κείμενο από δημοσίευση του Κ. Παπακοσμά στην Πρωινή.)

Οι Θαλάσσιες συγκοινωνίες (ΙΙ)

Μετά τις πληροφορίες που έγραψα σε προηγούμενη ανάρτηση (2/8) για το φέρυ μπόουτ ΑΜΦΙΠΟΛΙΣ, νομίζω ότι θάπρεπε να αναφερθώ και σε ένα θρυλικό για την εποχή πλοίο, το ΑΛΕΞΗΣ.
Ήταν το πρώτο θαλάσσιο πούλμαν που εμφανίσθηκε στο Βόρειο Αιγαίο, φέρνοντας μεγάλη αλλαγή στη συγκοινωνία Καβάλας-Θάσου. Ξεκίνησε τα δρομολόγιά του το 1959 προσφέροντας πολύ πιό άνετο, σύντομο και ασφαλές ταξίδι από τα Π/Κ καϊκια που μέχρι τότε έκαναν αυτή τη διαδρομή. Με ταχύτητα 14 μίλλια μπορούσε να πιάσει Πρίνο σε λιγότερο από μία ώρα, χρόνο καταπληκτικό ακόμη και για τα σημερινά πλοία. Ειδικά για τους Θάσιους καπνεργάτες έφευγε Σάββατο βράδυ από την Καβάλα και τους επέστρεφε Κυριακή βράδυ.
Ναυπηγήθηκε στο Σκαραμαγκά και ιδιοκτήτες του ήταν οι Αριστοτέλης και Ιωάννης Χατζηεμμανουήλ.
Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ΄70 το θυμάμαι αραγμένο στο Λιμάνι, απέναντι από το κτίριο του Λιμενικού Ταμείου. Δεν κατάφερα να βρω ποιά ήταν η τύχη του και τι απέγινε.
( Στη φωτογραφία ο τότε Θάσιος υπουργός Αύγουστος Θεολογίτης στην προκυμαία με πλήθος κόσμου κατά το πρώτο δρομολόγιο Καβάλας-Θάσου. Από το βιβλίο ''Η Θάσος του χθες σε άσπρο μαύρο''.)

Μαθητές σε μονόζυγο

Αφού γυμνάσθηκαν αρκετά (πώς τους άντεξε το μονόζυγο;) πήγαν και βρήκαν την υπόλοιπη παρέα στο γνωστό στέκι (τουαλέτες) για καμιά τζούρα. Βέβαια ένας από τους ''κρεμασμένους'' δεν ακολούθησε... Παρατηρείστε τη σύνθεση των καπνιστών: δέκα μαθητές του Κλασσικού και ένας του Πρακτικού. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι οι του Πρακτικού κάπνιζαν λιγότερο, αλλά ότι δεν κατέβαιναν στο γνωστό ''καπνιστήριο''.
Το κάπνισμα εκείνα τα χρόνια ήταν όχι μόνο θέμα μαγκιάς αλλά και ανδρισμού.

Αλήθεια ποιός τους φωτογραφίζει;
(Από το πολύ ενδιαφέρον αρχείο του Θέμου Ανανιάδη)

Μαθητες σε ταβερνα

Για τους μαθητες της δεκαετιας του 70, η ταβερνα αποτελουσε τη πρωτη γευση για την πολλα υποσχομενη φοιτητικη ζωη και εδω που τα λεμε στην Καβαλα του 70 δεν υπηρχαν και πολλες επιλογες διασκεδασης.
Μια παρεα λοιπον σαν την παρακατω βρεθηκε (σιγουρα) καποιο Σαββατο σε ταβερνα της Καβαλας.

From Αρχειο Θεμου Ανανιαδη

Η φωτογραφια ειναι απο το αρχειο του Θεμου Ανανιαδη (το οποιο θα δημοσιευθει συντομα) και η ηλεκτρονικη επεξεργασια εγινε απο τη Χρηστο Χ.
Απο αριστερα προς τα δεξια
Νικος Π, Ανδρεας Κ,Θεμος Α, Λακης Φ, Παντελης Τ, Δημητρης Μ, Πανος Α, Γιαννης Β, Θανασης Κ,?, Γιαννης Α, Γρηγορης Κ.
Η ταβερνα νομιζω οτι ειναι ο Μπατιρης?

15 Αυγουστου 1970 - Παλιοσελι, Ηπειρος

Για πρωτη φορα επισκεφθηκα το χωριο του πατερα μου το 1970. Ο ασφαλτοστρωμενος δρομος τελειωνε στην Κονιτσα και τα τελευταια 28 χιλιομετρα ηταν χωματοδρομος και χρειαζουσαν 1.5 ωρα για να κανεις την (καταπληκτικη) διαδρομη.
Το Παλιοσελι ηταν ενα απο τα ελληνικα χωρια που μεταπολεμικα εσβησαν (150 κατοικοι, προπολεμικα ηταν 1500). Ενα χωριο χωρις ηλεκτρικο, τρεχουμενο νερο, αποχετευση. Ηταν κυριολεκτικα ενας διαφορετικος κοσμος
Αυτο που τραβουσε ολους τους ξενητεμενους ηταν το πανηγυρι στις 15 Αυγουστου και ηταν μια αξεχαστη εμπειρια. Για τους ξενητεμενους ηταν μια ευκαιρια να δουν παλιους φιλους και συγγενεις, για καποιον σαν και μενα η γνωριμια με αλλα παιδια ιδιας ηλικιας απο ολα τα μερη της Ελλαδας.
Εκκλησια το πρωι και μετα αρχιζαν τα οργανα, μικρο διαλειμα μεχρι να βραδυασει και μετα ολη την νυχτα το πανυγηρι συνεχιζοταν. Και αυτο κρατησε 3 μερες! Τα δημοτικα τραγουδια που μεχρι τοτε δεν τα μπορουσα με τιποτα, ξαφνικα μεσα σε αυτο το περιβαλλον καταλαβαινες τι σημαινουν.
Ηταν η αρχη αρκετων καλοκαιρινων επισκεψεων αλλα τελευταια φορα πηγα το 1980 (σε καποια στιγμη πρεπει και θα ηθελα να ξαναπαω)
Στη φωτογραφια οι γονεις μου με τα οργανα στη μεση  στη πλατεια του χωριου.

Μαρίες και Παναγήδες

15 Αύγουστος. Η πιο εμβληματική μέρα του ελληνικού καλοκαιριού. Γιορτάζεται με πανηγύρια και γλέντια παντού σε όλη τη χώρα, αλλά και με κατάνυξη και ιερότητα.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ λοιπόν στους:
Μαρία Παπανικολάου
Παναγιώτη Ασιώτη
Παναγιώτη Καλαϊτζή
Παναγιώτη Χατζηαναστασίου
και σε όλους όσους γιορτάζουν σήμερα και χωρίς να το θέλω ξέχασα...
( Η φωτογραφία άσχετη με τον εορτασμό αλλά σχετική μ' έναν από τους εορτάζοντες)

Χθες το βράδυ

Λένε ότι μια φωτογραφία είναι χίλιες λέξεις. Η πραγματικότητα όμως αξίζει πολύ περισσότερο από χίλιες φωτογραφίες.
Χθες το βράδυ γύρω στις 9 στην Τενέδου είχε πολύ κίνηση λόγω της πανσέληνου αλλά και γιατί ήταν αρκετά δροσερά για βράδυ Αυγούστου.
Ιδού μια απόπειρα αποτύπωσης αυτού που βλέπαν οι διερχόμενοι, χωρίς σοβαρή τεχνική υποστήριξη: με μηχανή τσέπης και χωρίς τρίποδο.
.... Στο κάτω -κάτω υπάρχει και η φαντασία.

Μετά τη βροχή

Χθες το βράδυ ήταν Πέμπτη και η παρέα πήγε για ένα ποτό στο Νικηφόρο. Φυσούσε ένα δροσερό αεράκι και ήταν μια βραδυά απολαυστική. Τη Τετάρτη το βράδυ έβρεξε καταρρακτωδώς με αποτέλεσμα την Πέμπτη το πρωί η ατμόσφαιρα να είναι διαυγέστατη και η θερμοκρασία πολύ ευχάριστη.
Μαζί μας ήταν και ο Χάρης Τσ. ο οποίος μετά από απουσία αρκετών ετών,
επέστρεψε -οριστικά πλέον -στα πάτρια εδάφη. Τα θέματα συζήτησης πολλά και ποικίλα. Το μέρος όμως ήταν πολυσύχναστο και οι διερχόμενοι αποσπούσαν συχνά την προσοχή και τον ειρμό των παρευρισκομένων...
Υ.Γ. Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη χθες το πρωί, αλλά επειδή είναι κόντρα στο φως δεν αποδίδει τη διαύγεια που προανέφερα. Σε πρώτο πλάνο η ιχθυόσκαλα και το νέο Δικαστήριο.

Κλέψε...

...Αρκεί να είσαι φτωχός!!!
Αν έχει αποδοθεί σωστά η δήλωση του Υπουργού, τότε πραγματικά είναι να τραβάει κανείς τα μαλλιά του.
Αυτός δεν είναι από τις Σέρρες, από το Nottingham πρέπει να έλκει την καταγωγή.
Σκέτος Robin Hood!
Για την ιστορία:
Έχει βεβαιωθεί ένας μεγάλος αριθμός Ελλήνων που εισέπρατταν χρόνια τώρα ΠΑΡΑΝΟΜΑ διάφορα επιδόματα. Ο Υπουργός, λοιπόν, φέρεται να δήλωσε (γιατί αδυνατώ να πιστέψω ότι το είπε πραγματικά) ότι το Κράτος θα κινηθεί ώστε να του επιστραφούν όλα τα παρανόμως εισπραχθέντα και μάλιστα αναδρομικά, εκτός από εκείνους που είναι πραγματικά φτωχοί...

Πλιατσικο

Θα εχετε διαβασει και δει τα γεγονοτα των τελευταιων ημερων στο Λονδινο. Η αστυνομια ηξερε οτι τα νεα για τον θανατο απο πυροβολισμους αστυνομικων ενος μελους γνωστης εγκληματικης οικογενειας του Βορειου Λονδινου θα προκαλουσαν αντιδραση.
Δυστηχως παρα την καλη της φημη, η αστυνομια εχει ενα ασχημο παρελθον με πυροβολισμους εναντιον αθωων 'η' με αυξημενη χρηση οπλων, ενω αλλες μεθοδοι ειναι διαθεσιμοι. Η πρωτη αντιδραση του κοσμου ηταν οτι προκειται για trigger-happy police officers.
Ποτε ομως δεν περιμεναν οτι αυτη η αντιδραση θα προκαλουσε μια εκρηξη πλιατσικου σε ολο το Λονδινο και σε αλλες πολεις της χωρας.
Το πλιατσικο που ακολουθησε δεν ειχε καμμια σχεση με τους πυροβολισμους, ηταν μια καθαρα εγκληματικη κι ευκαιριακη αντιδραση, που ομως αφησε πολλους καταστηματαρχες και οικογενεις στο δρομο και σε απογνωση.
Τα αιτια ειναι πολλα και περιπλοκα. Υπαρχει μια φυλετικη διασταση, υπαρχει απαξιωμενη νεολαια χωρις ελεγχους και ενδυασμους, υπαρχουν εγκληματκα στοιχεια που εκμεταλευθηκαν την κατασταση. Απο την αλλη μερια η αστυνομια βρεθηκε απροετοιμαστη και δεν μπορεσε να αντιδρασει εγκαιρα αν και ειδικα Παρασκευη/Σαββατο βραδυ υπηρχαν τοσες εστιες πλιατσικου που θα ηταν αδυνατον να ανταποκριθει. Δεν ηταν αντιπαραθεση με την αστυνομια, ηταν καθαρο πλιατσικο.
Αποτελεσμα ηταν οτι καταστηματαρχες και αλλες κοινωνικες ομαδες οργανωθηκαν για να προστατευσουν την περιοχη τους. Αυτο ομως μπορει καποιος να το δει σαν το αντιστροφο των πλιατσικοδορων με την εννοια οτι και οι 2 ομαδες ειναι εκτος κρατικου ελεγχου, οι μεν απο πλευρα προστασιας, οι δε απο πλευρα εγκληματικοτητας.
Τα εδω ΜΜΕ δεν δινουν μεγαλη σημασια το τι λεγεται στο εξωτερικο αλλα με εκανε να γελασω τα σχολια των ΜΜΕ απο το Ιραν, Συρια και Λιβυη.

The tourists have found it at last

Ψάχνοντας στο google στοιχεία για το Αμφίπολις ανακάλυψα ένα ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ φιλμάκι Αγγλικής παραγωγής. Θυμίζει κάπως τα επίκαιρα που βλέπαμε στο σινεμά πριν αρχίσει το έργο και είναι γυρισμένο το καλοκαίρι του 1965.
Ο αφηγητής που ακούγεται λέει πως το νησί δεν το έχουν ανακαλύψει ακόμη οι ορδές των τουριστών και τονίζει την ηρεμία που αποπνέει το τοπίο. Καθώς βλέπουμε εικόνες από το καταπράσινο νησί τον ακούμε να λέει πως ''πολλά νησιά ακόμη στην Ελλάδα αποτελούν πόλο έλξης για τους τουρίστες. Η Θάσος ωστόσο αλλάζει και οι τουρίστες την ανακάλυψαν εν τέλει. Υπάρχει αέρας αλλαγής στην ατμόσφαιρα του νησιού...''
Παρακολουθούμε να φτιάχνονται τούβλα με ένα πρωτόγονο τρόπο. Κινηματογραφείται η Μακρύαμμος (Φωτο δεξιά) που κτίζεται. Βλέπουμε παραδοσιακά χωριά με γαϊδουράκια στους δρόμους και έναν άντρα να βάζει σε μιά βρύση ένα καρπούζι για να παγώσει. Το Αμφίπολις ξεφορτώνει στον Λιμένα -κάτω από το βλέμμα ενός ναύτη- ενώ ένα κοπάδι πρόβατα βγαίνει από το Μακεδονία (δίπλα του αραγμένη του η Θασοπούλα). To Καζαβήτι,η Γλυφάδα, το Παπαλιμάνι, το Ξενία περνούν από μπροστά μας. Και συνεχίζει ο αφηγητής '' η Θάσος δεν έχει καταστραφεί ακόμη. Εξακολουθεί να είναι ένας Παράδεισος...''

Βάλτε δυνατά τον ήχο και προσέξτε το ελληνικό τραγούδι που ακούγεται προς το τέλος του φιλμ.

Πατήστε εδώ

Sine amicitia vita tristis esset *

Είχαμε πάνω από τρία χρόνια να τον δούμε. Κάποιες αλλαγές στην εμφάνιση αναπόφευκτες, αλλά στο λόγο και στις εκφράσεις ο ίδιος όπως πάντα Γιάννης.
Βρεθήκαμε χθες βράδυ, αλλάζοντας τη μέρα συνάντησης, γιατί έφευγε σήμερα και βγήκαμε για ρετσίνα. Θυμηθήκαμε άπειρα πράγματα και μας ρώτησε για πολλούς. Βέβαια θα έπρεπε να ήταν κι ο Κώστας μαζί μας, ο οποίος αν και μακριά, είναι πολύ περισσότερο ενημερωμένος για όλους. Καθήσαμε στο Σπύρο για γύρο (πρώην Σάββας γι' αυτούς που λείπουν χρόνια) και ο Παναγιώτης θυμήθηκε τότε που έκαναν οι συμμαθητές του 10ου ουρά έξω από το παραθυράκι του Σάββα για να πάρουν πίτα, μετά το εκκλησίασμα.
Μαζί μας και ο Χρήστος Σολομωνίδης, που μολονότι Αθηναίος θα πολιτογραφηθεί Καβαλιώτης μιάς ξέρει τόσα πράγματα για την πόλη και για μας...
* Η ζωή χωρίς φιλία θα ήταν θλιβερή.

Χρόνια μπροστά οι Άγγλοι...........

Το ξέρανε από χρόνια, το ξέρανε και όσοι είχαν επισκεφθεί το Λονδίνο, γιατί δεν μας το λέγανε πιο νωρίς;

Εξελικτική πορεία της ακτής "Παράδεισος"

Επειδή μετά την χθεσινή ανάρτηση μπορεί να δημιουργήθηκαν λάθος εντυπώσεις, ιδιαίτερα σε κάποιους από τους ... πολυπληθείς αναγνώστες που δεν είναι από την περιοχή, θα ήθελα να αναφέρω την σημερινή κατάσταση της ακτής, όπως προέκυψε μέσα από το πέρασμα των τελευταίων 30 σχεδόν χρόνων (Αν και ο Γιώργος στη δική του ανάρτηση, στο τέλος, αναφέρεται στη σημερινή κατάσταση).
1982 και 1983: τα αναφέραμε αναλυτικά.
1986: Το μονοπάτι έχει μετατραπεί σε δρομάκι που φτάνει μέχρι την άμμο. Αυτοκίνητα είναι παρκαρισμένα στον κεντρικό δρόμο και προϊδεάζουν για την ύπαρξη κάποιας ακτής. Στην ακτή υπάρχει αρκετός κόσμος, πολλοί από τους οποίους είναι γυμνοί ή ημίγυμνοι. (Να μην ξεχνάμε ότι ο γυμνισμός εκείνη την εποχή ήταν στο φόρτε του).
1988: Αυτοκίνητα εξακολουθούν να υπάρχουν παρκαρισμένα στον κεντρικό δρόμο, αλλά όσα δεν χωρούν να παρκάρουν στο δρόμο μέχρι την άμμο. Αυτό σημαίνει ότι το μονοπάτι που είχε μετατραπεί σε δρομάκι, έγινε φαρδύς χωματόδρομος και το πλάτωμα όπου είχαν στηθεί οι σκηνές το 1982, είχε μετατραπεί σε parking! Ο κόσμος στην παραλία είναι πια πολύς και ανάμεσά τους μερικοί γυμνοί και περισσότερες γυμνόστηθες. Ένα βράδυ, στα τέλη του Αυγούστου, απολαμβάνω το τελευταίο μεταμεσονύκτιο μπάνιο σ' αυτήν την παραλία.
2001: Χάνω την ακτή!!! Προσπερνώ με το αυτοκίνητο, χωρίς να καταλάβω ότι βρίσκομαι πάνω από τον Παράδεισο! Όλα έχουν αλλάξει. Η πλαγιά, που φαίνεται πάνω από τα αντίσκηνα και όπου υπήρχε ο δρόμος πρόσβασης, έχει περιφραχτεί και έχει κτιστεί ένα σπίτι. Έχει δημιουργηθεί άλλος δρόμος πρόσβασης, στην άλλη άκρη του κόλπου. Και πάλι παρκαρισμένα αυτοκίνητα παντού, κόσμος πήχτρα, ενώ έχει κτιστεί και ένα καφέ/ταβέρνα στη μέση της παραλίας, εκεί που τελειώνει η άμμος. Χάλια. Αποφασίζω να μην ξαναπάω.
2003: Με πείθουν να ξαναπάω. Τώρα πια ο δρόμος πρόσβασης είναι φαρδύς, έχουν ανοίξει και beach bars και έχουν κατακλύσει την παραλία με ομπρέλλες και ξαπλώστρες, ενώ έχει δημιουργηθεί και parking με τον απαραίτητο αλβανό παρκαδόρο! Αυτή τη φορά η απόφασή μου είναι οριστική και αμετάκλητη. Ποτέ ξανά στον Παράδεισο/Κόλαση.

Θάσος των Αναμνήσεων

Καλοκαίρι του 1983.

Μόλις το προηγούμενο καλοκαίρι κάποιοι από την παρέα "ανακάλυψαν" μια ερημική παραλία που είχαν ακούσει ότι βρίσκεται στο ανατολικό μέρος της Θάσου και λεγόταν Παράδεισος. Μπήκαν στο λεωφορείο που έκανε τον γύρο του νησιού και ζήτησαν να τους κατεβάσουν στον Παράδεισο. Οδηγός και εισπράκτορας δεν ήξεραν πού βρίσκεται και τότε ένας επιβάτης διευκρίνησε: "Στους γυμνιστές". Το λεωφορείο τους άφησε πάνω στον δρόμο και μέσα από ένα μονοπάτι κατέβηκαν στην παραλία. Και αντίκρυσαν τον πραγματικό Παράδεισο. Πεύκα που κατέβαιναν μέχρι την ψιλή άσπρη άμμο και μια καταπληκτική ρηχή θάλασσα με άμμο. Έστησαν τα αντίσκηνά τους κάτω από τα πεύκα και έμειναν εκεί μια-δυο μέρες. Υποσχέθηκαν στους εαυτούς τους να επανέλθουν τον επόμενο χρόνο. Και νάμαι κι εγώ μαζύ τους την επόμενη χρονιά. Τώρα το μονοπάτι είναι πιο ευδιάκριτο, οι θέσεις για αντίσκηνο κάτω από τα πεύκα κατειλημμένες κι έτσι στήνουμε τα αντίσκηνά μας (2η φωτο) στην άμμο, μόλις κατεβαίνουμε από το μονοπάτι. Εγώ έχω επιλέξει το "Ξενοδοχείο ΤΑ ΑΣΤΕΡΙΑ". Τέτοιες βραδιές δεν μπαίνω σε αντίσκηνο. Έχω μόνον sleeping bag. Νερό δεν υπάρχει, αλλά αυτό δεν μας πτοεί. Υπάρχει μια βρύση στα Κοίνυρα - κανά δυο χιλιόμετρα μακρυά. Εξάλλου εκεί θα πάμε για να φάμε. Το βράδυ κάνουμε μπάνιο κάτω από ένα απίστευτο φεγγάρι μέσα σε τελείως ήρεμα νερά που λαμπυρίζουν και από την γη διατόμων, που είναι γεμάτη η θάλασσα. Τα σώματά μας φεγγοβολούν σα να έχουν χιλιάδες πυγολαμπίδες. Μετά ανάβουμε φωτιά και λέμε ιστορίες περιμένοντας να δούμε τον ήλιο να ανατέλει μέσα από την θάλασσα. Σιγά σιγά, ένας ένας οι άλλοι αποχωρούν κουρασμένοι για ύπνο. Μένω ξύπνιος τελευταίος. Αρχίζει να ροδίζει ο ορίζοντας. Ετοιμάζω τη φωτογραφική μου μηχανή. Κλείνω για δευτερόλεπτα τα μάτια μου. Έτσι μου φάνηκε. Όταν τα ξανανοίγω, ο ήλιος έχει βγει για τα καλά. Τραβάω ό,τι προλαβαίνω (1η φωτο). Δυστυχώς η ατμόσφαιρα δεν είναι καθαρή. Τραβάω, όμως. Και εγκλωβίζω τις σημερινές μου αναμνήσεις...

Ανακαλύπτοντας τον ''Παράδεισο''

Οι οδηγίες που πήρε ο Χρήστος από τον ξάδελφό του δεν ήταν ιδιαίτερα σαφείς: ''Θα πείτε στον εισπράκτορα δυό στροφές πριν τα Κοίνυρα, εκεί που φαίνονται δεξιά κάτι σκουπίδια, να σας κατεβάσει''. Δεν καταλάβαινε με τίποτε. Και ρωτούσε και τους υπόλοιπους επιβάτες τι ακριβώς εννοούσαμε. Μέχρι που πετάχτηκε ένας και λέει ''στους γυμνιστές θα εννοούν''. Κατακκόκινοι μέσα στο λεωφορείο να μας κοιτάζουν οι υπόλοιποι!
Ήταν το ΜΕΡΟΣ που ψάχναμε. Δεν υπήρχε ούτε καν μονοπάτι. Κάποια νεροφαγώματα που με το καιρό φάρδυναν, και απ΄αυτά, γλιστρώντας και κατρακυλώντας κατέβαινες στην αμμουδιά. Από το δρόμο δεν φαινόταν τίποτε. Βγήκαμε σε κάτι σαν πλάτωμα, από το οποίο είχαμε πανοραμική θέα όλης της ακτής. Απέναντί μας, πολύ κοντά φαινόταν το νησάκι Κοίνυρα. Κοιτούσαμε άφωνοι! Σ΄ ένα κενό ανάμεσα σε πεύκα στήσαμε το αντίσκηνο, έτσι που να μή φαίνεται τίποτε από το δρόμο, γιατί απαγορευόταν το ελεύθερο κάμπιγκ. Τη μέρα είχε μόνο ξένους , αλλά το απόγευμα έφευγαν όλοι. Το βράδυ ήμασταν μόνοι σε ολόκληρη την παραλία. Απορούσαμε πού είχαν ανακαλύψει το μέρος όλοι αυτοί οι ξένοι και μεις είχαμε άγνοια.
Σε κάθε περιοχή υπήρχε και μια ομάδα από μία εθνικότητα. Δεξιά μας, σε κάτι σαν σπηλιά στα βράχια, ήταν μια μεγάλη παρέα Γάλλων που μάλιστα είχανε και στρώματα μαζί τους και διάφορα άλλα, που  όταν έφευγαν το απόγευμα τα άφηναν εκεί...Μετά τη χρήση, τα βάζαμε στη θέση τους.
Για νερό, κατέβαινες στην αμμουδιά, προχωρούσες στο τέρμα του κόλπου, και κει κάπου ανάμεσα στα βράχια έσταζαν λίγες σταγόνες. Πρέπει να ήταν καθαρό γιατί όλοι από αυτό  έπιναν. Την επόμενη χρονιά δεν υπήρχε. Είχε αλλάξει φαίνεται η ροή του.
Το μόνο κακό ήταν όταν αποφάσιζες να φας. Με το που ανοίγαμε το Ζβαν κατέφταναν όλες οι σφίγγες της περιοχής Το βράδυ από κάποια ώρα και μετά δεν εμφανίζονταν τίποτε μέχρι που ερχόταν η ώρα των κουνουπιών. Είχαμε μαζί μας αουτάν, αλλά δε βοηθούσε και πολύ. Και μετά, αφού περνούσε κι η ώρα των κουνουπιών, άρχιζε η μαγεία.
Αστέρια παντού κι ο ήχο της θάλασσας.
Ένα μοναδικό μέρος, αλλά μοναδικά χρόνια ήταν και τα χρόνια εκείνα. Μακάρι να το ξέραμε νωρίτερα και να είχαμε απολαύσει περισσότερες φορές τη μαγεία του.
Τώρα κατεβαίνουν αυτοκίνητα και έχουν κτισθεί, εκτός από τις καντίνες και τα καφενεία, και αρκετά σπίτια.

Οι θαλάσσιες συγκοινωνίες (Ι)

Την Κυριακή 21 Ιουνίου 1964 άρχισε τα δρομολόγια Καβάλας -Θάσου το νέο φέρρυ μπόουτ Αμφίπολις. Μέχρι και τότε δρομολόγια εκτελούσαν τα ''Αλέξης'', ''Μαρία'' και ''Παπαγεωργίου'' τα οποία όμως ήταν μόνο επιβατικά. Στον τοπικό τύπο περιγράφεται με ενθουσιασμό το πρώτο του δρομολόγιο:
" Το νέο φέρυ μπωτ έχει μήκος 41 μέτρα και αναπτύσσει ταχύτητα 14 μιλλίων, με δύο καινούργιες μηχανές Ντήζελ 650 ίππων εκάστη. Διαθέτει πολυτελή και άνετα σαλόνια και δύναται να μεταφέρει 300 επιβάτας και 25 κούρσες ή 9 πούλμαν. Η διάρκεια του ταξιδίου Καβάλα- Πρίνος είναι μία ώρα, και από Καβάλας εις Λιμένα 1.15' και εισιτήριον 16 δρχ. εξ ών δύο δρχ. Λιμενικός φόρος. Διά τα επιβατικά αυτοκίνητα 75 δρχ. και διά τα πούλμαν 200 δρχ. Κατά τον πρώτον κατάπλουν εις Πρίνον και Λιμένα συγκεντρώθηκαν εις την παραλίαν πλήθη τουριστών μεταξύ των οποίων και πολλοί ξένοι...''
Μετά από ένα χρόνο περίπου προστέθηκαν και τα μικρά φέρρυ μπόουτ ''Μακεδονία'' και ''Θασσοπούλα'' που εκτελούσαν τη διαδρομή Κεραμωτή- Λιμένας.
Αρχικός ιδιοκτήτης του Αμφίπολις ήταν ο Γ. Μοσχίδης και αργότερα πέρασε στα χέρια των παλιών μετόχων της ΑΝΕΘ (Χαριτόπουλος κλπ.). Αρκετά χρόνια μετά το πήρε ο Γιώργος Συκούδης ένας μαρμαράς και το μετέτρεψε σε κέντρο διασκέδασης (μπουζουξίδικο). Νομίζω ότι το είχε ονομάσει Love Boat , αλλά δεν πρόκοψε αυτή του η προσπάθεια. Μετά, τα ίχνη του Αμφίπολις χάθηκαν. Το διέλυσαν ή κάνει δρομολόγια σε άλλα μέρη; Διάβασα σε περυσινό άρθρο στην Πρωινή ότι κάποια από τα παλιά φέρρυ κάνουν δρομολόγια στην Λατινική Αμερική με άλλο όνομα (στη φωτογραφία το Θάσος ΙΙΙ ως Joshua). Φαίνεται ότι αλλάζουν το όνομα στα φέρρυ μπόουτ ...όταν γεράσουν.
(Πηγές η εφημερίδα Ταχυδρόμος και το site Ναυτιλία. Στην πρώτη φωτογραφία το Αμφίπολις το καλοκαίρι του 1965 στον Λιμένα . Πλάι του αραγμένο το Αλέξης.)