Είχαμε κάποτε κι ένα Μπάτη...

Να νοσταλγείς τον τόπο σου,

ζώντας στον τόπο σου, 

τίποτα δεν είναι πιο πικρό...
Γιώργος Σεφέρης
Ο Μπάτης λίγες μέρες πριν.
Στο χώρο που βλέπουμε  στο κέντρο της φωτογραφίας προβλέπεται να κτισθούν μπανγκαλόους, ενώ το κτίριο που στέγαζε το μπαρ θα μετατραπεί σε ξενοδοχείο. Αναμενόμενο ότι οι ελάχιστες θέσεις που θα απομείνουν στην παραλία για το κοινό  θα κοστίζουν πολύ ακριβά.
Διαβάζω στο πρόγραμμα υποψήφιου Δημάρχου:"...αναβαθμίζουμε τις όμορφες ακτές μας Νέας Καρβάλης, Άσπρης Άμμου, Περιγιαλίου, Ραψάνης, Παληού. Η Καλαμίτσα πρέπει και πάλι να βρει τη θέση της στα καλοκαίρια τη Καβάλας...".  Εντύπωση μου κάνει ότι η λίστα δεν περιλαμβάνει δύο παραλίες που είναι ιδιαίτερα ωραίες και πολύ αγαπητές, Μπάτη και Τόσκα. Φαίνεται ότι ο εν λόγω υποψήφιος διαπίστωσε από έρευνες ότι οι Καβαλιώτες δεν ενδιαφέρονται πλέον γι αυτές τις ακτές...

Θα ήταν σωστό να δεσμευτούν όλοι οι υποψήφιοι για την αναβάθμιση των ακτών, συμπεριλαμβανομένης βέβαια και της ακτής Καλαμίτσας, όπως επίσης και του Μπάτη αλλά και για τη δυνατότητα της ( συνταγματικά κατοχυρωμένης)  πρόσβασης σε όλες τις ακτές της Καβάλας.

Τι θέλει τούτη η Άνοιξη...

Σαλεύουν

αόρατα, πανάλαφρα

των δέντρων τα κλαδιά.
Τι θέλει η μυρωδιά
που μας χτυπά απαλότατα
με αμυγδαλιάς ανθόκλωνο

την καρδιά...

O ήλιος...

Σ' ένα του μιάς στιγμής σταμάτημα 

που ο χρόνος ούτε το΄νιωσε

πρόφτασε
να προσδώσει 

αίγλη και ομορφιά...

Διπλός κόσμος

Το αυτοκίνητο προβάλλει στον Άγιο Σίλα και βλέπεις κάτω άξαφνα  την πόλη που κουβαλάς μέσα σου τόσα χρόνια. Για μιά στιγμή μοιάζει ίδια με την εικόνα που θυμάσαι, τη ζωηρή εικόνα που χάραζε η παιδική φαντασία στη μνήμη σου, τότε που ο χρόνος είχε απέραντη διάρκεια και δεν μπορούσες, ούτε και τώρα μπορείς, να φανταστείς την πόλη να αλλάζει, τους ανθρώπους να γερνούν ή να φεύγουν... Αναζητάς την παλιά σου γειτονιά στην οδό 

Υψηλάντου και δεν αναγνωρίζεις τίποτα: ένας ασφαλτοστρωμένος δρόμος που δεν σταματάει ούτε στον πρώην λοφίσκο των Αγίων Αναργύρων και που είναι πλαισιωμένος από δεινοσαυρικές σειρές πολυκατοικιών...Στέκεσαι τώρα στο ίδιο καλντερίμι, με το κεφάλι ακουμπισμένο στη σκληρή πέτρα της μνήμης. Το σπίτι με τις πλατιές σκάλες και τη βεράντα με τη τζαμαρία, ο κήπος με τις αμυγδαλιές και τις κερασιές έχουν εξαφανιστεί. Στη θέση τους ορθώνεται μια τεράστια πολυκατοικία...
Κείμενο: Κρίτων Χουρμουζιάδης, περιοδικό Υπόστεγο, Καβάλα 1987.
Φωτογραφία: Ι. Καπάιος, 15-5-1962, αρχείο Λ.Τ.Κ. Ο χωματόδρομος που φαίνεται δεξιά είναι η οδός Υψηλάντου. Στο τελείωμά της-επί της Σκρά-διακρίνονται οι νεοκλασικές κατοικίες των Φέσσα και Πουλίδη.

Η Πέμπτη του αποχαιρετισμού

Στα αρχαία ελληνικά η επιστροφή λέγεται νόστος. Άλγος σημαίνει πόνος. Νοσταλγία λοιπόν είναι ο πόνος που προκαλεί σε κάποιον η ανικανοποίητη λαχτάρα της επιστροφής. Γι αυτήν τη θεμελιακή έννοια οι περισσότεροι Ευρωπαίοι διαθέτουν μια λέξη ελληνικής καταγωγής ( nostalgie, nostalgia), κι έπειτα άλλες λέξεις που έχουν τις ρίζες τους στην εθνική γλώσσα: anoranza λένε οι Ισπανοί, saudade λένε οι Πορτογάλοι. Σε κάθε γλώσσα αυτές οι λέξεις έχουν διαφορετική σημασιολογική απόχρωση. Συχνά σημαίνουν τη θλίψη που προκαλεί σε κάποιον η αδυναμία να επιστρέψει στη χώρα του. Πόνος, αρρώστια για τη χώρα σου, για το σπίτι σου και για τους δικούς σου ανθρώπους. Αυτό που στα αγγλικά λέγεται homesickness. Ή στα γερμανικά: Heimweh. Ολλανδικά: Heimeh. 

Πρόκειται όμως για χωρική συρρίκνωση αυτής της μεγάλης έννοιας. Τα ισλανδικά, μια από τις παλαιότερες ευρωπαΐκές γλώσσες, κάνουν διάκριση ανάμεσα σε δύο όρους: soknudur: νοσταλγία με τη γενική σημασία και heimfra: πόνος για τη χώρα σου. Οι Τσέχοι, πλάι στη λέξη νοσταλγία, που την πήραν από τα ελληνικά, έχουν δικό τους ουσιαστικό γι ΄αυτήν την έννοια: stesk και δικό τους ρήμα στη φράση styska se mi po tobe. Στα ισπανικά η anoranza βγαίνει από το ρήμα anorar που βγαίνει από το καταλάνικο envoyar, που προέρχεται από το λατινικό ingorare (αγνοώ). Ορισμένες γλώσσες έχουν δυσκολίες με τη νοσταλγία: οι Γάλλοι μπορούν να την εκφράσουν με το ελληνικής καταγωγής ουσιαστικό, δεν έχουν όμως ρήμα. Μπορούν να πουν je m΄ ennuie de toi, αλλά η λέξη s'ennuyer είναι αδύναμη και πολύ ανάλαφρη για ένα τέτοιο συναίσθημα. Οι Γερμανοί σπάνια χρησιμοποιούν τη λέξη νοσταλγία με την ελληνική μορφή και προτιμούν να πουν sehnsucht που δεν εμπεριέχει κατανάγκην την ιδέα ενός νόστου...(Μίλαν Κούντερα, Η άγνοια)

...Εις το επανιδείν Κώστα.

Μετά από τέσσερα χρόνια

... η παρέα σε πλήρη-σχεδόν-σύνθεση (ό έκτος είναι καθ΄οδόν, θα εμφανισθεί σε λίγο). Αν και όλα αυτά τα χρόνια υπήρξε καθημερινή επικοινωνία, η φυσική παρουσία είναι ανεπανόρθωτα αναντικατάστατη...