Σκέψεις...

Με αφορμή τον θόρυβο που δημιουργήθηκε σχετικά με την καταδίκη καθαρίστριας για πλαστογραφία, ακούστηκαν και γράφτηκαν πάμπολλες απόψεις (κυρίως συμπαράστασης).
Κοντά σε όλα αυτά προσθέτω τις δικές μου σκέψεις:
1. Οι δικαστές κρίνουν και δικάζουν με βάση τους κείμενους νόμους.
Υπάρχει, βέβαια, πάντα η δυνατότητα επίκλησης ελαφρυντικών και οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι η ελληνική δικαιοσύνη τις περισσότερες φορές εξαντλεί τα περιθώρια επιείκειας είτε σε πρώτο είτε σε δεύτερο βαθμό.
Από το σημείο αυτό και μετά, αν δεν μας αρέσει, ως κοινωνία, ένας νόμος, τότε πρέπει να τον βελτιώσουμε.
2. Η θέσπιση υποχρεωτικής εκπαίδευσης έγινε για προφανείς λόγους και ευρίσκει πεδίο εφαρμογής στον Δημόσιο τομέα.
Ο προβληματισμός αν μια καθαρίστρια χρειάζεται απολυτήριο υποχρεωτικής εκπαίδευσης για να καθαρίζει καλύτερα, δεν αφορά την ουσία της υπόθεσης και σαφώς δεν αφορά μόνο τις καθαρίστριες.
Είτε συμφωνεί κάποιος είτε διαφωνεί, αποτελεί νόμο του κράτους και όρο της προκήρυξης για πρόσληψη στο Δημόσιο.
3. Η πλαστογραφία είναι κολάσιμη. Τελεία και παύλα. Δικαιολογίες του τύπου "αμάρτησα για τα παιδιά μου" ή "το έκανα για να δουλέψω και όχι για να πλουτίσω" ή "άλλοι έχουν κάνει χειρότερα" δεν μειώνουν το μέγεθος της απάτης, απλώς προσπαθούν να αγγίξουν τις ευαίσθητες χορδές της κοινωνίας. Εξάλλου, ο πλαστογράφος, με την πράξη του, πήρε την θέση κάποιου άλλου, που κανείς δεν ξέρει τι ανάγκες είχε και που κι αυτός να δουλέψει ήθελε και όχι να πλουτίσει.
Και τέλος, ο πλαστογράφος και παραχαράκτης ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΤΕΩΝΑΣ και σε καμμία περίπτωση ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΕΙ ΗΡΩΑΣ!

Ομάδα Προφορικής Ιστορίας της Καβάλας

Από τη φίλη και συμμαθήτρια Μαρία Παπ. ζητήθηκε να αναρτηθεί στο blog η παρακάτω ανακοίνωση, την οποία και μεταφέρω αφού κρίνω ότι ταιριάζει στο πνεύμα του blog:
Η Ομάδα Προφορικής Ιστορίας της Καβάλας δημιουργήθηκε πριν ένα χρόνο ύστερα από ένα σεμινάριο με κύρια διδάσκουσα την κα Ρίκη Βαν Μπούσχοτεν, καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας και πρόεδρο της Ένωσης Προφορικής Ιστορίας.
Την Τρίτη 4 Δεκεμβρίου 2018, στις 18.00, θα πραγματοποιηθεί στο Μουσικό Σχολείο Καβάλας συνάντηση, στην οποία τα μέλη της ομάδας θα παρουσιάσουν όψεις του υλικού που συγκέντρωσαν και περιλαμβάνει  προφορικές μαρτυρίες πάνω σε διάφορες θεματικές, όπως η βουλγαρική κατοχή κατά την περίοδο 1941-44, η καπνεργασία, οι παλιές γειτονιές της πόλης, η ταραγμένη δεκαετία του 1960-70.
Σας καλούμε να παρευρεθείτε, προκειμένου να ανταλλάξουμε και να μοιραστούμε, με την παρουσία της κας Ρίκης Βαν Μπούσχοτεν,  τις σκέψεις και τους προβληματισμούς μας γύρω από αυτή την πρώτη εμπειρία της δράσης της ΟΠΙ Καβάλας.
Η συνάντηση αυτή συνιστά και ένα κάλεσμα σε νέα πρόσωπα που ενδιαφέρονται να δραστηριοποιηθούν στην καταγραφή της τοπικής ιστορίας μέσω των προφορικών μαρτυριών. Σηματοδοτεί, επίσης, μια σειρά δράσεων που σχεδιάζει η ΟΠΙ Καβάλας στην προοπτική της ευαισθητοποίησης του κόσμου για την καταγραφή και διάσωση της μνήμης με την ενεργό συμμετοχή του.
Παρακαλούμε όσοι/όσες ενδιαφέρεστε για την συνάντηση να δηλώσετε συμμετοχή στο mail της Ομάδας Προφορικής Ιστορίας  Καβάλας:  omadaprophorikisistoriask@gmail.com

του Νοεμβρίου

Κατά πού θ' αφήσουμε τα μάτια μας

τώρα που οι μακρινές γραμμές ναυάγησαν στα σύννεφα

Εξελίξεις

Καταλαβαίνω ότι η γλώσσα έχει μια δυναμική. Δεν παραμένει αναλλοίωτη και εξελίσσεται διαρκώς. Δέχεται επιρροές από άλλες γλώσσες και εντάσσει και αφομοιώνει καινούριες λέξεις είτε αυτούσιες είτε ελληνοποιημένες. 

Όμως, υπάρχουν ορισμένες ελληνικές λέξεις πολύ ωραίες, που είναι κρίμα και άδικο να οδηγούνται σε περιθωριοποίηση και αντικατάσταση. Μία από αυτές είναι και η λέξη καταδρομεύς ή καταδρομέας, που περιγράφει επακριβώς το άτομο που επεμβαίνει γρήγορα, επιθετικά και νικηφόρα. Πολύ περισσότερο όταν ως αντικαταστάτρια λέξη προτείνεται η ξένη "κομάντο", που δεν περιέχει κανένα από τα χαρακτηριστικά της ελληνικής. Ενώ αφήνει και περιθώρια για γελοία λάθη!