Στο τσιγάρο που κρατώ...

"Το να κόψεις το κάπνισμα είναι το ευκολότερο πράγμα... Εγώ το χω κόψει τουλάχιστον δέκα φορές...." Μου άρεζε πάντα αυτό το ευφυές, παιχνιδιάρικο, τόσο αντίστοιχο με την πραγματικότητα, απόφθεγμα του σπουδαίου Μαρκ Τουέιν... Κι εγώ, καπνίστρια σοβαρή από τα μαθητικά μου χρόνια, στην τουαλέτα του σπιτιού, στο άβατο του δωματίου μου, στα διάλείμματα στην απέναντι του Α΄ θηλέων Καβάλας πολυκατοικία, με την Ευγενία, την Μαρία, την Τζένη και τη Φάννυ, στις σμπόμπες και στις εκδρομές μας, με το καφεδάκι μας στο Εσπέρια, με την κόκα κόλα μας στη ντίσκο Σαμάνθα ή το καλοκαιράκι στο Μπάτη, με το μαρτινάκι μας στα πάρτι, ή ...ξεροσφύρι στις πολύωρες ΚΟΒες της ΚΝΕ...

Θαρρείς γεννήθηκα για να απολαμβάνω αυτήν την ... απόλαυση! ...Δεν με πείραξε, κι ούτε θυμάμαι την ζάλη του πρώτου τσιγάρου...Ίσως γιατί ήμουν ..μπαρουτοκαπνισμένη από τον υπέρ καπνιστή μπαμπά μας... Μου ταίριαξε πολύ το τσιγαράκι... Εως το 2004, δεν πέρασα μέρα χωρίς αυτό...
Μέχρι που με κατέβαλε, ένα άσθμα και το έκοψα αυτόματα, αναγκαστικά, χωρίς προσπάθεια, όμως και χωρίς καλή ανάσα...Στη δουλειά μου, το κάπνισμα για τους δημοσιογράφους ήταν κάτι απαραίτητο ...σαν προσόν! Σχεδόν υποχρεωτικό! Ήταν παρέα στα ρεπορτάζ, στα ξενύχτια, βοηθούσε πολύ, να τρέχει ο χρόνος κι η σκέψη... Ηταν και αγχολυτικό! Η τεράστια αίθουσα στη εφημερίδα Θεσσαλονίκη σκεπάζονταν από ένα πυκνό σύννεφο καπνού... Το ίδιο ίσχυε και για μένα...Κι όπως μου έλεγε περιπαιχτικά ο Παρασκευάς ...ξέρω πάντα που είσαι... Από το σύννεφο καπνού που πάντα υπάρχει από πάνω σου... Και προσπερνούσα τις φωνές της μαμάς για την άσχημη μυρωδιά στο σπίτι και στις κουρτίνες της... Ή, ακόμη, και τις αντιδράσεις των παιδιών μου, που όταν ήταν μικρά, δεν ήθελαν να καπνίζω... μου έκρυβαν τα τσιγάρα ή υπόσχονταν ότι αν το κόψω θα κόψουν κι αυτά την πιπίλα, και, μεγαλώνοντας, τις σκανδαλιές... 

Κι εγώ, όπως έλεγα χαριτολογώντας, περίμενα εκείνη την επιστημονική ανακοίνωση που θα διαβεβαίωνε ότι το κάπνισμα ...κάνει καλό στην υγεία! Όλες μου, σχεδόν, οι φωτογραφίες είναι με ένα τσιγάρο στο χέρι! Κι ακόμη θυμάμαι και γελάω όταν ένα βράδυ μετά τη δουλειά, σε ένα ταξί που πήρα, αντί να πω στον ταξιτζή τον προορισμό μου, του είπα ...δύο Καρέλια λαιτς! Κι όμως 18 χρόνια τώρα δεν κάπνισα ποτέ! Ούτε μια τζούρα...Απολαμβάνω όμως πολύ να κάθομαι δίπλα σε καπνιστες και ν αναπνέω τον καπνό του τσιγάρου τους! Το αγάπησα πολύ το τσιγαρακι, αλλά ... χωρίσαμε! Με παρηγορεί πολύ η ωραία αναπνοή μου! Και με παρηγορεί κάπως, ότι υπολογίζοντας τα κόστη των τσιγάρων μας, τα χρήματα που κερδίσαμε σαν ζευγάρι, αντιστοιχούν σε ένα διαμερισματάκι! Ακόμη κι έτσι, όμως, αν με διαβεβαίωνε ο Θεός ότι δεν θα αρρωστήσω ξανά, θα το άρχιζα πάλι! ... γονίδια, πάθη? Δεν ξέρω......

Κείμενο: Σμαρώ Γεωργιάδου.

Φωτογραφίες: 1.Συμμαθητές φουμάρουν αρειμανίως στις τουαλέτες του σχολείου.
                       2. Απαγορεύεται το απαγορεύειν.