Σχεδόν μπλε...

 «...Θυμήθηκα τότε που κατέβαινα αργά την ξύλινη σκάλα στο σπίτι της οδού Κυκλάδων... Όπως παιδί και τώρα την ανάπνεα με μιάν ανεπαίσθητη δύσπνοια, ανάπνεα την μητέρα μου. Καθόταν στο παράθυρο στο σπίτι της Καβάλας. Απέναντι στο Ιμαρέτ που έβλεπε την διχτυωτή θάλασσα. Ελαφριοί άνεμοι έπλεκαν τις γαλάζιες θηλειές της. Αξέχαστο σώμα βάρκας κι ο ρυθμικός κρότος καϊκιού κι η ήπειρος Θάσος. Αυτή εσώπαινε κι ακίνητη άκουγε μουσική από το ραδιόφωνο. Της άρεσε η όπερα...».
Γιώργος Χειμωνάς: Πεζογραφήματα-Το σύνδρομο του Balint