Σεβασμός

 Τρία παραδείγματα πολιτισμού, μέσα σε λίγη ώρα, από έναν πειθαρχημένο και αξιοσέβαστο λαό:

1. Μόλις έχει τελειώσει ο αγώνας Γερμανία - Ιαπωνία και η Ιαπωνία έχει καταφέρει να πετύχει μια μεγάλη και ανέλπιστη νίκη. Ο διαιτητής σφυρίζει τη λήξη του αγώνα και οι Ιάπωνες φίλαθλοι παραληρούν στις κερκίδες.

Λίγα λεπτά αργότερα, έχει βγάλει ο καθένας από μια γαλάζια σακούλα απορριμμάτων και μαζεύει ό,τι σκουπίδι υπάρχει γύρω του! Σε λίγα λεπτά οι κερκίδες, όπου ήταν οι Ιάπωνες φίλαθλοι, λάμπουν!

2. Την ίδια ώρα, στα αποδυτήρια, οι Ιάπωνες ποδοσφαιριστές και τεχνικοί πανηγυρίζουν. Λίγα  λεπτά αργότερα, οι πανηγυρισμοί τελειώνουν, οι ποδοσφαιριστές και οι λοιποί παίρνουν τις σκούπες, τις σφουγγαρίστρες και τις σακούλες απορριμμάτων και παραδίδουν τα αποδυτήρια πιο καθαρά από ό,τι τα παρέλαβαν!

3. Ταυτόχρονα, στην Ιαπωνία αρχίζουν οι πανηγυρισμοί στα κεντρικά σημεία των πόλεων.

Ένα μεγάλο πλήθος τρέχει να ενώσει τις ζητωκραυγές του μαζί με αυτούς που έχουν ήδη συγκεντρωθεί σε κεντρική πλατεία. Όμως, το φανάρι για τους πεζούς είναι κόκκινο. Το πλήθος σταματάει και περιμένει! Μόλις το φανάρι γίνεται πράσινο, το πλήθος ξεχύνεται. Όσοι προλάβουν. Μόλις το φανάρι ξαναγίνεται κόκκινο, όσοι δεν πρόλαβαν να περάσουν, περιμένουν στο πεζοδρόμιο την σειρά τους.

Εικόνες, που η σύγκρισή τους με τα καθ' ημάς μόνο θλίψη προκαλούν.

ΥΓ: Η φωτογραφία των αποδυτηρίων είναι παρμένη από το site της UEFA.

Σαν ξημερώνει όλα αλλάζουν...

 στον ουρανό

           που φώτιζε μ’ ένα μειδίαμα

Στη Φιλίππου

Κατοικία του καπνέμπορου Ζάχου Ζάχου, αδελφού του περίφημου αρχιτέκτονα του μεσοπολέμου Αριστοτέλη Ζάχου, από τη Σιάτιστα. Το σπίτι της οδού Φιλίππου 4 κτίσθηκε περίπου το 1900 και ήταν διώροφο με υπόγειο και μεγάλο κήπο στα βόρειά του. Πρόκειται για ενδιαφέρον δείγμα του αθηναϊκού νεοκλασικισμού, κάτι αναμενόμενο αφού το σπίτι του Ζάχου στη Δρέσδη ήταν γνωστό ως Βίλα Ακρόπολη. Το κτήριο έχει τη σημερινή του μορφή από το 1919. Το 1922 νοικιάσθηκε από την Εθνική τράπεζα. Το 1956 στεγάσθηκε η οικονομική Εφορεία, το 1962 η Πολεοδομία. Το 1976 εγκαταλείφθηκε στη δίνη του χρόνου κι άρχισε η αντίστροφη μέτρηση.

Μέχρι που το 1984 μετατράπηκε σε Δημοτικό μουσείο της πόλης. Σήμερα στεγάζεται εκεί το ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας.

Πηγές: Σαπφώ Αγγελούδη, Η Καβάλα Πριν και Τώρα- Παναγιώτης Ζιώγα, Παραδοσιακά κτίρια της νεότερης Καβάλας.

Ήταν Φλεβάρης...

Ωστόσο -ποιος ξέρει- ίσως εκεί που κάποιος 
αντιστέκεται χωρίς ελπίδα, ίσως εκεί να αρχίζει 
κι η ομορφιά του ανθρώπου...
Γ. Ρίτσος  
«....Ο Φλεβάρης του ’73 βρίσκει τους φοιτητές του Πολυτεχνείου σε πλήρη κινητοποίηση, σε διαρκείς συνελεύσεις. Στις 13 Φλεβάρη οργανώνεται μεγάλη συγκέντρωση στο προαύλιο του Πολυτεχνείου, που χτυπιέται βάναυσα από τις αστυνομικές δυνάμεις. Την ίδια μέρα ο δικτάτορας δίνει εντολή και εκδίδεται το ΝΔ 1347, σύμφωνα με το οποίο ο υπουργός Άμυνας μπορεί να διακόπτει την αναβολή της στράτευσης των φοιτητών. Δηλαδή, μας στέλνουν στον στρατό! Την επομένη, 14 του Φλεβάρη, νωρίς το πρωί επικρατεί αναβρασμός στο προαύλιο του Πολυτεχνείου! Η γενική συνέλευση των καθηγητών αποφασίζει να ζητήσει από τη χουντική κυβέρνηση να μην εφαρμόσει το ΝΔ. Πάνω από 1.500 συγκεντρωμένοι στο προαύλιο ρίχνουν συνθήματα: «Δεν περνάει ο φασισμός», «Ελευθερία», Το Πολυτεχνείο πολιορκείται από πολυάριθμες αστυνομικές δυνάμεις. Όσοι σπουδαστές, μεμονωμένοι ή κατ’ ομάδας, επιχειρούν να βγουν, λιντσάρονται. Με κυνηγούν αλλά θα καταφέρω να ξεφύγω. Περνώ στην παρανομία και κηρύσσομαι ανυπότακτος. Το πρώτο «Πολυτεχνείο» της 14ης Φλεβάρη είναι προάγγελος του «Πολυτεχνείου», του Νοέμβρη ’73, όπως και η κατάληψη της Νομικής, 20-21 Φλεβάρη, την οποία παρακολούθησα, παράνομος πλέον, σε μικρή απόσταση. Θα ακολουθήσει η σύλληψή μου και ο άγριος ξυλοδαρμός μου.

Τα γεγονότα του Πολυτεχνείου θα με βρουν με τη στρατιωτική στολή. Έφτασα στον σταθμό Λαρίσης το πρωί της Τετάρτης 14 Νοεμβρίου και πήγα κατευθείαν στη σχολή...Ακούω το μαρσάρισμα του τανκς. Η Ιστορία κάνει την εμφάνισή της μπροστά στα μάτια μας, όχι ''με το πέταγμα του κορυδαλλού'' όπως θέλει ο φιλόσοφος, αλλά με τον βρυχηθμό του τεθωρακισμένου.  

Καμιά οργάνωση, κανένα άτομο δεν σχεδίασε, δεν οργάνωσε τα γεγονότα που θα ακολουθήσουν σαν χιονοστιβάδα αλλά και τίποτε δεν ήταν εντελώς τυχαίο, εντελώς αυθόρμητο. Το καθετί εμπεριείχε στοιχεία προγενέστερης εμπειρίας ή οργάνωσης. (…) Και βέβαια κόμματα, οργανώσεις, ηγετικά πρόσωπα ξεπεράστηκαν εκ των πραγμάτων μέσα στην πυκνότητα του χρόνου και στη δίνη των γεγονότων...»
Από το βιβλίο του Μίμη Ανδρουλάκη ''Πριν σβήσουν τα φώτα''.

Τι απομένει τελικά όταν αποσύρονται οι πανηγυρικοί των ανθρώπων των επετείων και παύουν να ακούγονται τα επαναστατικά άσματα; Ίσως μόνον ο χώρος που μένει μονάχος του και ο απόηχος κάποιου συμβάντος που αρνείται να σβήσει και να χαθεί, να συναινέσει στο άδειο. Εκεί ακριβώς όμως είναι το σημείο από όπου στάζει η ελπίδα, ότι πάντα, και τα πάντα, μπορούν να αλλάξουν. Αυτό το πικρό κρασί της λύπης που στάζει από τις επετείους. Όταν ο βρασμός της μνήμης δεν ακούγεται πια κι εμείς σηκώνουμε τα ποτήρια για μια τελευταία γουλιά που ποτέ δεν είναι τελευταία, ακόμα κι όταν εμείς θα έχουμε φύγει.

Ασσαδώρ ή Ασσαντούρ ή απλώς Άκης (3/1960 - 11/2022)

Στα σχολικά θρανία,

στα εφηβικά πάρτυ,

στις εκδρομές,

στις εκδηλώσεις.

πάντα με το χαμόγελο, με την καλή διάθεση, πιστός στην προσωπική του παράσταση πρόζας ή επιθεώρησης.

Και μετά...

το πέρασμα στην άλλη μεριά,

στην απομόνωση,

στην αναχώρηση.

Για όλους εμάς το "γιατί" θα μείνει αναπάντητο.

 

Μερικά χιλιόμετρα στη συγκίνηση των ημερών του Νοέμβρη...

 

        

                              Παγγαίον Όρος

Αργά, πολύ αργά μέσα στη νύχτα

Φθινοπωρινά χρώματα με φόντο το φεγγάρι

 

Χθες βράδυ.

Γέφυρα (των Παραπόνων και της Ανομίας)

 Σήμερα συμπληρώνονται 4 χρόνια από την πτώση της γέφυρας μπροστά από το παλιό Νοσοκομείο.

Με αυτή την ευκαιρία θα ήθελα να εκφράσω τις απόψεις μου για το θέμα αυτό, που έχει αναδειχθεί ως μέγιστο για την πόλη (έστω από κάποιους).

Ως καθημερινός χρήστης του συγκεκριμένου δρόμου επί 34 χρόνια, δικαιούμαι να εκφράσω κάποιες σκέψεις μου:

1. Η κατασκευή της γέφυρας, τότε που έγινε, διευκόλυνε σημαντικά την κυκλοφορία. Ας μη ξεχνάμε ότι τότε δεν υπήρχε η Εγνατία Οδός και η παράκαμψη της Καβάλας, οπότε όλη η κίνηση περνούσε μέσα από την πόλη. Επιπλέον, η λειτουργία του Νοσοκομείου, με τον ελάχιστο χώρο παρκαρίσματος, προκαλούσε επιπλέον κίνηση στο συγκεκριμένο σημείο, ενώ και τμήμα της λωρίδας προς το Κέντρο της πόλης ήταν μονίμως κατειλημμένο από παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Παρανόμως μεν, συνεχώς δε.

2. Δεν γνωρίζω για ποιούς λόγους προκρίθηκε η κατασκευή γέφυρας και όχι κάποια άλλη λύση, αλλά μετά το δυσάρεστο συμβάν της πτώσης τμήματος της γέφυρας καταλάβαμε ότι η όλη κατασκευή κινούνταν μεταξύ αυθαιρεσίας και παρανομίας. Επομένως, οποιαδήποτε προσπάθεια ανακατασκευής είχε να αντιμετωπίσει επιπλέον προβλήματα.

3. Η γέφυρα έδινε μεν τη δυνατότητα να προσπεράσει κανείς κάποιο αργά κινούμενο όχημα, αλλά ταυτόχρονα ωθούσε κάποιους οδηγούς να μένουν στο αντίθετο ρεύμα, αμέσως μετά τη γέφυρα, που ο δρόμος γινόταν ξαφνικά και πάλι διπλής κατεύθυνσης. Μπροστά στα μάτια μου, τουλάχιστον δέκα φορές αποφεύχθηκε την τελευταία στιγμή δυστύχημα εξαιτίας τέτοιας αβλεψίας.

4. Σήμερα, που το Νοσοκομείο σταμάτησε να λειτουργεί και το κομμάτι του δρόμου μπροστά του διαπλατύνθηκε και δεν έχει πλέον παρκαρισμένα αυτοκίνητα, η ανάγκη της γέφυρας φαντάζει (στο δικό μου μυαλό) ανύπαρκτη.

5. Μετά από όλα αυτά, θεωρώ τα χρήματα που δίνονται για μελέτες κτλ "πεταμένα λεφτά". Ίσως, η χρηματοδότηση μιας μελέτης σκοπιμότητας να ήταν η μόνη αποδεκτή δαπάνη.

Άνεμος του Νοεμβρίου.

Βράδιασε.

Ανηφορίζοντας, από τη Βενιζέλου

 

προς τη Φιλίππου 

Το τελευταίο μπάνιο...

 

έχοντας μια  γεύση τρικυμίας στα χείλη.

Απόψε...

περπατώντας στο λιμάνι...