Έρως Ήρως ...του δρόμου

Φέτος το Φεστιβάλ Φιλίππων Θάσου είναι αφιερωμένο στον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη. Την ερχόμενη Πέμπτη και Παρασκευή η Πειραματική σκηνή του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Καβάλας θα παρουσιάσει την παράσταση Έρως-Ήρως. Ανεβαίνοντας στο Κάστρο -στις 20.30- και ξεκινώντας από την Παλιά Μουσική, οι θεατές της παράστασης θα έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν μιά σειρά από δρώμενα-μικρές σκηνοθεσίες , που δημιουργήθηκαν από όσους παρακολούθησαν το πεντάμηνο σεμινάριο σκηνοθεσίας του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Ώρα έναρξης της παράστασης στο Κάστρο στις 21.30.
Φαίνεται πολύ ενδιαφέρον και πρωτότυπο. Θα πάμε;

I told you, I was trouble...

Πριν δυό χρόνια περίπου, περπατούσα στην Τενέδου με τ΄ακουστικά στ΄αυτιά
ακούγοντας απ΄το κινητό Δεύτερο Πρόγραμμα. Σε κάποια φάση παίζει
ένα τραγούδι που πραγματικά έπαθα μόλις το άκουσα. Μια φωνή καταπληκτική!
Μου φάνηκε σαν να τραγουδούσε κάποια από κείνες τις φοβερές μαύρες
ντίβες της δεκαετίας του ΄50. Μια ονειρική φωνή, με συνοδεία μόνο μιάς κιθάρας.
Στο τέλος του τραγουδιού άκουσα το όνομά της: Amy Winehouse. Την ήξερα βέβαια,
αλλά σαν μιά νέα (και κάπως εκκεντρική) παρουσία και τίποτε παραπάνω.
Πριν λίγες μέρες (23 Ιουλίου) την βρήκαν στο σπίτι της νεκρή. Μόλις 27 χρονών.
Δυστυχώς νίκησαν το αλκοόλ και τα ναρκωτικά. Ήταν τελικά πολύ εύθραυστη...

Διακοπες στη Θασο

Σαν παιδι εχω περασει πολλες καλοκαιρινες διακοπες στη Θασο. Κυριως στο Λιμενα αλλα επισης στην Παναγια και τα Λιμεναρια.
Πολλα λεγονται για την Θασο, ομορφο και πρασινο νησι, παραλιες, γραφικα χωρια κτλ. Σαν παιδι ομως ειχα διαφορετικες προταιρεοτητες.
Στον Λιμενα μπορουσες να νοικιασεις ποδηλατο και οργωνα την περιοχη απο τα ναυπηγεια μεχρι αρκετα εξω απο τον Λιμενα προς Παχυ.
Ο δευτερος λογος ηταν το φαγητο. Τρωγαμε σε ενα εστιατοριο στο κεντρο του Λιμενα κατω απο τον Πλατανο απεναντι απο εκει που αραζαν το πλοια. Καθε βραδυ ετρωγα το ιδιο φαγητο - κοτα με ρυζι (αρκετα χρονια αργοτερα στο στρατο το ιδιο φαγητο ειχε ενα τελειως μη πολιτικα σωστο ονομα)
Μπανιο καναμε στη Γλυφαδα (ατελειωτες βουτιες απο τον μωλο), Μακρυαμμο,ειμαι σιγουρος οτι πηγαιναμε και καπου περα απο την Γλυφαδα αλλα δεν θυμααι το ονομα.
Απογευματινο μπανιο γινοταν στην παραλια κοντα στα ναυπηγεια και παντα μου αρεσε να καθομαι στο λιμανακι και να βλεπω τα καίκια να φευγουν το απογευμα για ψαρεμα. Οταν δεν πηγαιναμε για φαγητο στο εστιατοριο μου, πηγαιναμε στο Λαιμο, Αρκουδα και λιμανακι (οπου εφαγα για πρωτη φορα ψαροσουπα, με την μητερα μου εκπληκτη μια και δεν την ετρωγα στο σπιτι)
Απο την Παναγια για μπανιο πηγαιναμε Χρυση Αμμουδια, απο Λιμεναριο Ποτο και Πευκαρι.
Στην Παναγια στο πανω μερος του χωριο υπηρχε μια ταβερνα με πολλα τρεχουμενα νερα αλλα και με πολλες μελισσες.
Γεγονος ειναι ομως οτι τις ωραιοτερες παραλιες της Θαου τις γνωρια πολυ αργοτερα σαν φοιτητης.

Καλοκαιρινή γιορτή

Του Αγίου Παντελεήμονος σήμερα.
Το δρομάκι που οδηγεί στο γραφικό
εκκλησάκι κάτω από το Σταυρό ήταν
κατάφωτο και γεμάτο από κόσμο χθες
το βράδυ.
Χρόνια πολλά στους συμμαθητές μας
Παντελή Τσούγια και Βαρδάκα και
στον εικονιζόμενο συμφοιτητή μας
Παντελή Σιαμπάνο.

Othello High Tech

Δεν έχω παρακολουθήσει κλασσική παράσταση του "Οθέλλου" του Σέξπηρ.
Την Κυριακή το βράδυ, όμως, παρακολούθησα στο αρχαίο Θέατρο των Φιλίππων μια πραγματικά high tech παράσταση της ομάδας Culture Factory (Κιμούλης-Μαρκουλάκης και Καρύδη, Μπρέμπου, Μπουρδούμης κλπ).
Οθέλλος- Κιμούλης, Ιάγος-Μαρκουλάκης, Μπουρδούμης-Κάσιος και λοιποί αξιωματικοί της Γαληνοτάτης, ντυμένοι με στολές αξιωματικών του Αμερικανικού Ναυτικού, παρακολουθούν σε video-wall τις κινήσεις του τουρκικού στόλου προς Ρόδο και Κύπρο.
Κατόπιν, μετά την νίκη, τα ζευγάρια χορεύουν μια μπλουζ διασκευή του "Don't believe a word" των Thin Lizzy, που ερμηνεύει (έξοχα) μια από τις ηθοποιούς.
Αργότερα, ο Οθέλλος εργάζεται στο γραφείο του χρησιμοποιώντας το Notebook του.
Και μετά, οι αξιωματικοί διασκεδάζουν σε bar με neon επιγραφές και μια κοπέλλα που χορεύει ανεβοκατεβαίνοντας τον κατακόρυφο σωλήνα (αλήθεια, πώς λέγεται στην μπαρική;) και τραγουδάει το "Woman is the nigger of the world" του John Lennon.
Σε όλη τη διάρκεια της παράστασης προβάλλονται ωραιότατες φωτογραφίες, που με λίγη καλή θέληση, θα μπορούσαν να συνδεθούν με την πλοκή του έργου.
Τέλος, ο Ιάγος-Μαρκουλάκης δίνει ένα πιστόλι στον Ροντρίγκο, το ίδιο αυτό πιστόλι τύπου colt, με το οποίο επί δυο χειμώνες ο Κιμούλης "σκοτώνει" τον Μαρκουλάκη στην παράσταση "Σλουθ".
Αν μου άρεσε η παράσταση;
Σίγουρα ήταν μια διαφορετική ματιά, αλλά αυτό δεν σημαίνει και πολλά.
Μπορώ, όμως, να παρατηρήσω κάποια σκηνοθετικά ατοπήματα, όπως η μη παρουσίαση των προσώπων που βρίσκονται στην αρχική σκηνή - και είναι και πολλά - ή το ότι δεν αποδόθηκε ο χαρακτήρας του Κάσιου.
Σχετικά με τις ερμηνείες, νομίζω ότι η Καρύδη με εντυπωσίασε αρνητικά - μόνο στο τέλος ως πτώμα ήταν καταπληκτική. Η Μπρέμπου είπε όλα της τα λόγια στον ίδιο τόνο - αλλά προφανώς γι' αυτό δεν φταίει η ίδια. Πάντως δεν μου έδοσε την εικόνα της μαγκίτισσας Αιμιλίας.
Όσο για το πρωταγωνιστικό δίδυμο, κάπου διάβασα, κατόπιν εορτής, ότι "ο Οθέλλος έπαιξε τον Κιμούλη και ο Ιάγος τον Μαρκουλάκη" και θα συμφωνήσω απόλυτα. Την ίδια ακριβώς εικόνα αποκόμισα κι εγώ.
Αλλά συγχωρήστε με για την κριτική μου.
Εγώ δεν είμαι ούτε καν λάτρης του θεάτρου. Πόσο μάλλον να κριτικάρω ανθρώπους που έχουν φάει με το κουτάλι το σανίδι. Εξάλλου, δεν πέρασα κι άσχημα. Κι άκουσα και δυο σχεδόν ξεχασμένα κομμάτια.
ΥΓ: Νομίζω ότι το εισιτήριο ήταν ακριβό και ίσως αυτός, συν το ότι η παράσταση επαναλήφθηκε και χθες, να ήταν ο λόγος που το θέατρο δεν γέμισε, παρά τους γνωστούς ηθοποιούς του θιάσου. 23€ το εισιτήριο (και 17€ το μαθητικό/φοιτητικό) είναι μάλλον εκτός σημερινής ελληνικής πραγματικότητας, ιδιαίτερα για ένα επιδοτούμενο θέαμα. Χρειαστήκαμε 80€ για εισιτήρια οικογενειακώς, ποσόν που σήμερα δεν μπορεί εύκολα να διαθέσει μια οικογένεια στην επαρχία.

James Bond

Είχα πολύ καιρό να τον δω.
Είχα ανησυχήσει, καθώς ένας-ένας οι "τύποι" της πόλης μας εγκαταλείπουν.
Και ξαφνικά τον είδα Κυριακή κατά τις οκτώ το πρωί.
Σκούρο πορτοκαλοκόκκινο πουκάμισο (ανοιχτό στο στήθος), μαύρο παντελόνι, μαύρα λουστρίνια (χωρίς κάλτσες), εκρού σακάκι, χοντρή χρυσή καδένα στο λαιμό, χρυσή ταυτότητα στο χέρι, χρυσά δαχτυλίδια στα δάχτυλα.
- Με συγχωρείτε, κύριε. Δεν είναι ανοιχτές οι Τράπεζες;
- Όχι.
- Γιατί;
- Γιατί σήμερα είναι Κυριακή.
- Να μ@λ@κ@!!! (Γυρίζοντας ταυτόχρονα την ανοιχτή του παλάμη προς το πρόσωπό του).
Πεζός, χωρίς την χαρακτηριστική του μηχανή με το καλάθι!!!

Σήμερα, στις 7 το πρωί, τον ξαναείδα.
Καθόταν στο πατσατζίδικο της γειτονιάς μου.
Με την ίδια αμφίεση.
Προφανώς περίμενε να ανοίξουν οι Τράπεζες...

Μιά Κυριακή του Ιούλη (II)

''...Από τις 6.30 π.μ. με τον ''Αλέξη'' δια Λιμένα, 9.30 π.μ. με το ''Μαρία'' μέσω Πρίνου διά Λιμένα και 7 π.μ. διά Μαριές-Λιμενάρια με τον   ''Παπαγεωργίου",

αρχίζουν οι απόπλοι των θαλασσίων πούλμαν. Με 15-20 δρχ. και μέσα σε 1.15' έως 2 ώρες και ένα απ΄αυτά σας φέρνει στον απέναντι παράδεισο. Νερά, θάλασσα και πεύκα. Ακτές που δεν ξέρεις ποιά να πρωτοδιαλέξεις. Απ΄το Παπαλιμάνι του Λιμένα μέχρι το Πευκάρι των Λιμεναρίων. Στις Μαριές, στον Πρίνο, στην ακτή της Παναγιάς και την Σκάλα Ποταμάς.

Χώρια η δροσερή και καταπράσινη ενδοχώρα.

Εδώ θα δεις και πολλούς ξένους. Σχήματα και φάτσες. Απ΄τις γλυκιές πικάντικες Γαλλιδούλες, τις ξερακιανές Αγγλίδες και τις γεματούτσικες Γερμανίδες. Ποικιλία χρωμάτων μαλλιών και ματιών.

Λένε πως τα παλληκάρια του νησιού καλοπερνούν το καλοκαίρι. Και πως οι νεαρές τουρίστριές μας φεύγουν με πληγωμένες καρδιές το φθινόπωρο...''.

Υ.Γ. Οι φωτογραφίες από πάνω προς τα κάτω: 1. Το Μαρία και το Παπαγεωργίου στο λιμάνι το καλοκαίρι του 1963. Σε πρώτο πλάνο τα μοτοράκια Όλγα, Αλκυών και Γλάρος που πήγαιναν Καλαμίτσα και Μπάτη. Στο βάθος το ξενοδοχείο Πανόραμα υπό ανέγερση. Η αποθήκη του Αποστολόπουλου ακόμη υπάρχει. 2 - 3. Το Αλέξης εν δράσει... 4. Η Γλυφάδα και το ομώνυμο ξενοδοχείο και εστιατόριο 5.Με το λεωφορείο του ΚΤΕΛ στην Καλλιράχη.

Απλη εξηγηση

Τελικα τι εγινε στη συνοδο κορυφης? Φαινεται να υπαρχουν αντικρουομενες αποψεις για το αν οι αποφασεις βοηθουν την Ελλαδα ή σταματουν το προβλημα με την Ελλαδα.
Τι λεει ο κοσμος?

Απίστευτη Πρόκληση

Χθες ανακοινώθηκε η καταβολή της δεύτερης δόσης της ετήσιας κρατικής επιχορήγησης στα κόμματα (για το β' τρίμηνο). 13 500 000 € ζεστό χρήμα! Παρά το γενικό ξεζούμισμα των εργαζομένων και συνταξιούχων, εδώ δεν είχαμε περικοπές. Όλοι πήραν το μερίδιό τους. Ανάμεσά τους, βέβαια, και ο "αγανακτισμένος" ΣΥ.ΡΙΖ.Α.
Το έχω ξαναγράψει, αλλά συνεχώς τα γεγονότα με επιβεβαιώνουν. Πιστεύω ότι κάποιοι εκεί κάτω (και δυστυχώς ανάμεσά τους κάποιοι από τους ιθύνοντες) δεν έχουν πάρει μυρωδιά τι γίνεται στην κοινωνία, σε τι κατάσταση έχει περιέλθει ο κόσμος και η χώρα. Και, προφανώς, κάποιοι αδυνατούν να τους συνετίσουν.

Τιμη της μπυρας

Αντιγραφω απο την Πρωίνη:

Ομάδα 12 μαθητών από την Αγγλία μαζί με τους δύο καθηγητές συνοδούς, βρίσκεται στην Καβάλα δύο ημέρες τώρα. Πρόκειται για μια εκδρομή 15 ημερών σε Βουλγαρία, Ελλάδα και Κωνσταντινούπολη. Το δε παράπονο των Εγγλέζων καθηγητών είναι το ακόλουθο: «Η μπύρα στην Καβάλα κοστίζει 5 ευρώ το ποτήρι όταν στην Βουλγαρία την πληρώνεις 1 ευρώ και στην πατρίδα μας περίπου 2» μας είπαν χθες. Συμπλήρωσαν όμως ότι το κατάστημα που τους χρέωσε 5 ευρώ την μπύρα τους υποσχέθηκε καλύτερες τιμές αν επανέρχονταν σε αυτό και το δεύτερο βράδυ που θα έμεναν στην Καβάλα. «Είστε πολύ ακριβοί» είπε ο Άγγλος καθηγητής λίγο πριν κινηθεί προς άγνωστη κατεύθυνση. Έπρεπε να βρει τρόπο για να πάει με τους μαθητές στον σταθμό των τρένων στην Ξάνθη αφού χθες τα Ταξί απεργούσαν

Ειναι κατι στο οποιο εχω προσωπικη εμπειρια και το εχουμε συζητησει στο παρελθον.
Σε ενα μερος σαν  την Δανια οτ τιμες ειναι υψηλες για να αποθαρυνουν το κοσμο απο το να πινει πολυ.   Μαλλον στην Ελλαδα λοιπον εφαρμοζονται δανικες μεθοδοι για τον περιορισμο καταναλωσης αλκοολ.
Υπαρχει ενα λεγομενο για εστιατορια και μπαρ:  Ο ευχαριστημενος πελατης θα  το πει σε 2 φιλους του, ο δυσαρεστημενος πελατης θα το πει σε 10.

Συνέντευξη του Albrecht Ritsch, Wirtschaftshistoriker (καθηγητή Ιστορίας της Οικονομίας) στο Spiegel.

Spiegel: Κυριε Ritschl η Γερμανία συζητάει αυτό τον καιρό για περαιτέρω οικονομική βοήθεια για την Ελλάδα σαν υπεράνω όλων ηθικολόγος.
Η κυβέρνηση ενεργεί με ακαμψία σύμφωνα με τη ρήση : ¨λεφτά θα πάρετε μόνο αν κάνετε αυτό που σας λέμε¨. Είναι δίκαιη αυτή η συμπεριφορά
Ritschl: Οχι, είναι απολύτως αδικαιολόγητη.
Spiegel: Μάλλον δεν το βλέπουν έτσι οι περισσότεροι Γερμανοί.
Ritschl: Μπορεί, αλλά η Γερμανία έζησε τις μεγαλύτερες χρεοκοπίες της νεότερης ιστορίας. Την σημερινή οικονομική ανεξαρτησία της και τη θέση της ως Διδασκάλου της Ευρώπης την χρωστάει στις ΗΠΑ, οι οποίες μετά τον 1ο αλλά και τον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο παραιτήθηκαν από το δικαίωμα τους για τεράστια χρηματικά ποσά. Αυτό δεν το θυμάται όμως κανείς.
Spiegel: Τι ακριβώς συνέβη τότε;
Ritschl: Η δημοκρατία της Βαϊμάρης κατόρθωσε να επιζήσει από το 1924 μέχρι 1929 αποκλειστικά με δανεικά, τα δε χρήματα για τις αποζημιώσεις του 1. Παγκοσμιου πολέμου δανείστηκε από τις ΗΠΑ.
Αυτη η ¨δανειακή Πυραμίδα¨ κατέρρευσε με την κρίση του 1931. Τα χρήματα των δανείων των ΗΠΑ είχαν εξαφανιστεί, η ζημιά για τις ΗΠΑ τεράστια, οι συνέπειες για την παγκόσμια οικονομία καταστροφικές.
Spiegel: Το ίδιο και μετά τον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο;
Ritschl: Η Αμερική τότε φρόντισε να μην θέσει κανείς από τους συμμάχους αξιώσεις για αποζημίωση. Εκτός από μερικές εξαιρέσεις, ματαιώθηκαν όλες οι αξιώσεις μέχρι μια μελλοντική επανένωση των Γερμανιών (ανατολικής και δυτικής). Αυτό ήταν πολύ ζωτικό για την Γερμανία, ήταν στην ουσία η οικονομική βάση του γερμανικού μεταπολεμικού θαύματος. Αλλά παράλληλα, τα θύματα της γερμανικής κατοχής ήταν αναγκασμένα να αποποιηθούν τα δικαιώματα τους για αποζημίωση, μεταξύ αυτών και οι Έλληνες.
Spiegel: Στη σημερινή κρίση παίρνει η Ελλάδα από Ευρώπη και ΔΝΤ 110 δις και συζητιέται ένα πρόσθετο πακέτο, που θα είναι εξ ίσου μεγάλο. Πρόκειται δηλαδή για πολλά χρήματα. Πόσο μεγάλες ήταν οι γερμανικές χρεοκοπίες;
Ritschl: Αναλογικά με την οικονομικη επιφανεια που είχαν οι ΗΠΑ κατά την εποχή εκείνη, τα γερμανικά χρέη της δεκαετίας του 30 ισοδυναμούν με το κόστος της κρίσης του 2008. Συγκριτικά, λοιπόν, τα χρέη της Ελλάδας είναι μηδαμινά.
Spiegel: Αν υποθέταμε ότι υπήρχε μια παγκόσμια λίστα για βασιλιάδες της χρεοκοπίας, ποιά θα ήταν η θέση της Γερμανίας;
Ritschl: Αυτοκρατορική. Σε σχέση με την οικονομική επιφάνεια της χώρας, η Γερμανία είναι ο μεγαλύτερος αμαρτωλός του 20ου αιώνα και πιθανόν της νεότερης οικονομικής ιστορίας.
Spiegel: Ούτε η Ελλάδα δεν μπορεί να μας ανταγωνιστεί;
Ritschl: Όχι, η Ελλάδα παίζει ένα δευτερεύοντα ρόλο. Υπάρχει, βέβαια, το πρόβλημα του κινδύνου της μετάδοσης της κρίσης στις γνωστές ευρωπαϊκές χώρες.
Spiegel: Η ομοσπονδιακή δημοκρατία της Γερμανίας θεωρείται ως ενσάρκωση της σταθερότητας. Πόσες φορές έχει χρεοκοπήσει η Γερμανία;
Ritschl: Εξαρτάται πως το υπολογίζει κανείς. Τον τελευταίο αιώνα τουλάχιστο τρεις φορές. Μετά την τελευταία στάση πληρωμών στη δεκαετία του 30, ανακουφίστηκε η Γερμάνια από τις ΗΠΑ με μια μείωση χρεών, η αλλιώς ένα „Haircut“, που ισοδυναμεί με ένα μεγαλόπρεπο Afro-Look που μετατρέπεται σε φαλάκρα. Από τότε κρατάει η χώρα την οικονομική λάμψη της, ενώ οι υπόλοιποι ευρωπαίοι δούλευαν σαν τα σκυλιά για να ορθοποδήσουν από τις καταστροφές του πολέμου και τη γερμανική κατοχή. Κι ακόμη το 1990 είχαμε επίσης μια στάση πληρωμών.
Spiegel: Πως είπατε;
Ritschl: Βεβαίως! Ο τότε καγκελάριος Kohl αρνήθηκε να υλοποιήσει τη Συμφωνία του Λονδίνου, του 1953. Η συμφωνία έλεγε ότι οι γερμανικές πολεμικές αποζημιώσεις στην περίπτωση της επανένωσης των Γερμανίων θα πρέπει να τεθούν υπό επαναδιαπραγμάτευση. Η Γερμάνια όμως δεν πλήρωσε αποζημιώσεις μετά το 1990 (εκτός πολύ λίγων) ούτε τα αναγκαστικά δανεια, ούτε τα έξοδα κατοχής. Η Ελλάδα είναι ένα από τα κράτη, που δεν πήραν δεκάρα.
Spiegel: Σε αντίθεση με το 1953, συζητείται επί του παρόντος η διάσωση της Ελλάδας, λιγότερο μέσω μιας μείωσης των χρεών και περισσότερο μέσω μιας παράτασης του χρόνου πληρωμής των κρατικών ομολόγων, δηλαδή μιας ήπιας αναπροσαρμογής των χρεών.
Μπορούμε εδώ να μιλάμε για επαπειλούμενη χρεοκοπία;
Ritschl: Οπωσδήποτε. Ακόμη κι αν ενα κράτος δεν είναι εκατό τα εκατό ανίκανο να ικανοποιήσει τους πιστωτές του, μπορεί να είναι υπό χρεοκοπία. Ακριβώς όπως στην περίπτωση της Γερμανίας τη δεκαετία του 50, ειναι ψευδαίσθηση να πιστεύουμε ότι η Ελλάδα θα μπορέσει μόνη της να πληρώσει τα χρέη. Και όποιος δεν το μπορεί είναι εξ ορισμού χρεοκοπημένος. Τώρα θα έπρεπε να καθοριστεί, ποια χρηματικά ποσά είναι έτοιμοι οι πιστωτές να θυσιάσουν. Δηλαδή θα πρέπει να βρούμε ποιός θα πληρώσει το μάρμαρο.
Spiegel: Το κράτος που πληρώνει τα περισσότερα είναι η Γερμανία.
Ritschl: Μάλλον κάπως έτσι θα πρέπει να γίνει. Αλλά ήμασταν στο παρελθόν πολύ ανέμελοι.
Η βιομηχανική μας παραγωγή κέρδισε πολλά από τις υπέρογκες εξαγωγές. Οι αντιελληνικές θέσεις που προβάλλονται από τα ΜΜΕ εδώ είναι πολύ επικίνδυνες. Μην ξεχνάτε ότι ζούμε μέσα σε ένα γυάλινο σπίτι: Το οικονομικό μας θαύμα έγινε δυνατό αποκλειστικά και μόνο επειδή δεν αναγκαστήκαμε να πληρώσουμε αποζημιώσεις.
Spiegel: Η Γερμανία δηλαδή θα έπρεπε να είναι πιο συγκρατημένη;
Ritschl: Η Γερμανία στον 20ο αιώνα άρχισε δυο πολέμους, τον δεύτερο δε τον διεξήγαγε ως πόλεμο αφανισμού και εξολόθρευσης και στη συνέχεια οι εχθροί της αποποιήθηκαν το δικαίωμα τους εν μέρει η και καθολικά για αποζημιώσεις. Το ότι η Γερμανία πραγματοποίησε το θαύμα της πάνω στις πλάτες άλλων ευρωπαίων δεν το έχουν ξεχάσει οι Έλληνες.
Spiegel: Τι εννοείτε;
Ritschl: Οι Έλληνες ξέρουν τα εχθρικά άρθρα και γνώμες στα γερμανικά ΜΜΕ πολύ καλά. Αν η διάθεση των Ελλήνων γίνει πολύ πιο επιθετική, μπορεί να αναβιώσουν οι παλιές διεκδικήσεις, αρχίζοντας από την Ελλάδα, και αν η Γερμανία ποτέ αναγκαστεί να πληρώσει, θα μας«πάρουν ακόμη και τα σώβρακα». Θα έπρεπε αντίθετα να είμαστε ευγνώμονες, να εξυγιάνουμε την Ελλάδα με τα λεφτά μας. Αν εμείς εδώ παίξουμε το παιγνίδι των ΜΜΕ, παριστάνοντας τον χοντρό Εμίλ, που καπνίζει το πούρο του και αρνείται να πληρώσει, κάποτε κάποιοι θα μας στείλουν τους παλιούς λογαριασμούς.
Spiegel: Τουλάχιστον στο τέλος μερικές ηπιότερες σκέψεις: Αν μπορούσαμε να μάθουμε κάτι από τις εξελίξεις, ποια λύση θα ήταν η καλύτερη για την Ελλάδα και τη Γερμανία;
Ritschl: Οι χρεοκοπίες της Γερμανίας τα περασμένα χρόνια το δείχνουν: Το λογικότερο είναι τώρα να συμφωνηθεί μια μείωση του χρέους. Όποιος δάνεισε λεφτά στην Ελλάδα, πρέπει να χάσει ένα μεγάλο μέρος τους. Αυτό θα ήταν καταστροφικό για τις τράπεζες, γι’ αυτό θα ήταν αναγκαίο ένα πρόγραμμα βοήθειας. Μπορεί αυτή η λύση να είναι ακριβή για τη Γερμανία, αλλά έτσι κι αλλιώς θα πρέπει να πληρώσουμε. Κι έτσι θα είχε και η Ελλάδα μια ευκαιρία για μια νέα αρχή.

Albrecht Ritsch , Wirtschaftshistoriker
(καθηγητής “Ιστορίας της Οικονομίας”)

Από εδώ: http://utidanos.blogspot.com/2011/07/albrecht-ritsch-wirtschaftshistoriker.html

Μια Κυριακή του Ιούλη ( I )

''... Απ΄την Ραψάνη αρχίζει ...η θάλασσα του μπάνιου. Αν προτιμάτε τις καμπίνες θα φορολογηθήτε το 2φραγκο, εκτός της δραχμής του Αστικού. Πέραν του ...σύρματος, Καλλιθέα, Περιστέρι κλπ λούζεται ο λαός.
Με 1,80 δρχ. το αστικό σας φέρνει στην Καλαμίτσα (ή Δραμινή αποικία ). Κι΄εδώ γλυτώνετε τα 0,80 λεπτά αν χρησιμοποιήσετε το αστικό της Κηπούπολης. Εδώ θα συναντήσετε αρκετά μπικίνι που θα συνυπάρχουν βέβαια με τα ...παμπάλαια γνωστά εσώρουχα. Τα καφενεδάκια προσφέρουν αναψυκτικά και ντουζ.
Με 2,40 δρχ. και 3 δρχ. εισιτήριο, θάχετε την ευκαιρία να κολυμπήσετε στον Μπάτη (ή Ακτή Ε.Ο.Τ.). Περίφημη θάλασσα, ωραίες εγκαταστάσεις, οι πιο πολιτισμένες της περιοχής. Αλλά θα χρειαστεί να κατέβετε γύρω στα 100-150 μέτρα κι άλλα τόσα για ν΄ανεβήτε μετά, για να πάρετε το αστικό της επιστροφής. Θα φτάσετε κατάκοπος, θα σπρωχθήτε, θα πατήσετε μερικά γυμνά πόδια και θα σας πατήσουν και όλα καλά.
Μόνο με 4,50 δρχ. (στο υπεραστικό) και σας ξεφορτώνει σ΄όποια ακτή θέλετε μετά τον Μπάτη, μέχρι το Ακρωτήρι του Παληού. Αν σας αρέσει η μοναξιά μπορείτε να την απολαύσετε. Στο καθ΄εαυτό Τσιφλίκι θάχετε την τύχη να συγκολυμβήσετε με τους προύχοντες της πόλης και τους διαθέτοντες βιλίτσα και Ι.Χ....Θα απολαύσετε εκδηλώσεις χαράς και κεφιού που αρχίζουν μέσα στη θάλασσα, συνεχίζονται στα κεντράκια και ανεβαίνουν και χάνονται στις δροσερές πλαγιές κάτω από τα φρουτόδεντρα.
Και το ταξίδι συνεχίζεται στην Ηρακλείτσα (6,30 δρχ.) και Νέα Πέραμο (10 δρχ.). Θάλασσα και γραφικά χωριουδάκια. Η συγκοινωνία τακτικώτατη, με αφετηρία τον κεντρικό σταθμό του 44 Κ.Τ.Ε.Λ...''.
Υ.Γ.1: Άρθρο από την εφημερίδα Πρωϊνή με θέμα την Κυριακάτικη κίνηση, τον Ιούλιο του 1963.
Υ.Γ.2: Οι φωτογραφίες από πάνω προς τα κάτω: 
1. Καλαμίτσα - Γλάστρες.
2. Η αφετηρία γιά την Καλαμίτσα και τον Μπάτη, 
3. Στις μπανιέρες της Ραψάνης, 
4. Καλαμίτσα, το μοτοράκι ετοιμάζεται ν΄αναχωρήσει για το λιμάνι της Καβάλας.
5. Επιστροφή στο σπίτι από την στάση Κηπούπολης.

Ιστορια ενος σκανδαλου

Δεν ξερω αν παρακολουθει κανεις το εξελισσομενο σκανδαλο τηλεφωνικων υποκλοπων στην Αγγλια αλλα οι τλευταιες 2 εβδομαδες ηταν συγκλονιστικες και η πολιτικη μερια του σκανδαλου εχει πλεον αγγιξει τον πρωθυπουργο.
Ολα ξεκινησαν με την υποκλοπη voicemail απο τηλεφωνα της βασιλικης οικογενειας, ηθοποιων και αλλων 'διασημων' (celebrities στα ελληινκα) για λογαριασμο της εφημεριδας News of the World.
Ξαφνικα ομως οι αποκαλυψεις γινονται χιονοστιβαδα, με πολιτιους και ιδιαιτερα ανθρωπους που ηταν θυματα εγκληματικων ενεργειων να ειναι στι λιστα αυτων που τα τηλεφωνα 'σπαστικαν'. Υποτιθεται οτι κανενας διευθυνων δεν ηξερε τι γινοταν αλλα τις τελευταιες 2 εβδομαδες, 10 ατομα εχουν συλληφθει, συμπεριλαμβανομενης της επικεφαλης του News International, της εταιρειας που εχει την ςφημεριδα.
Οι σχεισεις πολιτικων και αστυνομιας με τον συγκεκριμενο οργανισμο φαινεται να ειναι περισσοτερο απο τις αναμενομενες. Ο αργηγος της Σκοτλαντ Γιαρντ παραιτηθηκε χθες και αφησε ενα τεραστιο υπονοουμενο για τον πρωθυπουργο (Ο αρχηγος εδωσε δουλει σε καποιον που συνελληφθη την περασμενη εβδομαδα, ο πρωθυπουγος ειχε επι χρονια σαν υπαλληλο του τον διευθηντη της εφημεριδας που ειχε αναγκασθει να παραιτηθει οταν το σκανδαλο ξεσπασε το 2006). Ο αργηγος ρωτησε - αν εγω αναγκαζομαι να παραιτηθω επειδη εδωσα δουλεια σε καποιον που δεν ηξερα οτι ειχε σχεση με το σκανδαλο, ο πρωθυπουργος τι πρεπει να κανει που εδωσε δουλεια σε καποιον που ηξερε οτι ειχε σχεση με το σκανδαλο?)
Ενδιαφερουσες μερες μπροστα μας.

Χρονικό Βρωμιάς

Σάββατο 08:00 : Ανοίγω το μαγαζί και παρακολουθώ απέναντι τους κάδους απορριμάτων. Διαπιστώνω ότι οι δυο υπογειωμένοι είναι σχεδόν άδειοι. Το ίδιο και οι δυο της ανακύκλωσης χαρτιού.
08:3o : Ο παρακείμενος μανάβης εναποθέτει δυο ντάνες άδεια χάρτινα κιβώτια, έξω από τους κάδους ανακύκλωσης. Σύντομα κι άλλος επαγγελματίας αφήνει χαρτόκουτες δίπλα σ' αυτές του μανάβη, πάντα έξω από τους σχεδόν άδειους κάδους ανακύκλωσης.
Σύντομα, οι ντάνες αυτές με τις χάρτινες συσκευασίες γίνονται αποδέκτες διαφόρων σκουπιδιών διερχομένων (Χαρτιά από περιτυλίγματα παγωτών, άδεια πλαστικά μπουκάλια κλπ).
Σιγά-σιγά έχει καταληφθεί το μισό πεζοδρόμιο και δυσχεραίνεται η κίνηση των πεζών.
13:oo : Περνά το απορριματοφόρο ανακύκλωσης χαρτιού ιδιωτικής εταιρίας. Οι υπάλληλοί της συλλέγουν ό,τι χαρτί υπάρχει έξω από τους κάδους ανακύκλωσης, πετώντας τα υπόλοιπα σκουπίδια στο πεζοδρόμιο.
13:20 : Εμφανίζεται οδοκαθαριστής του Δήμου, μαζεύει τα πεταμένα σκουπίδια, τα βάζει σε σακούλες και τις ρίχνει στους κάδους απορριμμάτων.
14:15 : Επαγγελματίες της περιοχής βγάζουν άδειες χαρτόκουτες και τις αφήνουν έξω από τους κάδους ανακύκλωσης, που παραμένουν μισοάδειοι.
15:15 : Περνά το απορριμματοφόρο ανακύκλωσης χαρτιού του Δήμου και μαζεύει ό,τι υπάρχει μέσα και έξω από τους κάδους ανακύκλωσης.
15:18 : Ο προαναφερθείς μανάβης, προφανώς κλείνοντας το μαγαζί του, φέρνει και εναποθέτει ΕΞΩ από τους κάδους ανακύκλωσης τρεις ντάνες άδεια χαρτόκουτα!

Χωρίς (δικά μου) σχόλια.

Η Καβάλα υπό το σεληνόφως

Απόψε το βράδυ γύρω στις 10.
Πανσέληνος και τα φώτα της Θάσου ίσα που φαίνονται...

Μια μαχαιριά, μια ζωη

Χιλιαδες νεαροι αγγλοι, αποφοιτοι της δευτεροβαθμιας εκπαιδευσης εκμεταλευονται το καλοκαιρι μεταξυ σχολειου και πανεπιστημιου για να ταξιδεψουν. Πολλοι πανε Ευρωπη και πολλοι πανε σε 3-4 μερη της Ελλαδας που ειναι γνωστα σαν μερη οπου το παρτι δεν σταματα ποτε.
Η δολοφονια ενος τετοιου νεαρου απο ενα ταξιτζη στην Ζακυνθο ηταν κατι που με ταρακουνησε μια και ο γυιος μου ανηκει στην ιδια κατηγορια και παιδια φιλων ερχονται στην Ζακυνθο την επομενη εβδομαδα.
Τι εκανε τον ταξιτζη να τραβηξει μαχαιρι? Δεν μιλαμε να κανεις καβγα, που ειναι συνιθισμενο τις πρωτες πρωινες ωρες οταν οι περισσοτεροι εχουν καταναλωσει μεγαλες ποσοτητες αλκοολ. Αυτο ειναι παραπερα απο αντιδραση σε παρεα μεθυσμενων που σε ενοχλησαν.
Ξερω οτι οι Αγγλοι δεν εχουν καλη φημη στην Ελλαδα (αλκοολ, καβγαδες και αλλα ακραια), αλλα αυτο δεν ειναι δικαιολογια για δολοφονια. Ενας 18χρονος εχασε την ζωη του και ο ταξιτζης ειμαι σιγουρος οτι το μετανοιωνει καθε στιγμη που παιρνα.

Ηλεκτρονική Διακυβέρνηση (Εδώ γελάνε)

Είχα την τύχη(;) να περιέλθει, μέσω κληρονομιάς, στην κατοχή μου η ψιλή κυριότητα του 50% ενός χωραφιού στον Νομό Δράμας. Ενός χωραφιού της φοβερής έκτασης των 2 στρεμμάτων και δη ξηρικών. Πριν από λίγο καιρό βρέθηκε κάποιος ντόπιος, που στο μεταξύ είχε αποκτήσει την πλήρη κυριότητα του υπόλοιπου 50%, να αγοράσει και το δικό μου ποσοστό. Και τότε ξεκίνησε η πορεία για τη συγκέντρωση των απαραίτητων εγγράφων για να ολοκληρωθεί η μεταβίβαση.
Δεν θα αναφερθώ σε όλα, αλλά μόνο σ' αυτά που έζησα σήμερα:
Χρειαζόμουν δυο χαρτιά από το Πρωτοδικείο Δράμας ότι δεν έχουν δημοσιευτεί διαθήκες δυο πεθαμένων και ένα χαρτί από την περιφερειακή διοίκηση που να δείχνει την κατηγορία παραγωγικότητας του χωραφιού.
Πρώτα στο Πρωτοδικείο:
Η υπάλληλος μου δηλώνει ότι χρειάζονται δυο μεγαρόσημα για κάθε αίτηση. Τα μεγαρόσημα αυτά πρέπει να τα προμηθευτώ από το κηλυκείο. Μόλις της τα δίνω, μου λέει ότι θα είναι έτοιμα αύριο. Έχοντας πάρει όμοιο χαρτί από το Πρωτοδικείο Καβάλας επί τόπου μέσα σε ένα λεπτό, την παρακαλώ, επειδή έρχομαι και από Καβάλα, αν είναι δυνατόν, να το πάρω σήμερα. Αρνείται, λέγοντάς μου "μόνο αργά το μεσημέρι".
Ερωτήσεις:
1. Γιατί να πρέπει να πάω στο κηλυκείο για να προμηθευτώ μεγαρόσημα;
2. Γιατί να πρέπει να προσκομίσω αίτηση για να πάρω ένα χαρτί, που θα μπορούσα να το ζητήσω ηλεκτρονικά και να το πάρω, ενδεχομένως, με τον ίδιο τρόπο;
3. Γιατί πρέπει να ξαναπάω στη Δράμα για να πάρω το χαρτί; Και τι θα γινόταν αν το χωραφάκι δεν ήταν στη Δράμα, αλλά στην Ηλεία, ας πούμε, ή το χειρότερο, στην Πάτμο;
Αλλά φτάνει ως εδώ, γιατί φούντωσα πάλι. Δεν αντέχω να αναφερθώ στο τρίτο χαρτί.
Εκεί έγινε ο χαμός. Η ασυνεννοησία των υπηρεσιών του Δημοσίου και η γραφειοκρατία σε όλο τους το μεγαλείο. Όταν ηρεμήσω και αν εξακολουθώ να έχω διάθεση να μοιραστώ την εμπειρία μου, ίσως επανέλθω.

World's most beautiful face ?

Ένα από τα πιό εμβληματικά μοντέλα της δεκαετίας του 1960.
H Jean Schrimpton φωτογραφημένη -το 1961, δεκαεννιά χρονών- από τον αρραβωνιαστικό της και ήδη καταξιωμένο φωτογράφο διασημοτήτων της εποχής David Bailey. Προκάλεσε αίσθηση όταν σε επίδειξη μόδας το 1965 στην Αυστραλία εμφανίσθηκε φορώντας μίνι φούστα που τέλειωνε 10 εκατοστά πάνω από το γόνατο, χωρίς καπέλλο και με ανδρικό ρολόι στο χέρι. Θεωρήθηκε το πιό φωτογραφημένο και το πλέον διάσημο μοντέλο στον κόσμο.
Πώς ορίζεται όμως η ομορφιά; Είναι μήπως το αντίθετο της ασχήμιας και πώς προσδιορίζουμε την μία για να κατανοήσουμε την άλλη; Υπάρχουν σταθερά χαρακτηριστικά για να την ορίσουμε ή είναι θέμα πολιτισμού και συγκεκριμένης εποχής; Υπάρχουν κάποιες φορές που η ασχήμια είναι όμορφη; Πάντως αν και πέρασαν 50 χρόνια η Jean εξακολουθεί να θεωρείται και με τα σημερινά πρότυπα, όμορφη.
( ...επιρροές από το βιβλίο του Ουμπέρτο Έκο ''η Ιστορία της Ομορφιάς'' που ξεκίνησα να διαβάζω. )

Ευρηματικότητα!

Δείτε τι μπορεί να γίνει ένα αστικό λεωφορείο όταν παλιώσει ( Πάρος, καλοκαίρι 1984).

...τώρα χωριάτες παζαρεύουν τα τσιμέντα

''...Ο πυρετός της κατεδάφισης και της ανοικοδόμησης έχει πιάσει τους Αθηναίους από το λαιμό. Οι δρόμοι χάσκουν σαν να τους έχουν βομβαρδίσει, οι τοίχοι γκρεμίζονται, σκόνη πολιορκίας πλανιέται στον αέρα και το κροτάλισμα από τα κομπρεσέρ έχει γίνει, αντί για τη φωνή της μικρής κουκουβάγιας, το λάιτ μοτίβ της πόλης. Σκουριασμένα μουστάκια από ενισχυμένο μπετόν τρυπούν τη γραμμή του ορίζοντα. Καινούργια ξενοδοχεία ανεβαίνουν στα
ύψη, μέσα από τα χαλάσματα....
Κάθε φορά που γυρίζω, ανακαλύπτω ότι ένα σωρό καφενεία, ταβέρνες, εστιατόρια και βιβλιοπωλεία, που όλα τους έμοιαζαν στέρεα σαν τις πυραμίδες, έχουν εξαφανιστεί, και η ανακατάταξη των ορόσημων με στέλνει να τρέχω από δρόμο σε δρόμο σαν αλεπού που της έχουν φράξει όλες της τις τρύπες... Οι Έλληνες αρχιτέκτονες έχουν ξεχάσει τον λόγο του προγόνου τους του Ισοκράτη ότι πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος....''
Η αφορμή για την παράθεση του κειμένου του Patrick Leigh Fermor, που γράφτηκε τη δεκαετία του ΄50, είναι η κατεδάφιση που γίνεται εδώ και μέρες ( και με αρκετό κόπο απ΄ότι φαίνεται) ενός πολύ παλιού κτιρίου στο κέντρο της πόλης. Το κτίριο που στο ισόγειό του στέγαζε το καφέ Ρόδον. Δε ξέρω αν υπήρχαν λόγοι να χαρακτηρισθεί διατηρητέο, αλλά το bar ήταν καταπληκτικό, με τα χοντρά πετροντούβαρά του και την ιδιαίτερη αρχοντιά του χώρου του. Υποθέτω ότι αν έφευγαν οι σοβάδες εξωτερικά και αποκαλύπτονταν η πέτρινη τοιχοποιία θα αναδεικνύονταν ένα πολύ όμορφο κτίριο, όπως η διπλανή του καπναποθήκη του Ζάρα. Αντ΄αυτού στη θέση του θα ξεφυτρώσει άλλη μια κατασκευή της σειράς...Κρίμα.

Buongiorno Firence

Ξεκίνησαν χθες. 36 μηχανές με 48 επιβάτες. Προορισμός το Muzεllo Moto - GP 2011 έξω από τη Φλωρεντία. Θαυμαστές του μεγάλου Valentino Rossi που τρέχει με Ducati. Με οδηγό και διοργανωτή το δικό μας Βαλεντίνο. Την άλλη Πέμπτη πολλά θα ακούσουμε και θα θαυμάσουμε. Ευχές να πάνε όλα καλά.
(Προφανώς φωτογραφίες δεν υπάρχουν ακόμη. Βρήκα όμως κάποιες από ένα ταξίδι μοτοσυκλετιστών στην καταπράσινη Θάσο το 1976...)