Τοῦ Μαϊοῦ ροδοφαίνεται ἡ μέρα
ποὺ ὡραιότερη φύση ξυπνάει
καὶ τὴν κάνουν λαμπρὰ καὶ γελάει
πρασινάδες, ἀχτίδες, νερά.
Ἄνθη κι ἄνθη βαστοῦνε στὸ χέρι
παιδιὰ κι ἄντρες, γυναῖκες καὶ γέροι
ἀσπροεντύματα, γέλια καὶ κρότοι,
ὅλοι οἱ δρόμοι γιομάτοι χαρά.
Ναί, χαρεῖτε τοῦ χρόνου τὴ νιότη,
ἄνδρες, γέροι, γυναῖκες παιδιά.
Για εμένα, τον πεζό και ουδεμίαν σχέση έχοντα με ποίηση, το ποίημα του Δ. Σολωμού αποτέλεσε παράδειγμα στην κατανόηση της τεχνικής ανάλυσης της ποίησης ως εφαρμογή του ανάπαιστου - και έτσι έμεινε στη μνήμη μου από το Γυμνάσιο.
Δύο βραχείες συλλαβές και μία μακρά, και η κυρία Ερμιόνη Δ. να το απαγγέλει σχεδόν τραγουδιστά, επισημαίνοντας ότι ο ανάπαιστος, ως μετρικός πους, χρησιμοποιήθηκε κυρίως σε παιάνες, καθώς δίνει έναν προτρεπτικό ρυθμό.
