ΣΤΙΣ 6 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 1982, με απόφαση του τότε υπουργού Παιδείας Λευτέρη Βερυβάκη, η σχολική ποδιά καταργήθηκε. Και από εκείνη τη μέρα οι μαθήτριες άρχισαν να ''ξεφαντώνουν'' ενδυματολογικά. Σκισμένα τζιν, στενά, φαρδιά, μίνι, κολλητά μπλουζάκια, ξώπλατα, σαγιονάρες, τακούνια, σκουλαρίκια, έντονο μακιγιάζ. Όμως αν και πέρασαν 32 χρόνια, η μπλε ποδιά δεν έχει ξεχαστεί.
Σε οποιαδήποτε παρέα αρκεί και μόνο να αναφέρει κάποιος τη λέξη κι αρχίζουν αμέσως οι σχετικές, νοσταλγικές συνήθως, συζητήσεις. Οι νεότεροι βέβαια δεν τις έχουν δει ποτέ- ίσως μόνο στην οθόνη (''Χτυποκάρδια στο θρανίο'', ''Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο''). Τα κορίτσια εκείνα τα χρόνια πήγαιναν στο σχολείο ντυμένα με τις μπλε ποδιές τους, που έφταναν κάτω από το γόνατο, άσπρο γιακαδάκι, άσπρα σοσόνια και ίσια παπούτσια. Και μόλις έφευγαν έκαναν ότι μπορούσαν, προκειμένου να σηκώσουν το στρίφωμα ποιό ψηλά. Με κίνδυνο βέβαια να τις δει κάποιο μάτι καθηγητή στο δρόμο. Οι συνέπειες; Επίπληξη στην καλύτερη περίπτωση, αποβολή στη χειρότερη. Προφανώς στην επαρχία τα πράγματα ήταν πολύ χειρότερα, όπου καθηγητές και καθηγήτριες καραδοκούσαν στις γωνίες. Το χρώμα της ποδιάς δεν ήταν πάντα μπλε. Παλιότερα ήταν μαύρο, με αποτέλεσμα οι μαθήτριες να θυμίζουν καλόγριες. Το 1965 ο υπουργός Παιδείας Γεώργιος Παπανδρέου άλλαξε το χρώμα. Έτσι καθιερώθηκε το μπλε (του γαλανού ουρανού) με κονκάρδα στο πέτο όπου αναγραφόταν η τάξη και το σχολείο. Με το ίδιο διάταγμα καταργήθηκε και το πηλήκιο των μαθητών, οι οποίοι έπρεπε πλέον να κυκλοφορούν με «ευπρεπή κόμη » και την κονκάρδα του σχολείο στο πέτο (αυτό το προλάβαμε....).
Το πηλήκιο ήταν ένα μπλε σκούρο καπέλο με σύμβολο την κουκουβάγια και με γείσο που κατέβαινε μέχρι χαμηλά τα αυτιά. Οι άρρενες ήταν υποχρεωμένοι να το φοράνε κι εκτός σχολείου. Αν κάποιος συλλαμβάνονταν χωρίς αυτό, ακολουθούσε αποβολή και κούρεμα γουλί.
Σύμφωνα με τους πολέμιους, η ομοιομορφία της μπλε ποδιάς έκανε τα σχολεία να μοιάζουν με εφηβικά στρατόπεδα και η κατάργησή της θεωρήθηκε σημαντική για την ανάπτυξη της ελευθερίας και της προσωπικότητας. Παρ΄όλα αυτά εξακολουθούν να υπάρχουν υποστηρικτές της που επιθυμούν όχι την επαναφορά της αλλά τη χρήση κάποιας άνετης και φθηνής μαθητικής στολής, με το επιχείρημα ότι θα έβαζε τέλος στις διακρίσεις μεταξύ των μαθητών, αλλά και ότι θα βοηθούσε στη μείωση των εξόδων των γονέων τους. Σε πολλές χώρες στην Ευρώπη αλλά και στην Ανατολή οι μαθητές φορούν στολή. Λέτε να το δούμε και σε μας;
Σχόλιο: Στις 9 Φεβρουαρίου εκ μέρους της Θρακικής Εστίας θα οργανωθεί ετήσιο μνημόσυνο εις μνήμη ενός ατόμου που έζησε όλη του σχεδόν τη ζωή ανάμεσα στις μπλε ποδιές. Της αξέχαστης κας Αλέκας Αχτσελίδου. Αφιερωμένη με πάθος στη δουλειά της, στις μαθήτριές της, στο καθήκον, είχε το σχολείο για σπίτι της.
Στις δύο πρώτες φωτογραφίες την βλέπουμε να διασκεδάζει με τις μαθήτριές της σε κάποια εκδρομή με το σχολείο.
