... με ήχους τζαζ στο Φάληρο

Ο κήπος του Φαλήρου ήτο πλήρης όταν εφθάσαμεν προχθές την νύχτα.

Αριστοκρατία του διεθνούς τύπου των ραστακουέρων, Εβραιογερμανοί και λέχοι και Αρμένιοι και λεβαντίνοι αλλά και αριστοκράται εγχώριοι των προσφάτων καλών καπνικών ετών και οι τυχεροί κερδοσκόποι του συναλλάγματος κατελάμβαναν εις ομίλους εκλεκτούς τα τραπεζάκια.

Τι κάμνει μιά τόσο εκλεκτή ποιότης ανθρώπων όταν συγκεντρωθή εις ένα μέρος; Διασκεδάζει φυσικά. Και διά τα μέσα διασκέδασης είχε προνοήσει ο πολυμήχανος Γαρύφαλος. Εις την πρόχειρον εξέδραν παρουσιάσθηκαν μετ΄ολίγον 5-6 άνθρωποι με τα υποκάμισα ανασκουμπωμένα. Θα έλεγε κανείς ότι ήρχοντο κατ΄ευθείαν από την κρεβατοκάμαράν των. Αλλ΄όχι, ήσαν οι μουσικοί της Τζαζ-μπαντ. Ένας από τους ανασκουμπωμένους αυτούς κυρίους εσηκώθη κάποιαν στιγμήν και ήρχισε να τραγουδεί γαλλιστί μίαν σαν σονέτταν. Ήταν δια κάποιαν Ζοζεφίναν της οποίας οι ματιές κτλ...

-Κρύος είσαι καΰμένε!...διαμαρτυρήθη νεαρός παρακαθήμενος, προφανώς μη επαρκώς αριστοκράτης.

Το μαρτύριον της Ζοζεφίνας και του ντιζέρ ετελείωσε κάποτε και ήρχισεν ο χορός. Δύο τρία τσιλιβιθροειδή κουρεμένα δεσποινίδια εστριφογύριζαν εις τον νεότευκτον στίβον κρεμασμένα από τον λαιμόν ισαρίθμων μαγκλαράδων, ενώ ένας κοιλαράς Εβραιοπολωνός προσπαθεί ματαίως να φέρει βόλταν μίαν χονδρή κυρίαν της τοπικής αριστοκρατίας...Και η μουσική εμαίνετο... 

Χρυσάνθεμος, Από την εφημερίδα Κήρυξ, Κυριακή 13 Ιουνίου 1926 - Απόσμασμα κειμένου από τη συλλογή: ΚΑΒΑΛΑ, μια πόλη στη λογοτεχνία. Μεταίχμιο 2003.

[Το περίφημο κέντρο διασκέδασης-αναψυκτήριο Φάληρο, ήταν «εξοχικόν καφενείον μετά θεάτρου θαυμασίας απόψεως», συνδέθηκε με τα γλέντια και την ψυχαγωγία των Καβαλιωτών αλλά και την υπερβολή των καπνεμπόρων, την εποχή του μεσοπολέμου, πριν το κραχ. Έως και πιάνο πετάχτηκε στη θάλασσα μια βραδιά που οι διασκεδάζοντες ήρθαν στο τσακίρ κέφι. Περιβαλλόταν από πετρόκτιστο παραθαλάσσιο κήπο με πολλά δέντρα. Υπεύθυνος του κέντρου ήταν ο πάντα ανήσυχος επιχειρηματίας Γαρύφαλλος Καρασμάνης. Λειτούργησε επίσης ως  θεατρική σκηνή αλλά και ως κινηματογράφος. Το 1935 στο Φάληρο στεγάσθηκε το πρώτο αρχαιολογικό μουσείο με ενέργειες του Γεωργίου Μπαλακάκη. Κατεδαφίστηκε αρχές της δεκαετίας του ΄60 κατά την κατασκευή της Ερυθρού Σταυρού και του κόμβου Φαλήρου. ( Πηγές, Σαπφώ Αγγελούδη - Ευθυμία Πέγιου- τοπικός τύπος).]

Αμυγδαλιές...

 

Φρουρούν

ακούραστα

έναν μικρό

Φλεβάρη...

Στους αμμόλοφους

Κάθε ηλιοβασίλεμα που βλέπουμε, ένα τοις εκατό αποτελείται από αιωνιότητα κι όλο το άλλο από τον κίνδυνο να΄ ναι το τελευταίο

 

Στο λιμάνι (ΙΙ)

 Όταν ο χρόνος

 γίνεται στιγμή,

 ζούμε στην αιωνιότητα

Καβαλα 2023 - Μια Οδυσσεια παρεμβασεων

 Στην ταινια 2001:A Space Odyssey, ενα πρωι οι πιθηκοι ξυπνουν και βλεπουν ενα μαυρο οβελισκο. Τι ειναι? Ποιος το εκανε? Γιατι? Τι σημαινει?

 

Στην Καβαλα 2023 οι κατοικοι μια Δευτερα αντιμετωπιζουν ενα αναλογο θεαμα. Ενας οβελισκος εμφανιστηκε στη μεση της παραλιας

Τι ειναι? Ποιος το εκανε? Γιατι? Τι σημαινει?

Στο λιμάνι (I)

 

Τώρα θα δεις 

τα χρώματα ν' αλλάζουνε...

Σ' όλον τον κόσμο υπάρχει μόνο ένα κορίτσι…κάνει τις λέξεις να κρέμονται άναυδες...

Τω καιρώ εκείνω, ο εύ δρων «Σύλλογος Γραμμάτων και Τεχνών» Kαβάλας προσκάλεσε τον Καραγάτση να επισκεφθεί την πόλη, για να δώσει μιά διάλεξη στην αίθουσα της Μεγάλης Λέσχης. Ο Καραγάτσης αφήχθη στην Καβάλα στις 7 Απριλίου 1960, μια κλασσική Πέμπτη, και παρέμεινε στην πόλη 2-3 μέρες, κυκλοφορώντας με τον θρυλικό λευκό σκαραβαίο της Φολξβάγκεν. Συνοδευόταν από τη γυναίκα του, τη γνωστότατη ζωγράφο Νίκη, η οποία τον κανάκευε, καταφέρνοντας να κρύβει με μεγάλη διακριτικότητα την ανησυχία της για την υγεία του. Πράγματι, καθ΄όλη τη διάρκεια της ομιλίας του ο Καραγάτσης άνοιγε κάθε τόσο ένα μικρό μαύρο τσαντάκι και κατάπινε κάποιο χάπι-γεγονός που μου είχε κάνει τότε μεγάλη εντύπωση, καίτοι ο ίδιος μου μίλησε αργότερα για το έμφραγμα του μυοκαρδίου, που είχε σχετικά πρόσφατα υποστεί.

Ψηλός, επιβλητικός, αεικίνητος, ασκούσε άμεση γοητεία στον περίγυρό του. Εκείνο όμως που καθήλωνε ιδιαιτέρως τους συνομιλητές του ήταν το βλέμμα του. Δεν θυμάμαι να συνάντησα έκτοτε άνθρωπο με ανάλογο βλέμμα, όπως αυτό το καθαρό, διεισδυτικό, ερευνητικό και αθώο λάμπον όμμα του Καραγάτση. Αργά το βράδυ, περπατώντας στο περίτεχνο λιθόστρωτο της παραλίας (ψιλόβρεχε κιόλας), του αφηγήθηκα τις περιπετειώδεις συνθήκες υπό τις οποίες πρωτογνώρισα το έργο του-τον Συνταγματάρχη Λιάπκιν, μαθητής ών τότε εγώ στο γυμνάσιο Πύργου...

Την επομένη το απόγευμα ήρθαν στο σπίτι για καφέ. Από τη βεράντα χαζεύαμε απέναντι τη θάλασσα, τη Θάσο, το Όρος...Το βράδυ, περπατώντας πάλι στα καλντερίμια της παλιάς πόλης, ο Καραγάτσης απομόνωσε δυό τρεις του ανδρικού φύλου και άρχισε να διηγείται ιστορίες...
Τον αποχαιρέτησα αργά στο ξενοδοχείο: ήταν προφανές ότι τις ιατρικές απαγορεύσεις ελάχιστα τις έπαιρνε στα σοβαρά. Άλλα τον απασχολούσαν, καταλάβαινε ότι ο μύθος του ξέφτιζε, έχανε το έδαφος, και τώρα που έγραφε Το 10 βούλιαζε στις αμφιβολίες. Βιαζόταν να το τελειώσει, καταλάβαινε ότι δεν τον έπαιρνε ο καιρός...
-Θα φύγω αύριο κατά τις 12, μου είπε. Εάν μπορέσετε, ελάτε λίγο το πρωί από δω...
Την επομένη πήγα με το λεωφορείο στην κοντινή Ελευθερούπολη, να κάνω ιατρείο ( ήμουν τότε υπίατρος) σε ένα τάγμα πεζικού. Γύρω στις δώδεκα ξεμπέρδεψα και πήρα για την Καβάλα το λεωφορείο των δωδεκάμισυ. Λίγο πριν από τις στροφές για τον Άγιο Σύλλα, είδα το λευκό Φολξβάγκεν με τον Καραγάτση να κατευθύνεται προς Θεσσαλονίκη: ακόμη θυμάμαι τη στενοχώρια μου, που δεν μπόρεσα να ξανασυναντήσω τον (θανόντα μετά από πέντε μήνες) συγγραφέα της Μεγάλης Χίμαιρας...
Κείμενο: Η.Χ. Παπαδημητρακόπουλος, Αποκείμενα, εκδ. Νεφέλη, 2001.

κι οι μυγδαλιές εράντισαν

...όλα τους τα λουλούδια

Μ.Χ.

Στο βλέφαρο του φεγγαριού

 ... στεγνό το δάκρυ της αμφιβολίας

Ανθισμένες μιμόζες...

               

                 Στον κήπο της Δημαρχίας.

Σελήνη αμφίκυρτη αύξουσα.