Χρόνια πριν...

 Σάββατο 25 Ιουνίου 1966.

Γυμναστικές επιδείξεις στην αυλή του 12ου Δημοτικού. 

Συνηθιζόταν οι τέσσερεις πρώτες τάξεις να κάνουν ανά δύο ένα θεματικό μπαλετάκι και στη συνέχεια τα αγόρια της 5ης και 6ης τάξης εκτελούσαν ένα πρόγραμμα γυμναστικής, ενώ τα κορίτσια χόρευαν παραδοσιακούς χορούς. 

Εκείνη τη χρονιά, όμως, η Β' Τάξη ήταν πολυπληθής διότι σε εφαρμογή του νέου νόμου περιελάμβανε παιδιά που είχαν γεννηθεί από 1/1/1958 έως και 31/3/1959. Και επειδή ήταν και χωροταξικά απαγορευτικό, αλλά και πολύ δύσκολο να συντονίσει κανείς περισσότερα από 120 παιδιά 6 έως 8 ετών, αποφασίστηκε να εκτελέσουν άλλο πρόγραμμα τα παιδιά της 1ης και διαφορετικό της 2ης Τάξης. 

Η δασκάλα μας επέλεξε ένα μπαλέτο, που θα το εκτελούσαμε ντυμένοι πουλάκια. 

Κίτρινο κοντό παντελονάκι και κίτρινο πουκάμισο τα αγόρια και κίτρινο φουστάνι τα κορίτσια. Και όλοι κίτρινες μπαλαρίνες. 

Επάνω στα ρούχα έπρεπε να ραφτούν πολύχρωμα πούπουλα! 

Εκείνο που θυμάμαι είναι η αποπνικτική ζέστη εκείνου του σαββατόβραδου που γινόταν ακόμη πιο έντονη μέσα στις στολές με τα πούπουλα! Στα όρια της λιποθυμίας! 

ΥΓ: Την άλλη μέρα στις εφημερίδες υπήρχε η είδηση ότι στη Θεσσαλία η θερμοκρασία είχε ανεβεί στους 40 βαθμούς και μάλιστα στα Τρίκαλα είχαν πεθάνει κότες μη αντέχοντας την υψηλή θερμοκρασία! 

Τις κατάλαβα και τις συμπόνεσα πλήρως!

Ο χρόνος και η βεβαιότητα των πιθανοτήτων.

«Ο μόνος λόγος που οι άνθρωποι θέλουν να είναι κυρίαρχοι του μέλλοντος είναι για να αλλάξουν το παρελθόν...» γράφει ο Μίλαν Κούντερα στο βιβλίο του '' Η Αθανασία'' κάνοντας μία έμμεση αναφορά στο ''Είναι και Χρόνος'' του Μάρτιν Χάιντεγκερ. Μία άποψη που δε βρίσκει σύμφωνο τον Ελύτη με το ποίημά του  «το Δεν και το Αδύνατον του κόσμου ετούτου».

Στην καλύτερη περίπτωση όταν λαμβάνουμε το μέλλον ως δεδομένο, είναι σαν  να επεκτείνουμε υπερβολικά το παρόν κάνοντάς το να ραίνει οποιαδήποτε ποσότητα χρόνου με κάθε είδους προσδοκίες και προγνώσεις. Έτσι το μέλλον είναι η ιδέα ενός υποθετικού παρόντος που βασίζεται στην εμπειρία μας, στη λογική, στην φαντασία  και στα όνειρά μας. Στην ουσία βέβαια, οι ελπίδες μας δε μπορούν να το κάνουν να υπάρξει, όπως εξάλλου οι λύπες μας δεν μπορούν ν΄ αλλάξουν το παρελθόν. Το τελευταίο έχει τουλάχιστον τη γεύση, τη χροιά, την ευωδία της δικής μας ατομικής ύπαρξης.
Το μέλλον όμως δεν ανακατώνεται στις επιθυμίες μας και στα συναισθήματά μας. Ανά πάσα στιγμή υπάρχει μια αιωνιότητα από διακλαδούμενες πιθανότητες. Ένα καθορισμένο συμβάν θα μπορούσε να ακυρώσει την έννοια του χρόνου. Δε διαλέγεις τη βροχή που θα σε μουσκέψει ως το κόκαλο όταν βγαίνεις από ένα ρεσιτάλ. 

Το άγνωστο, το απροσδόκητο, το απρόσμενο, όλες αυτές οι απίθανες  μεταβλητές της ανθρώπινης ζωής που απογυμνώνοντας την ανατολή του ήλιου από την έκπληξη, θα μπορούσαν να εξαλείψουν όλες τις ακτίνες του. Αλλά  δεν θα μπορούσαν ποτέ να κάνουν τα κύματα που σκάνε στην άμμο  να μη γυρίζουν πίσω ξανά.

Στο τσιγάρο που κρατώ...

"Το να κόψεις το κάπνισμα είναι το ευκολότερο πράγμα... Εγώ το χω κόψει τουλάχιστον δέκα φορές...." Μου άρεζε πάντα αυτό το ευφυές, παιχνιδιάρικο, τόσο αντίστοιχο με την πραγματικότητα, απόφθεγμα του σπουδαίου Μαρκ Τουέιν... Κι εγώ, καπνίστρια σοβαρή από τα μαθητικά μου χρόνια, στην τουαλέτα του σπιτιού, στο άβατο του δωματίου μου, στα διάλείμματα στην απέναντι του Α΄ θηλέων Καβάλας πολυκατοικία, με την Ευγενία, την Μαρία, την Τζένη και τη Φάννυ, στις σμπόμπες και στις εκδρομές μας, με το καφεδάκι μας στο Εσπέρια, με την κόκα κόλα μας στη ντίσκο Σαμάνθα ή το καλοκαιράκι στο Μπάτη, με το μαρτινάκι μας στα πάρτι, ή ...ξεροσφύρι στις πολύωρες ΚΟΒες της ΚΝΕ...

Θαρρείς γεννήθηκα για να απολαμβάνω αυτήν την ... απόλαυση! ...Δεν με πείραξε, κι ούτε θυμάμαι την ζάλη του πρώτου τσιγάρου...Ίσως γιατί ήμουν ..μπαρουτοκαπνισμένη από τον υπέρ καπνιστή μπαμπά μας... Μου ταίριαξε πολύ το τσιγαράκι... Εως το 2004, δεν πέρασα μέρα χωρίς αυτό...
Μέχρι που με κατέβαλε, ένα άσθμα και το έκοψα αυτόματα, αναγκαστικά, χωρίς προσπάθεια, όμως και χωρίς καλή ανάσα...Στη δουλειά μου, το κάπνισμα για τους δημοσιογράφους ήταν κάτι απαραίτητο ...σαν προσόν! Σχεδόν υποχρεωτικό! Ήταν παρέα στα ρεπορτάζ, στα ξενύχτια, βοηθούσε πολύ, να τρέχει ο χρόνος κι η σκέψη... Ηταν και αγχολυτικό! Η τεράστια αίθουσα στη εφημερίδα Θεσσαλονίκη σκεπάζονταν από ένα πυκνό σύννεφο καπνού... Το ίδιο ίσχυε και για μένα...Κι όπως μου έλεγε περιπαιχτικά ο Παρασκευάς ...ξέρω πάντα που είσαι... Από το σύννεφο καπνού που πάντα υπάρχει από πάνω σου... Και προσπερνούσα τις φωνές της μαμάς για την άσχημη μυρωδιά στο σπίτι και στις κουρτίνες της... Ή, ακόμη, και τις αντιδράσεις των παιδιών μου, που όταν ήταν μικρά, δεν ήθελαν να καπνίζω... μου έκρυβαν τα τσιγάρα ή υπόσχονταν ότι αν το κόψω θα κόψουν κι αυτά την πιπίλα, και, μεγαλώνοντας, τις σκανδαλιές... 

Κι εγώ, όπως έλεγα χαριτολογώντας, περίμενα εκείνη την επιστημονική ανακοίνωση που θα διαβεβαίωνε ότι το κάπνισμα ...κάνει καλό στην υγεία! Όλες μου, σχεδόν, οι φωτογραφίες είναι με ένα τσιγάρο στο χέρι! Κι ακόμη θυμάμαι και γελάω όταν ένα βράδυ μετά τη δουλειά, σε ένα ταξί που πήρα, αντί να πω στον ταξιτζή τον προορισμό μου, του είπα ...δύο Καρέλια λαιτς! Κι όμως 18 χρόνια τώρα δεν κάπνισα ποτέ! Ούτε μια τζούρα...Απολαμβάνω όμως πολύ να κάθομαι δίπλα σε καπνιστες και ν αναπνέω τον καπνό του τσιγάρου τους! Το αγάπησα πολύ το τσιγαρακι, αλλά ... χωρίσαμε! Με παρηγορεί πολύ η ωραία αναπνοή μου! Και με παρηγορεί κάπως, ότι υπολογίζοντας τα κόστη των τσιγάρων μας, τα χρήματα που κερδίσαμε σαν ζευγάρι, αντιστοιχούν σε ένα διαμερισματάκι! Ακόμη κι έτσι, όμως, αν με διαβεβαίωνε ο Θεός ότι δεν θα αρρωστήσω ξανά, θα το άρχιζα πάλι! ... γονίδια, πάθη? Δεν ξέρω......

Κείμενο: Σμαρώ Γεωργιάδου.

Φωτογραφίες: 1.Συμμαθητές φουμάρουν αρειμανίως στις τουαλέτες του σχολείου.
                       2. Απαγορεύεται το απαγορεύειν.