«Ο μόνος λόγος που οι άνθρωποι θέλουν να είναι κυρίαρχοι του μέλλοντος είναι για να αλλάξουν το παρελθόν...» γράφει ο Μίλαν Κούντερα στο βιβλίο του '' Η Αθανασία'' κάνοντας μία έμμεση αναφορά στο ''Είναι και Χρόνος'' του Μάρτιν Χάιντεγκερ. Μία άποψη που δε βρίσκει σύμφωνο τον Ελύτη με το ποίημά του «το Δεν και το Αδύνατον του κόσμου ετούτου».
Στην καλύτερη περίπτωση όταν λαμβάνουμε το μέλλον ως δεδομένο, είναι σαν να επεκτείνουμε υπερβολικά το παρόν κάνοντάς το να ραίνει οποιαδήποτε ποσότητα χρόνου με κάθε είδους προσδοκίες και προγνώσεις. Έτσι το μέλλον είναι η ιδέα ενός υποθετικού παρόντος που βασίζεται στην εμπειρία μας, στη λογική, στην φαντασία και στα όνειρά μας. Στην ουσία βέβαια, οι ελπίδες μας δε μπορούν να το κάνουν να υπάρξει, όπως εξάλλου οι λύπες μας δεν μπορούν ν΄ αλλάξουν το παρελθόν. Το τελευταίο έχει τουλάχιστον τη γεύση, τη χροιά, την ευωδία της δικής μας ατομικής ύπαρξης.Το μέλλον όμως δεν ανακατώνεται στις επιθυμίες μας και στα συναισθήματά μας. Ανά πάσα στιγμή υπάρχει μια αιωνιότητα από διακλαδούμενες πιθανότητες. Ένα καθορισμένο συμβάν θα μπορούσε να ακυρώσει την έννοια του χρόνου. Δε διαλέγεις τη βροχή που θα σε μουσκέψει ως το κόκαλο όταν βγαίνεις από ένα ρεσιτάλ.
Το άγνωστο, το απροσδόκητο, το απρόσμενο, όλες αυτές οι απίθανες μεταβλητές της ανθρώπινης ζωής που απογυμνώνοντας την ανατολή του ήλιου από την έκπληξη, θα μπορούσαν να εξαλείψουν όλες τις ακτίνες του. Αλλά δεν θα μπορούσαν ποτέ να κάνουν τα κύματα που σκάνε στην άμμο να μη γυρίζουν πίσω ξανά.
