Οι βουλευτικές εκλογές στην Ελλάδα διεξάγονται κάθε τέσσερα χρόνια. Βέβαια, το παραθυράκι που υπάρχει για την προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία ενωρίτερα για πολύ ειδικούς λόγους, έχει γίνει τεράστια πύλη που την εκμεταλλεύεται, συνήθως, ο αρχηγός της πλειοψηφίας για κομματικούς λόγους.
Κάθε τέσσερα χρόνια εκλέγουμε τους αντιπροσώπους μας στο Κοινοβούλιο.
ΔΕΝ ΕΚΛΕΓΟΥΜΕ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ.
Η κυβέρνηση προκύπτει μέσα από άλλες διαδικασίες, που σχετίζονται με τους αριθμητικούς συσχετισμούς των κομμάτων που εισέρχονται στην Βουλή.
Στη βάση αυτή δεν μπορώ να αντιληφθώ την ανάγκη για εκλογές.
Η παρούσα Κυβέρνηση σχηματίστηκε από δυο κόμματα, που προεκλογικά πρόβαλαν υπέρμετρα τις αντιμνημονιακές τους θέσεις και πάνω σ' αυτές και μόνο στήριξαν την μετεκλογική τους συνεργασία.
Λίγους μήνες μετά, και αφού προηγήθηκαν άκαρπες προσπάθειες για απεμπλοκή από τα μνημόνια, τα δυο κόμματα της συγκυβέρνησης σύρονται σε υπογραφή ενός νέου μνημονίου.
Γίνονται, λοιπόν, "συνένοχα" και, πάντως, όχι αντιμνημονιακά. Η μοναδική βάση της συνεργασίας τους έχει καταρρεύσει.
Κατόπιν τούτων, αναρωτιέμαι τι εμποδίζει την υποστήριξη της Κυβέρνησης αυτής ή κάποιας νέας, που να περιλαμβάνει και άλλα στελέχη, ενδεχομένως, από άλλα "μνημονιακά" κόμματα, έτσι ώστε μετά τις αναμενόμενες απώλειες στήριξης κάποιων βουλευτών, να εξασφαλίζεται η πλειοψηφία στην Βουλή.
Δεν μπορώ να φανταστώ ότι ο Πρωθυπουργός, μετά το πρόσφατο φιάσκο του δήθεν Δημοψηφίσματος, ετοιμάζεται να οδηγήσει την χώρα σε νέες εκλογές, για καθαρά κομματικούς λόγους, εκμεταλλευόμενος το γεγονός ότι παρά τις μουρμούρες, τις απογοητεύσεις και τις εναντιώσεις, εξακολουθεί να παραμένει ο κυρίαρχος της πολιτικής σκηνής.
Κάθε τέσσερα χρόνια εκλέγουμε τους αντιπροσώπους μας στο Κοινοβούλιο.
ΔΕΝ ΕΚΛΕΓΟΥΜΕ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ.
Η κυβέρνηση προκύπτει μέσα από άλλες διαδικασίες, που σχετίζονται με τους αριθμητικούς συσχετισμούς των κομμάτων που εισέρχονται στην Βουλή.
Στη βάση αυτή δεν μπορώ να αντιληφθώ την ανάγκη για εκλογές.
Η παρούσα Κυβέρνηση σχηματίστηκε από δυο κόμματα, που προεκλογικά πρόβαλαν υπέρμετρα τις αντιμνημονιακές τους θέσεις και πάνω σ' αυτές και μόνο στήριξαν την μετεκλογική τους συνεργασία.
Λίγους μήνες μετά, και αφού προηγήθηκαν άκαρπες προσπάθειες για απεμπλοκή από τα μνημόνια, τα δυο κόμματα της συγκυβέρνησης σύρονται σε υπογραφή ενός νέου μνημονίου.
Γίνονται, λοιπόν, "συνένοχα" και, πάντως, όχι αντιμνημονιακά. Η μοναδική βάση της συνεργασίας τους έχει καταρρεύσει.
Κατόπιν τούτων, αναρωτιέμαι τι εμποδίζει την υποστήριξη της Κυβέρνησης αυτής ή κάποιας νέας, που να περιλαμβάνει και άλλα στελέχη, ενδεχομένως, από άλλα "μνημονιακά" κόμματα, έτσι ώστε μετά τις αναμενόμενες απώλειες στήριξης κάποιων βουλευτών, να εξασφαλίζεται η πλειοψηφία στην Βουλή.
Δεν μπορώ να φανταστώ ότι ο Πρωθυπουργός, μετά το πρόσφατο φιάσκο του δήθεν Δημοψηφίσματος, ετοιμάζεται να οδηγήσει την χώρα σε νέες εκλογές, για καθαρά κομματικούς λόγους, εκμεταλλευόμενος το γεγονός ότι παρά τις μουρμούρες, τις απογοητεύσεις και τις εναντιώσεις, εξακολουθεί να παραμένει ο κυρίαρχος της πολιτικής σκηνής.
