Εδώ και έξι μήνες σταμάτησα να σχολιάζω πολιτικά, καθώς προέκυψε μια εντελώς καινούργια κυβέρνηση, άπειρη και με διακηρυγμένους νέους προσανατολισμούς.
Κατά διαστήματα, μόλις και μετά βίας συγκρατιόμουν να μην προχωρήσω σε σχολιασμούς και κριτική. Όμως, αυτά που συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες με προκαλούν να καταγράψω τις προσωπικές μου απόψεις για τα τεκταινόμενα και συγκεκριμένα για το περίφημο plan B.
Εντύπωση μου κάνει ότι την άποψη που θα εκθέσω δεν την είδα δημοσιευμένη σε κανένα από τα δεκάδες άρθρα που διάβασα ούτε την άκουσα σε καμιά από τις αναλύσεις στα ΜΜΕ. (Όχι βέβαια ότι έχω διαβάσει και ακούσει οτιδήποτε έχει γραφτεί και έχει λεχθεί).
Η δική μου άποψη, λοιπόν, είναι ότι δεν υπήρχε plan B. Αυτό το σχέδιο που είχε και προωθούσε η Κυβέρνηση δεν ήταν άλλο από το Plan A. Περιελάμβανε παρελκυστική τακτική στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές, μονομερείς ενέργειες στο πλαίσιο προεκλογικών εξαγγελιών, παράλληλες ενέργειες για εξεύρεση στήριξης από τρίτες χώρες, εξώθηση των καταστάσεων στα άκρα και εν τέλει συμβιβασμό των δανειστών με την Κυβέρνηση στις δικές της θέσεις ή ρήξη και επιστροφή σε εθνικό νόμισμα.
Το σχέδιο αυτό εξυπηρετήθηκε από έναν Υπουργό-παγώνι, μερικούς άλλους Υπουργούς με διακηρυγμένες απόψεις που δεν απέκλειαν την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, ενώ δεν μπορώ να δεχτώ ότι δεν υποστηριζόταν και από τον Πρωθυπουργό, στον οποίο, όμως, πρέπει να είχε δοθεί μια ασαφής εικόνα του τρόπου και των δυνατοτήτων επιστροφής σε εθνικό νόμισμα. Η "δημιουργική ασάφεια" ήταν εξάλλου ο επιλεγμένος τρόπος συνομιλιών του Υπουργού Οικονομικών.
Όταν μετά από μερικούς μήνες ατελέσφορων συνομιλιών και επαφών έγινε φανερό ότι οι δανειστές δεν είχαν σκοπό να κάνουν ούτε ένα βήμα πίσω στις απαιτήσεις τους, ότι μια αποχώρηση της Ελλάδας από την ευρωζώνη όχι μόνο δεν αποτελούσε φόβητρο γι' αυτούς, αλλά κάποιοι ισχυροί κύκλοι την προωθούσαν κιόλας, όταν "φάγαμε πόρτα" από τις τρίτες χώρες και πλησίαζε η καταληκτική ημερομηνία για τις διαπραγματεύσεις με άδεια τα Δημόσια Ταμεία, πιστεύω ότι ο Πρωθυπουργός ζήτησε να του εξηγήσουν επακριβώς τα αποτελέσματα της ρήξης και αναλυτική αναφορά στον τρόπο μετάβασης σε εθνικό νόμισμα.
Τότε, πιστεύω, συνειδητοποίησε ότι ενδεχόμενη έξοδος από την Ευρωζώνη, έτσι όπως του εξηγούσαν ότι θα γινόταν, σήμαινε και αυτόματη έξοδο και από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Επίσης, θα πρέπει να δοκίμασε οδυνηρή έκπληξη ακούγοντας τους θιασώτες της επιστροφής σε εθνικό νόμισμα να του περιγράφουν τους τρόπους απεμπλοκής από το Ευρώ, δηλαδή όλα αυτά που έρχονται στο φως της δημοσιότητας, όλα αυτά που ακούμε και φρίττουμε τις τελευταίες ημέρες. Τρόπους και μεθόδους που κινούνται στα όρια της νομιμότητας ή τα ξεπερνούν, σύμφωνα με την γνώμη πολλών ειδικών. Αλλά και κάτι ακόμη, που δεν έχει ακουστεί ακόμη: Δέσμευση ΟΛΩΝ των καταθέσεων!!!
Τότε θα πρέπει να πήρε την απόφαση να προχωρήσει στο Plan B. Που δεν ήταν άλλο από την αποδοχή όλων των όρων των δανειστών. Μόνο που τώρα, μετά από τόσο χαμένο χρόνο, οι όροι περιελάμβαναν και μια νέα δανειακή σύμβαση, δηλαδή ένα νέο επαχθές Μνημόνιο. Στο οποίο και σύρθηκε εκών-άκων.
Κατά διαστήματα, μόλις και μετά βίας συγκρατιόμουν να μην προχωρήσω σε σχολιασμούς και κριτική. Όμως, αυτά που συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες με προκαλούν να καταγράψω τις προσωπικές μου απόψεις για τα τεκταινόμενα και συγκεκριμένα για το περίφημο plan B.
Εντύπωση μου κάνει ότι την άποψη που θα εκθέσω δεν την είδα δημοσιευμένη σε κανένα από τα δεκάδες άρθρα που διάβασα ούτε την άκουσα σε καμιά από τις αναλύσεις στα ΜΜΕ. (Όχι βέβαια ότι έχω διαβάσει και ακούσει οτιδήποτε έχει γραφτεί και έχει λεχθεί).
Η δική μου άποψη, λοιπόν, είναι ότι δεν υπήρχε plan B. Αυτό το σχέδιο που είχε και προωθούσε η Κυβέρνηση δεν ήταν άλλο από το Plan A. Περιελάμβανε παρελκυστική τακτική στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές, μονομερείς ενέργειες στο πλαίσιο προεκλογικών εξαγγελιών, παράλληλες ενέργειες για εξεύρεση στήριξης από τρίτες χώρες, εξώθηση των καταστάσεων στα άκρα και εν τέλει συμβιβασμό των δανειστών με την Κυβέρνηση στις δικές της θέσεις ή ρήξη και επιστροφή σε εθνικό νόμισμα.
Το σχέδιο αυτό εξυπηρετήθηκε από έναν Υπουργό-παγώνι, μερικούς άλλους Υπουργούς με διακηρυγμένες απόψεις που δεν απέκλειαν την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, ενώ δεν μπορώ να δεχτώ ότι δεν υποστηριζόταν και από τον Πρωθυπουργό, στον οποίο, όμως, πρέπει να είχε δοθεί μια ασαφής εικόνα του τρόπου και των δυνατοτήτων επιστροφής σε εθνικό νόμισμα. Η "δημιουργική ασάφεια" ήταν εξάλλου ο επιλεγμένος τρόπος συνομιλιών του Υπουργού Οικονομικών.
Όταν μετά από μερικούς μήνες ατελέσφορων συνομιλιών και επαφών έγινε φανερό ότι οι δανειστές δεν είχαν σκοπό να κάνουν ούτε ένα βήμα πίσω στις απαιτήσεις τους, ότι μια αποχώρηση της Ελλάδας από την ευρωζώνη όχι μόνο δεν αποτελούσε φόβητρο γι' αυτούς, αλλά κάποιοι ισχυροί κύκλοι την προωθούσαν κιόλας, όταν "φάγαμε πόρτα" από τις τρίτες χώρες και πλησίαζε η καταληκτική ημερομηνία για τις διαπραγματεύσεις με άδεια τα Δημόσια Ταμεία, πιστεύω ότι ο Πρωθυπουργός ζήτησε να του εξηγήσουν επακριβώς τα αποτελέσματα της ρήξης και αναλυτική αναφορά στον τρόπο μετάβασης σε εθνικό νόμισμα.
Τότε, πιστεύω, συνειδητοποίησε ότι ενδεχόμενη έξοδος από την Ευρωζώνη, έτσι όπως του εξηγούσαν ότι θα γινόταν, σήμαινε και αυτόματη έξοδο και από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Επίσης, θα πρέπει να δοκίμασε οδυνηρή έκπληξη ακούγοντας τους θιασώτες της επιστροφής σε εθνικό νόμισμα να του περιγράφουν τους τρόπους απεμπλοκής από το Ευρώ, δηλαδή όλα αυτά που έρχονται στο φως της δημοσιότητας, όλα αυτά που ακούμε και φρίττουμε τις τελευταίες ημέρες. Τρόπους και μεθόδους που κινούνται στα όρια της νομιμότητας ή τα ξεπερνούν, σύμφωνα με την γνώμη πολλών ειδικών. Αλλά και κάτι ακόμη, που δεν έχει ακουστεί ακόμη: Δέσμευση ΟΛΩΝ των καταθέσεων!!!
Τότε θα πρέπει να πήρε την απόφαση να προχωρήσει στο Plan B. Που δεν ήταν άλλο από την αποδοχή όλων των όρων των δανειστών. Μόνο που τώρα, μετά από τόσο χαμένο χρόνο, οι όροι περιελάμβαναν και μια νέα δανειακή σύμβαση, δηλαδή ένα νέο επαχθές Μνημόνιο. Στο οποίο και σύρθηκε εκών-άκων.
