'' ...Όταν είμαι στις μαύρες μου, βλέπω τα νησιά όπως είναι σήμερα και όπως είναι ενδεχόμενο να γίνουν...Τραχιές πέτρινες πλάκες με δέστρες, στενές λωρίδες αμμουδιάς ή άσπρα βότσαλα όπου οι ψαράδες παλεύουν ξυπόλυτοι με τα δίχτυα τους, καλαφατίζουν και παλαμίζουν τις βάρκες τους και πλέκουν με λυγαριά και σπάγκο περίτεχνες παγίδες για τα ψάρια...Το σούρουπο μαζεύονται κάτω από τα κλαδιά, έξω από τη μοναδική ετοιμόρροπη ταβέρνα. Πότε πότε, ύστερα από μια καλή ψαριά, αν υπάρχουν πρόχειροι μουσικοί, ένας από αυτούς εκτελεί έναν αργό χορό για το κέφι του κι ύστερα ξαναπιάνει το τραγούδι και την κουβέντα.....
Πίσω τους τα στενά σοκάκια κατεβαίνουν την πλαγιά, ρυάκια βοτσαλωτά ανάμεσα στις καμάρες και τους ασβεστωμένους τοίχους που σκαρφαλώνουν τον ανήφορο. Η μυρωδιά του βασιλικού γεμίζει αυτά τα δρομάκια και συναγωνίζεται με το αλάτι, τον ιδρώτα, το ρετσίνι, τα λέπια των ψαριών και τα πριονίδια της παραλίας.
Η ζωή αυτών των ανθρώπων είναι λιτή, αλλά υπάρχουν χίλια δυό πράγματα που της δίνουν αξία. Δεν θα βρεις ίχνος από την κατάθλιψη σ΄εκείνα τα πρόσωπα, αργασμένα από την άρμη και δαρμένα από τους καιρούς κάτω από τα ξεφτισμένα κασκέτα...
Έπειτα παίρνει μορφή το δεύτερο όραμα. Η παραλία ζωντανεύει από πενήντα τζουκ μποξ και χίλια τρανζίστορ. Το κάθε σπίτι είναι τώρα μπαρ, μπουτίκ ή παλαιοπωλείο. Καινούρια ξενοδοχεία υψώνονται ως τον ουρανό και οι μπετονένιες βίλες πολλαπλασιάζονται. Ταξιαρχίες από παραθεριστές που γυαλίζουν από το λάδι του ήλιου τεμπελιάζουν κάτω από ριγωτές ομπρέλες. Ο ταρσανάς όπου έφτιαχναν τα καίκια έχει από καιρό αδειάσει, ώστε ν΄ανοίξει χώρος για μιά σειρά καμπίνες και μιά τσιμεντένια τουαλέτα. Κάπου στην άκρη κάθονται οι παλαιοί ψαράδες. Επιδοκιμάζουν το κύμα της ευημερίας, α
λλά τα΄χουν κάπως χαμένα και δεν ξέρουν για πιό λόγο δεν είναι πια ευχαριστημένοι....Οι γιοί τους δουλεύουν γκαρσόνια, μικροπωλητές και ξεναγοί. Οι πιο ευπαρουσίαστοι παίζουν έναν αμφιλεγόμενο ρόλο...
...Θα ήταν θλιβερό αν η Ελλάδα έπαιρνε το δρόμο της Ιταλίας και της Νότιας Γαλλίας. Της αξίζει ευγενέστερη μοίρα. Ας δουν οι υπεύθυνοι πώς κατάντησαν μέσα σε πέντε χρόνια οι νότιες ακτές της Ισπανίας και ας τρομάξουν...''
1. Κείμενο από το βιβλίο ΡΟΥΜΕΛΗ του Patrick Leigh Fermor, Γράφτηκε τη δεκαετία του 1950 και βρίσκεται στο κεφάλαιο ''Δίλημμα'' που αποτελεί μια από τις καλύτερες ψυχογραφίες των Ελλήνων που έχουν γραφεί ποτέ.
2. Οι φωτογραφίες είναι από τη Θάσο και ανήκουν στο αρχείο της οικογένειας Βουλαλά. Από πάνω προς τα κάτω ο Λιμένας, η σκάλα Ποταμιάς και τα Λιμενάρια.
