Καβάλα την μνήμης και της λήθης, μέσα από εικόνες που διηγηματικά μου μεταφέρθηκε από οικεία πρόσωπα και αναπλάθω με την όποια δύναμη της φαντασίας διαθέτω.
Η ιστορία της πόλης μετατρέπεται σε ερείπια, μισογκρεμισμένα
στολίδια ενός αστικού περιβάλλοντος που συνθλίβονται, ενώ είναι απαραίτητα για
να διατηρηθεί η συνέχεια και η κουλτούρα της ζωής μας, Κάνοντας μια βόλτα
βρίσκω κτίρια – απομεινάρια άλλων εποχών που δημιουργούν νεκρές νησίδες εντελώς
αποκομμένες από τις σημερινές δραστηριότητες των πολιτών. Κτίρια – δημόσιους
κίνδυνους, που παραμένουν ανέγγιχτα εδώ και δεκαετίες. Κτίρια – μνημεία που
σταδιακά αφήνονται να καταστραφούν και να εξαφανίσουν μαζί τους και την
ιστορία της πόλης. Ιστορικά σύνολα παρατημένα στην τύχη της ατομικής και
ιδιωτικής πρωτοβουλίας με απουσία ενός ολοκληρωμένου συνολικού σχεδιασμού. Και
όλα αυτά τα φαινόμενα, πιο έντονα στα χρόνια της κρίσης, θεωρούνται αυτονόητα
από τους πολίτες, οι οποίοι βυθισμένοι στα προβλήματα της καθημερινότητας,
αποδέχονται την απουσία οποιασδήποτε παρέμβασης βελτίωσης της εικόνας της
πόλης.
Βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη στιγμή για την φυσιογνωμία της
πόλης και ως αρχιτέκτονες δεν μπορούμε να σωπάσουμε.
Αν τα μνημεία αφεθούν
ακόμα μερικά χρόνια απροστάτευτα απέναντι στις καιρικές συνθήκες, οι ζημιές θα
είναι ανεπανόρθωτες και η διατήρησή τους ακόμα δυσκολότερη. Για μας το
γκρέμισμα των ιστορικών κτιρίων θεωρείται έγκλημα, τόσο από άποψη κοινωνική,
όσο και αισθητική.''
