Πιστεύω τω Φίλω

"Πιστεύω τω φίλω.
 Πιστόν φίλον εν κινδύνοις γιγνώσκεις.
 Ο φίλος τον φίλον εν πόνοις και κινδύνοις ου λείπει.
 Τοις των φίλων λόγοις αεί πιστεύομεν.
 Ει κινδυνεύετε, ω φίλοι, τους των ανθρώπων τρόπους γιγνώσκετε.
 Οι μεν γαρ άπιστοι φίλοι ου μετέχουσι του κινδύνου, οι δε πιστοί συγκινδυνεύουσι τοις φίλοις."

Για να θυμόμαστε τα βασικά και να επαναπροσδιορίζουμε συμπεριφορές.

Φεγγάρια Πανσελήνου

Η μεγαλύτερη και πιο εντυπωσιακή πανσέληνος της χρονιάς απόψε.
Το απόγευμα στις 17.47 ώρα Ελλάδος, η σελήνη βρέθηκε στο κοντινότερο σημείο της ελλειπτικής της  τροχιάς γύρω απ τη Γη, το περίγειο, με αποτέλεσμα να φαίνεται μεγαλύτερη και φωτεινότερη από ό,τι συνήθως.

Όμως είναι και η τελευταία- τελειώνει το 2017, άρχισε ο Δεκέμβριος. Πέρασαν γρήγορα οι μέρες, οι μήνες, ο χρόνος... 

Je suis Trikalinos

Απο την Δευτερα 20 Νοεμβριου, τα Τρικαλα αρχισαν μια προσπαθεια εφαρμογης του αντικαπνιστηκου νομου.
Κεντρικο συνθημα ειναι 'Τα Τρικαλα δεν καπνιζουν' και με εμφαση στην αντοκοινωνικοτητα του καπνισματος, ο Δημος Τρικκεων πηρε την αποφαση και οργανωσε την ενημερωση των παντων με την βοηθεια εθελοντων, (δημοτικης) αστυνομιας και υπαλληλων του Δημου

Θα δουμε κατι αναλογο στην Καβαλα?

Danae, une fleur de Printemps

Το 1903 ο Παρθένης έχει επιστρέψει στην Ελλάδα από τη Βιέννη όπου έχει ολοκληρώσει τις σπουδές του στη ζωγραφική  και στη μουσική. Εκείνη τη χρονιά πραγματοποιεί ταξίδια στη  Μακεδονία, στην Κωνσταντινούπολη και στον Πόρο. Το καλοκαίρι του 1904  βρίσκεται για μερικούς μήνες στην Καβάλα και ζωγραφίζει τοπία της πόλης και της ευρύτερης περιοχής.

Το πώς ταξίδεψε ο ζωγράφος από την Αθήνα στην Καβάλα είναι άγνωστο. Ίσως να έκανε το ταξίδι από τον Πειραιά δια θαλάσσης. Φτάνοντας στην Καβάλα κάποιος από τη συντροφιά του τον παρουσίασε στην οικογένεια του Αναστάσιου Αναστασιάδη, πιθανότατα στην Μαρία, την μητέρα και τις δυο μεγαλύτερες κόρες την Δανάη και την Καρολίνα. Η οικογένεια Αναστασιάδη εκείνη την εποχή συνδιαλέγεται και διασκεδάζει με τα πλέον σημαίνοντα πρόσωπα της κοινωνίας της πόλης, όπως υποπρόξενους  (Άννινος, Ζανέτος), επιχειρηματίες  (Τόκος, Μαρούλης) αλλά και με άτομα υψηλής οικονομικής και κοινωνικής θέσης (Βαρώνος Wix, Pechhioli, Kufler).

H μόρφωση που έχουν λάβει η Δανάη και τα υπόλοιπα παιδιά  της οικογένειας φαίνεται ότι θα ήταν ιδιαίτερα επιμελημένη για την εποχή. Οι ξένες γλώσσες (Γαλλικά, Αγγλικά και ίσως Γερμανικά) και η εκμάθηση πιάνου-για τις κόρες - βιολιού- για το γιο Θανασάκη- περιλαμβάνονταν στην εκπαίδευση τους.

Το πρωτοχρονιάτικο δώρο τον Ιανουάριο του 1897 στη Δανάη από τη μητέρα της ήταν ένα δερματόδετο λεύκωμα με βαθύ κόκκινο εξώφυλλο με τον τίτλο «ALBUM». Οι φίλοι της, στην πλειοψηφία νέα κορίτσια, στις σελίδες του άλμπουμ σημειώνουν στίχους ή μικρά κείμενα που τα γράφουν κάθετα ή διαγώνια, τις περισσότερες φορές στα γαλλικά.

Επτά χρόνια αργότερα η Δανάη συναντά το ζωγράφο, που θα  αφιερώσει στο λεύκωμά της ένα αληθινό έργο ζωγραφικής. Παρότι ήταν φθινόπωρο ο Παρθένης ζωγραφίζει την Άνοιξη, ίσως επειδή δωρίζει το έργο του σε μία νεαρή γυναίκα, σε ένα λουλούδι της Άνοιξης, όπως την αποκαλεί. Ο Παρθένης εκείνο το φθινόπωρο ήταν 26 ετών.

...τα ρο της βροχής και του φθινόπωρου

Άρχισε ψύχρα.
Το γύρισε ο καιρός σε αναχώρηση.
Ως χθὲς ακόμα όλα έρχονταν.
Ζέστες, η διάθεση γιὰ φως...

Καιρὸς να γίνεις «τ᾿ άλλο μου φθινόπωρο».
Ρίξε στην πλάτη σου ένα ρούχο αποδημίας...

Κική Δημουλά

ΔΟΥΒΛΙΝΟ

Βροχή...

...Αέρας  ...

Εκκλησίες...

... Πάρκα...

...Pub...

...Χαμηλή Δόμηση...

...hamburger

...Liffey (το ποτάμι)...

...Jameson...

...Guinness...

...είναι οι λέξεις, που χαρακτηρίζουν το Δουβλίνο τις πέντε μέρες που το έζησα. 

Πρωινός Κυριακάτικος Περίπατος

Έχει και η Καβάλα μερικά μπαλκόνια στο Αιγαίο. Σε ένα από αυτά στάθηκα να ξαποστάσω.
Πρέπει να έδειχνα τελείως πτώμα, καθώς αμέσως ένα κοράκι έκανε ένα γύρο πάνω από το κεφάλι μου και προσγειώθηκε κοντά μου παρατηρώντας με.
Έβγαλα το κινητό για να το φωτογραφίσω, αλλά αμέσως πέταξε πιο πέρα.

Προφανώς σκέφτηκε ότι χάθηκε η ευκαιρία για έναν πρωινό κυριακάτικο μεζέ...

Πέμπτη ... του Ελπιδοφόρου

Έναρξη της χειμερινής σεζόν.

Η γνωστή παρέα σε απαρτία, στο γνωστό μέρος.

Και κάθε Πέμπτη.

Κι όμως...

...Πέρασαν 40 χρόνια!!! Σαν σήμερα, το 1977, κυκλοφόρησε το εικονιζόμενο LP/σταθμός στην ιστορία της μουσικής.
Και θυμήθηκα τις εποχές που ήταν τόσο δύσκολο να είναι κανείς ενημερωμένος για το παγκόσμιο μουσικό γίγνεσθαι. Ιδιαίτερα στην επαρχία. Μόνη μας ενημέρωση μια ενημερωμένη καθημερινή εκποπή στο ραδιόφωνο και οι προσφερόμενες/διαφημιστικές εκπομπές των δισκογραφικών εταιριών!
Και μετά άρχιζε το ψάξιμο για την αγορά κάποιου δίσκου που μας ενδιέφερε. Το οποίο ψάξιμο μόνο εύκολο δεν ήταν! Αν δεν κάνω λάθος, το συγκεκριμένο LP εμφανίστηκε στη Θεσσαλονίκη, όπου πλέον βρισκόμουν, κανένα χρόνο αργότερα!
Στην δική μου μνήμη, πάντως, έχει χαραχθεί η σκηνή που το καλοκαίρι του 1979 στο Transformer, στην Ίο, παίζει το Anarchy In The UK και ξαφνικά τα παιδιά από όλα τα μέρη του κόσμου πετάγονται και αρχίζουν να χορεύουν με ένα τρόπο παράξενο, πρωτόγνωρο για εμάς, τα επαρχιωτάκια, που μένουμε να κοιτάζουμε με ανοιχτά τα στόματα... 

Το Περπάτημα...

... συνιστάται για την βελτίωση της λειτουργίας της καρδιάς, για τον έλεγχο του σακχαρώδη διαβήτη, την διατήρηση καλής φυσικής κατάστασης, για τον έλεγχο του σωματικού βάρους, την διατήρηση της ψυχικής υγείας...

.... και προχωρούσα μέσα στη νύχτα...

Κακοποιός (!!!)

Λυπάμαι που το σχόλιό μου είναι λίγο ρατσιστικό, αλλά νομίζω ότι είναι η πιο αστεία αμφάνιση κακοποιού από όσες μπορώ να θυμηθώ ότι έχω δει στη ζωή μου!!!
Τελικά, κακοποιός ή γελωτοποιός;
Εγώ, πάντως, κάθε φορά που βλέπω αυτή τη φωτογραφία πεθαίνω στα γέλια...

Έγκλημα και (Αυτο)τιμωρία

Πρώτα έγιναν οι ατασθαλίες. 

Ακολούθησε, εν είδει τιμωρίας, περπάτημα...

... Όμως, είναι μια καταπληκτική νύχτα, ένα ήσυχο βράδυ του Οκτώβρη...

... και η τιμωρία μετατράπηκε σε ευργεσία...

... αφού είχα την τύχη να πάρω μερικές εξαιρετικές εικόνες της πόλης! 

Καβάλα, Παράλια Πόλις

Ο τόπος μας είναι θαλασσινός, γη άγρια, βραχώδης, που ο άνεμος λάξευσε ακτές χρυσαφένιες και όρμους. Κορνίζες έξοχες συνέθεσαν το κάδρο, όπου εξόχως λαμπρά απεικονίζεται η φωταυγίζουσα στο πρωινό φως δική μας αγαπημένη θάλασσα. Αυτή που έθρεψε τα όνειρά μας και μας οδήγησε σε τόπους νέους και άγνωστες πατρίδες μέσα από δρόμους αστρικούς και γαλαξίες.

Καβάλα, πόλη κτισμένη στο όριο βουνού και θάλασσας, που έρχεται και συναντιέται με δρόμους μυθικούς της αρχαιότητας, με Θράκες και Μακεδόνες, Ρωμαίους και Αποστόλους, Χριστιανούς, Εβραίους και Μουσουλμάνους, όλα σε ένα στροβίλισμα του χρόνου. Μνήμες που αργά ξετυλίγονται σε μια αδιόρατη νοσταλγία χαμένου παραδείσου, που στην ιδέα της ανάπτυξης την απώλειά της μεγαλώνοντας, εξιδανικεύουμε.

Η παραλία της Καβάλας δεν είναι ευθύγραμμη. Ελίσσεται και συστρέφεται, καμπυλώνεται και μεταλλάσσεται, ενώ με επιχώσεις μεταμορφώνει για πάντα την εικόνα της περιπλάνησής μας. Γίνεται αυτή το θέατρό μας μιάς αδιάκοπα επαναλαμβανόμενης παράστασης που καθημερινά στηνεται στη γραμμή των δικών μας οριζόντων.

Εκεί που το μπλε της θάλασσας συναντάει τα σχίσματα των λόφων και τους όγκους των κτηρίων, σε ένα παιχνίδι φωτός και σκιάς, γαλάζιου και πράσινου, με ενδιάμεσους τόνους τα γκρίζα πορτραίτα της ματαιοδοξίας μας, εικόνες και αυτά του δικού μας εγώ, που τόσο υπερβολικά αιώνες τώρα, μας κρατά δεμένους αλαζονικά στην ασημαντότητα της μοναδικότητάς μας, αγνοώντας τη μοναδικότητα του τόπου μας.

O Σύλλογος Αρχιτεκτόνων Καβάλας προσκαλεί το κοινό από την Πέμπτη 28 Σεπτεμβρίου έως και τις 4 Οκτωβρίου στην 4η Εβδομάδα Αρχιτεκτονικής με θέμα « Καβάλα όριο ρευστό - Σχεδιάζοντας το παράλιο μέτωπο». 

Βασικό θέμα των φετινών εκδηλώσεων θα είναι η παραλιακή ζώνη της πόλης από το ΝΟΚ  έως τον κόμβο Φαλήρου. 

1ο Γυμνασιο Αρρενων Καβαλας - Συναντηση αποφοιτων 1977

Η χρονια μας ηταν η τελευταια πριν το Γυμνασιο Αρρενων Καβαλας χωρισθηκε σε 1ο και 2ο
Ειχαμε την ευκαιρια να γνωρισθουμε με παιδια απο ολη την πολη και τουλαχιστον απο προσωπικη πειρα, αυτες οι γνωριμιες συνεχιζονται μεχρι σημερα.
Οι αποφοιτοι του 1ου Γυμνασιου Αρρενων συναντηθηκαν με την ευκαιρια των 40 χρονων απο την αποφοιτηση.
Τοπικος σταθμος καλυψε την συναντηση

Ονοματα και προσωπα γνωστα, ο χρονος ειναι για ολους αμειλικτος!

Η Θάσος κάποτε

Καλοκαίρι 1958
Άποψη του Λιμένα
από την Ακρόπολη

                                                                                         

Στιγμές γαλήνης που χάθηκαν

'' ...Όταν είμαι στις μαύρες μου, βλέπω τα νησιά όπως είναι σήμερα και όπως είναι ενδεχόμενο να γίνουν...Τραχιές πέτρινες πλάκες με δέστρες, στενές λωρίδες αμμουδιάς ή άσπρα βότσαλα όπου οι ψαράδες παλεύουν ξυπόλυτοι με τα δίχτυα τους, καλαφατίζουν και παλαμίζουν τις βάρκες τους και πλέκουν με λυγαριά και σπάγκο περίτεχνες παγίδες για τα ψάρια...
Το σούρουπο μαζεύονται κάτω από τα κλαδιά, έξω από τη μοναδική ετοιμόρροπη ταβέρνα. Πότε πότε, ύστερα από μια καλή ψαριά, αν υπάρχουν πρόχειροι μουσικοί, ένας από αυτούς εκτελεί έναν αργό χορό για το κέφι του κι ύστερα ξαναπιάνει το τραγούδι και την κουβέντα.....
Πίσω τους τα στενά σοκάκια κατεβαίνουν την πλαγιά, ρυάκια βοτσαλωτά ανάμεσα στις καμάρες και τους ασβεστωμένους τοίχους που σκαρφαλώνουν τον ανήφορο. Η μυρωδιά του βασιλικού γεμίζει αυτά τα δρομάκια και συναγωνίζεται με το αλάτι, τον ιδρώτα, το ρετσίνι, τα λέπια των ψαριών και τα πριονίδια της παραλίας.
Η ζωή αυτών των ανθρώπων είναι λιτή, αλλά υπάρχουν χίλια δυό πράγματα που της δίνουν αξία. Δεν θα βρεις ίχνος από την κατάθλιψη σ΄εκείνα τα πρόσωπα, αργασμένα από την άρμη και δαρμένα από τους καιρούς κάτω από τα ξεφτισμένα κασκέτα...
Έπειτα παίρνει μορφή το δεύτερο όραμα. Η παραλία ζωντανεύει από πενήντα τζουκ μποξ και χίλια τρανζίστορ. Το κάθε σπίτι είναι τώρα μπαρ, μπουτίκ ή παλαιοπωλείο. Καινούρια ξενοδοχεία υψώνονται ως τον ουρανό και οι μπετονένιες βίλες πολλαπλασιάζονται. Ταξιαρχίες από παραθεριστές που γυαλίζουν από το λάδι του ήλιου τεμπελιάζουν κάτω από ριγωτές ομπρέλες. Ο ταρσανάς όπου έφτιαχναν τα καίκια έχει από καιρό αδειάσει, ώστε ν΄ανοίξει χώρος για μιά σειρά καμπίνες και μιά τσιμεντένια τουαλέτα. Κάπου στην άκρη κάθονται οι παλαιοί ψαράδες. Επιδοκιμάζουν το κύμα της ευημερίας, αλλά τα΄χουν κάπως χαμένα και δεν ξέρουν για πιό λόγο δεν είναι πια ευχαριστημένοι....
Οι γιοί τους δουλεύουν γκαρσόνια, μικροπωλητές και ξεναγοί. Οι πιο ευπαρουσίαστοι παίζουν έναν αμφιλεγόμενο ρόλο...
...Θα ήταν θλιβερό αν η Ελλάδα έπαιρνε το δρόμο της Ιταλίας και της Νότιας Γαλλίας. Της αξίζει ευγενέστερη μοίρα. Ας δουν οι υπεύθυνοι πώς κατάντησαν μέσα σε πέντε χρόνια οι νότιες ακτές της Ισπανίας και ας τρομάξουν...''

1. Κείμενο από το βιβλίο ΡΟΥΜΕΛΗ του Patrick Leigh Fermor, Γράφτηκε τη δεκαετία του 1950 και βρίσκεται στο κεφάλαιο ''Δίλημμα'' που αποτελεί μια από τις καλύτερες ψυχογραφίες των Ελλήνων που έχουν γραφεί ποτέ.
2. Οι φωτογραφίες είναι από τη Θάσο και ανήκουν στο αρχείο της οικογένειας Βουλαλά. Από πάνω προς τα κάτω ο Λιμένας, η σκάλα Ποταμιάς και τα Λιμενάρια.

Τελετάρχης

Λίγο πριν αρχίσει η εξόδιος ακολουθία για τον μακαριστό μητροπολίτη ΦΝΘ Προκόπιο.
Η παρουσία εκπροσώπου της σειράς μας είναι εμφανής, όπως και ο κομβικός του ρόλος σε όλη τη διαδικασία.
(Οι φωτογραφίες είναι από την "Πρωινή")

ΚΑΒΑΛΑ, 1968

Καβάλα, 1968.

Δυο φωτογραφίες τραβηγμένες από εμένα με την καινούρια μου Kodak Instamatic από το "Τραπέζι του Γίγαντα". 

Ο εξάδελφός μου κι εγώ έχουμε μεγαλώσει λίγο και ο θείος μου αναλαμβάνει να μας μυήσει στις χαρές της πεζοπορίας και του βουνού.

Τις χειμωνιάτικες Κυριακές, όταν ο καιρός το επιτρέπει, μας παίρνει το πρωί και ανεβαίνουμε στο καταφύγιο του ΕΟΣ στο Φουντουκλή. Υπάρχουν τρία μονοπάτια: Ένα ξεκινάει από το Σανατόριο, ένα από την οδό Θεσσαλονίκης και ένα από την οδό Μετεώρων (Τέρμα Ομονοίας). Παίρνοντας το τρίτο μονοπάτι, μετά από ανάβαση περίπου μισής ώρας, βρίσκεται κανείς πάνω σε έναν τεράστιο βράχο με σχεδόν επίπεδη επιφάνεια, απ΄όπου πήρε και το όνομα "Τραπέζι του Γίγαντα" και απ' όπου η θέα της πόλης κόβει την ανάσα. 

Η τρίτη φωτογραφία αποτελεί επιτυχημένο κολάζ των δυο πρώτων φτιαγμένο από τον Γιώργο Μ.

Μπάτης (Κάποτε...)

Δεκαετία '70.
Τότε που ο Μπάτης ήταν το δεύτερο θερινό σπίτι μας.

ΥΓ: Το πρώτο παρκαρισμένο κόκκινο mini δεν είναι δικό μου. Εγώ οδηγούσα ένα ίδιο την επόμενη δεκαετία.