«...Οι μόνοι άνθρωποι που αξίζουν για μένα είναι οι τρελοί, αυτοί που τρελαίνονται να ζήσουν, τρελαίνονται να μιλήσουν, τρελαίνονται να σωθούν, που ποθούν τα πάντα την ίδια στιγμή, αυτοί που ποτέ δε χασμουριούνται ή λένε έστω και μία κοινοτοπία, αλλά που καίγονται, καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά, που σκάνε σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στα αστέρια κι από μέσα τους ξεπηδά το μπλε φως της καρδιάς τους.» Αυτά γράφει ο Τζάκ Κέρουακ (1922-1969) στο βιβλίο του «On the Road», χωρίς τελείες, χωρίς παραγράφους, χωρίς λογοτεχνικά συμπλέγματα, σε μια του ξέφρενη τσάρκα κι ενώ φυσάει ελεύθερα ο άνεμος της περιπλάνησης και της περιπέτειας.
