Τα μ.Π. (μετά Πανεπιστήμιο) χρόνια

Ήταν ενας δύσκολος χειμώνας. Σύγχιση, σχέδια πολλά, προβληματισμοί για το ασαφές ακόμη μέλλον, προσαρμογή σε τι; δεν ξέραμε ακόμη. Ξέραμε οτι ήταν ενα μεταβατικό στάδιο. Κάποιοι θα παντρευόντουσαν, άλλοι ετοιμαζόντουσαν για μεταπτυχιακά, άλλοι για τον στρατό, όλοι έψαχναν να δούνε τι θα κάνουν. Νομίζω οτι μόνο ο Κώστας ειχε πάρει πτυχίο και είχε πιο ξεκάθαρα σχέδια. Το μισό χειμώνα και παραπάνω τον πέρασα στην Θεσσαλονίκη και ταξιδεύοντας. Ετσι ήταν πιο εύκολη αυτή η μεταβατική περίοδος και ευγνωμονώ τους γονείς μου που μου το επέτρεψαν. Και είχαν αρχίσει να με κουράζουν απίστευτα τα εναλλακτικά, σκοτεινά μπαρ. Τα έβρισκα παρακμιακά και καταθλιπτικά. Όλα. Την μουσική, τον διάκοσμο, τις φάτσες, την κατάθλιψη των μόνιμων θαμώνων, τις κρεμασμένες μούρες, την μαυρίλα και την γεροντίλα που απέπνεαν. Ολα ανέραστα και παρακμιακά. Το Πικαντίλυ ήταν κάτι απο τα παλιά.... Και μου άρεσε αυτό το ανοιχτό σχήμα που όποιος ήθελε ακολουθούσε και όλοι οι καλοί χωρούσαν. Μαζί σας έμαθα ταβέρνες που δεν ήξερα ότι υπήρχαν. Νομίζω ότι ήμουν η μοναδική γυναίκα στην πόλη που συνοδευόταν απο τόσους άνδρες. Είχε και πολύ πλάκα...(Μαρία)
Το Πικαντίλι ηταν μια ενδιαφέρουσα επιλογή της παρέας. Σαν φοιτητές στη Θεσσαλονίκη υπήρχε προτίμηση για τα λεγομενα 'εναλλακτικα' στέκια. Στην Καβάλα σ΄ αυτή την κατηγορία ανήκαν ο Σαλαβάτης και το Νησί. Το Πικαντίλι ηταν τελείως διαφορετικό, και σαν χώρος και απο πλευράς πελατείας. Η μουσική ηταν ροκ αλλα ροκ του κυρίως ρεύματος. Δεν μπορώ να θυμηθώ πως αποφασίσαμε να πάμε εκεί (ο Παναγιώτης ήξερε τον ιδιοκτήτη;). Ίσως ήταν ένα μεταβατικό στάδιο, απο την φοιτητική ζωή που αφήναμε πίσω μας προς την μικροαστική ζωή που θα ακολουθούσε. Η επόμενη φάση ήταν μπροστά μας, στρατός, δουλειά, οικογένεια. Ίσως όμως να ήταν οτι για καθε μπύρα που πίναμε, το μαγαζί κερνούσε δυό-τρεις ακόμη, κάτι που ήταν σίγουρα πολύ δελεαστικό! (Κώστας)
Θα συμφωνήσω με τα σχόλια της Μαρίας και του Κώστα για εκείνη τη δύσκολη περίοδο της επανόδου στο σπίτι των γονιών και στη πόλη που με χαρά αφήσαμε με αφορμή τη φοιτητική ζωή. Αρχίσαμε σιγά-σιγά να μαζευόμαστε -αρκετά αμήχανοι στην αρχή - και να επαναπροσδιορίζουμε τη ζωή μας. Αρκετοί ακόμη σπούδαζαν (ο Χρήστος- τον οποίο επισκεφτόμασταν συχνά, ο Νίκος), ένας είχε (μικρο)παντρευτεί και κάποιοι υποαπασχολούνταν μέχρι να ξαναφύγουν είτε για το στρατό είτε για μεταπτυχιακά. Θυμάμαι το Κώστα που κυκλοφορούσε με ένα Pony και κάπου δούλευε. Εγώ είχα αρχίσει να κάνω τα πρώτα μαθήματα ,τα παιδιά με αντιμετώπιζαν σα συμμαθητή τους και η εμπειρία ήταν συναρπαστική...Τόσο που άρχισα να το σκέφτομαι σοβαρά.

Στο Piccadilly το Φλεβάρη του 1982

Ευτυχώς που υπάρχουν και φωτογραφικά ντοκουμέντα Παναγιώτη! Τότε που όχι μόνο η ηχορύπανση δεν ενοχλούσε αλλά αγκαλιαζόμασταν και με τους ιδιοκτήτες των μαγαζιών με τους οποίους -απ ΄ότι φαίνεται- ήμασταν κολλητοί. Kαι πίναμε τις μπύρες τη μια μετά την άλλη χωρίς να νοιαζόμαστε για τα αλκοτέστ...
(Απορίες: 1. Ποιός τράβηξε τη φωτογραφία; 2. Γιατί ο Π. φοράει επίδεσμο αφού πλέον δεν κάνουμε γυμναστική;)

Μυλοπότας και πάλι

Μιά άποψη της παραλίας του Μυλοπότα στην Ίο, που τόσο γλαφυρά περιέγραψε σε προηγούμενη ανάρτηση ο Νίκος. Είναι, νομίζω, η μοναδική φωτογραφία που βγάλαμε με το Χρήστο γιατί λόγω της διαμονής μας στο κάμπιγκ φοβούμενοι μη μας κλέψουν τις φωτογραφικές μηχανές τις είχαμε παραδώσει εκεί για φύλαξη. Το θυμηθήκαμε χθές το βράδυ, στο Μάο, όπου βρεθήκαμε εγκαινιάζοντας την θερινή σαιζόν.

Συμφωνω με τον Αντωνη

Δεν πιστευω οτι η ελληινκη κυβερνηση ειναι ξεπουλημενη στους ______ (συμπληρωστε το κενο με τον εχθρο της επιλογης σας). Περιμενα τα τελευταια μετρα να ειναι οδυνηρα και φυσικα δεν ξερω αν θα ειναι αποτελεσματικα.
Πιστευω ομως οτι η παραπερα φορολογηση των μοναδικων φορολογουμενων στην Ελλαδα (δηλαδη των μισθωτων) ειναι αδικη ανεξαρτητα αν οι προβλεψεις της κυβερνησης για εσοδα ειναι σωστες. Θα πρεπει η κυβερνηση να προσπαθησει να εισπραξει τους φορους που υπαρχουν πρωτα. Μια πολη σαν την Καβαλα που η οικονομια της βασιζεται σε μισθωτους θα υποφερει πολυ.
Οι αποκρατικοποιησεις ειναι σωστες αλλα πρεπει να μην ειναι ξεπουλημα.
Προσπαθουσα εδω και αρκετα καιρο να σκεφτω μια λεξη που κυριαρχουσε στα τελη του 70 και τελικα την θυμηθηκα - προβληματικες επιχειρησεις. Ολες αυτες οι εταιρειες που τελικα κατεληξαν στο δημοσιο και σε συνδιασμο με προβληματικες του Δημοσιου δημιουργησαν ενα τεραστιο θεμα για την χωρα. Στην απλη εξισωση εσοδα μειον εξοδα, αυτες οι επιχειρησεις στοιχιζουν τεραστια ποσα στο κρατος και τελικα στον ελληνα φορολογουμενο. Πρεπει βεβαια να ειμαστε προσεκτικοι με το τσεκουρι γιατι ουσιαστικα μιλαμε για ανθρωπους που θα χασουν τη δουλεια τους, με ελαχιστες πιθανοτητες το να βρουν καινουρια δουλεια. Το κρατος πρεπει να εχει σχεδιο για το τι θα γινει με τους ανεργους και να μην βασιζεται στην ιδεα οτι η ελληνκη οικογενεια θα πρεπει αν αποροφησει το χτυπημα της απολυσης. Ειναι φοβερο το να εισαι ανεργος με υποχρεωσεις, να στελνεις εκατονταδες βιογραφικα και να μην παιρνεις καμμια απαντηση.
Σχεδον παντα οταν μια εταιρεια προσπαθει να ορθοποδησει, κοβει εξοδα και συγκεντρωνει τις προσπαθειες στο κυριο αντικειμενο. Το κρατος δεν ειναι εταιρεια, εχει κοινωνικο καθηκον, αλλα εχει καθηκον για ολους και οχι μερικους.
Αλλα τελικα ειναι η αποφαση απλη. Θελουν οι ελληνες φορολογουμενοι να πληρωνουν μισθους 'η' επιδομα ανεργειας?

Μονολογος

Καταλαβαινω οτι μερικοι εχουν προβλημα με τα σχολια δηλαδη δεν μπορον να σχολιασουν γιατι το κουτι των σχολιων ειναι πολυ μικρο. Δεν εχω ιδεα για πιο λογο συμβαινει αυτο, εχω στειλει μυνημα στο Disqus για αν υπαρχει κατι που θα μπορουσαν να κανουν.
Κλασσικα οταν ειναι θεμα υποστηριξης, εταιρειες απαιτουν να εχεις την τελευταια εκδοση του προ'ι'οντος πχ πρεπει να εχεις Windows 7 'h' να εχεις αρκετη μνημη στον υπολογιστη σου.
Αν απαντησουν (ασ μην ξεχναμε οτι ειναι δωρεαν υπηρεσια και επομενως η υποστηριξη ειναι αναλογη!) θα ενημερωσω το μπλογκ.
Αναμεινατε στον υπολογιστη σας.

Σχεδόν 50 χρόνια μετά

Αύγουστος 1963. Την Καβάλα επισκέπτεται ο Πατριάρχης Αθηναγόρας. Η υποδοχή του ήταν πάνδημος, αρχές και λαός τον υποδέχονται με την μεγαλοπρέπεια που αρμόζει στον προκαθήμενο της Ορθοδοξίας. Στην πρώτη φωτογραφία πομπή από ιερείς δεξιά και αριστερά της οδού Ομονοίας και πλήθος λαού τον συνοδεύουν στην εκκλησία του Αγίου Παύλου. Στη δεύτερη φωτογραφία οι αρχές της πόλης, εκπρόσωποι του Επιμελητηρίου, ο πατήρ Βουτσίνος , ο Νομάρχης Γαϊτατζής και ο τότε Α.Δ. Χωροφυλακής τον ακολουθούν.
Μάιος 2011. Με ιδιαίτερη λαμπρότητα υποδέχθηκε η Καβάλα τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο που επισκέπτεται την πόλη με αφορμή τον εορτασμό της Λυδίας της Φιλιππησίας, αποδίδοντας τιμές σε ένα πραγματικά αξιόλογο άτομο. Απ΄ότι όμως σχολιάσθηκε η συμμετοχή του κόσμου δεν ήταν η αναμενόμενη. Μήπως και γι αυτό έφταιξε το μνημόνιο ή οι εξετάσεις των σχολείων; Δεν το νομίζω. Απλά λίγοι κατάλαβαν τι σημαίνει ο θεσμός του Πατριαρχείου και πόσο βολική θα ήταν για τους γείτονες η μή υπαρξή του. Στη κάτω φωτογραφία ο Πατριάρχης με τις αρχές και το κλήρο μόλις έχουν εισέλθει στην εκκλησία του Αγίου Παύλου. Πολλά έχουν αλλάξει από την προηγούμενη επίσκεψη και στην πόλη. Ένα από αυτά και το αναπόφευκτο πλέον γκρουπ των Κινέζων που διασχίζει την γεμάτη από παρκαρισμένα αυτοκίνητα (των επισήμων) οδό Ομονοίας.

Η πρώτη Ανοιξιάτικη έξοδος

Πρώτη φορά που καθόμαστε έξω. Αν και έβρεξε νωρίτερα, δεν είχε καθόλου κρύο και ήταν πολύ ευχάριστη η ατμόσφαιρα. Αποφύγαμε επιμελώς να συζητήσουμε για οτιδήποτε είχε σχέση με την επικαιρότητα, πέρα από το πάθημα του DSK.
Μιλήσαμε για πόλεις που επισκεφθήκαμε και μας άρεσαν, για μέρη που θα θέλαμε να πάμε, για ταξίδια που κάναμε και θυμηθήκαμε επίσης, κατορθώματα και ικανότητες κάποιων συμμαθητών μας σε διάφορους τομείς...
Το φαγητό ήταν πολύ καλό και η παρέα -εκτός από κέφι- είχε και πολύ όρεξη. Φαίνεται εξάλλου.

"Αγοραίες δηλώσεις σε κομματική εκδήλωση"

Έτσι εύστοχα χαρακτήρησε ο Γραμματέας των Γερμανών Πράσινων το νέο παραλήρημα του ανατολικογερμανικού γουρουνιού. Με ανάλογη σφοδρότητα επιτέθηκε και ο Γραμματέας του Σοσιαλδημοκρατικού κόμματος, ενώ το "Der Spiegel", παρέθεσε στοιχεία από τον Ο.Ο.Σ.Α. και την Κομισιόν, που αποδεικνύουν ότι ο μέσος όρος ηλικίας συνταξιοδότησης είναι για την Ισπανία και τη Γερμανία τα 61,8 έτη, για την Ελλάδα τα 61,9 έτη, ενώ για την Πορτογαλία φτάνει τα 67 έτη! Επίσης, ότι κατά μέσο όρο οι ετήσιες ημέρες άδειας για τον Ισπανό και Πορτογάλο εργαζόμενο ανέρχονται σε 22, για τον Έλληνα σε 23 και για τον Γερμανό σε 30!!!, χωρίς να διαφέρει σημαντικά ο αριθμός των επίσημων αργιών.
Ευτυχώς που υπάρχουν και ψύχραιμες φωνές γιατί κάποια γαϊδούρια έχουν αποθρασυνθεί τελείως (και ζητώ συγγνώμη από τα συμπαθή τετράποδα που τα συγκρίνω με τους απογόνους του Χίτλερ, του Γκαίμπελς και του Χόνεκερ)

Aixmi.gr

Στο aixmi.gr αναρτώνται posts από διάφορους, συνήθως επώνυμους. Τώρα, υπάρχει μια ανάρτηση από τον Δήμο Μούτση χαρακτηριστική για την συμπεριφορά του Ελληνάρα.

Εξετασεις

Εποχη εξετασεων σχεδον παντου και ειναι ευκαιρια συγκρισεων μεταξυ προσωπικων εμπειριων και των παιδιων του σημερα.
Φανταζομαι οτι τα πραγματα στην Ελλαδα εχουν αλλαξει απο την εποχη μας αλλα μερικα πραγματα εδω μου εχουν κανει εντυπωση.
Το σχολειο τελειωσε την διδακτεα υλη καπου στα μεσα Μαρτιου και μπηκε σε εξεταστικους ρυθμους. Εδω δεν υπαρχουν σχολικες εξετασεις μονο εισαγωγικες (δεν ειναι ακριβης ορος αλλα νομιζω οτι δειχνει την διαφορα)
Το σχολειο αναμιγνυεται ενεργα στην προετοιμασια των μαθητων, με συχνα διαγωνισματα, επαναληπτικα μαθηματα και μαθηματα οπου οι μαθητες εχουν την ευκαιρια να κανουν ερωτησεις και για τους καθηγητες να εξηγησουν με μεγαλυτερη λεπτομερεια ορισμενα θεματα.
Επισης το σχολειο συμβουλευει τους μαθητες το πως να απαντουν τις ερωτησεις, τι περιμενουν να δουν οι εξεταστες κτλ που βοηθα τους μαθητες με την τεχνικη των εξετασεων. Εξεταστικα θεματα απο προηγουμενες χρονιες ειναι διαθεσιμα με απαντησεις και βαθμολογια ωστε ο μαθητης να μπορει να καταλαβει πως δουλευει το συστημα.

Λεξιλογιο

Πλουτιζεται καθημερινα το λεξιλογιο σχετικα με τα προβληματα της Ελλαδα. Ξεκινησε με χρεοκοπια, κουρεμα, αναδιαρθρωση και τωρα εχουμε το reprofiling.
Εχω την εντυπωση  οτι οι απαιτησεις των δανειστων για νεα δανεια, θα εχει σαν αποτελεσμα αλλαγες στην Ελλαδα που κανουν τους τελευταιους 12 μηνες να φαινονται σαν σχολικη εκδρομη. Οι μαζικες ιδιοτικωποιησεις θα οδηγησουν σε μεγαλη ανεργια μια και ειναι ο μονος τροπος το να μετατρεψεις μια ζημιογονο κρατικη εταιρεια σε κερδοφορο. Αυτο εγινε εδω με τις μεγαλες αποκρατικοποιησεις της δεκαετιας του 80.
Ανεξαρτητα απο το πιος επιβαλλει της αλλαγες (ΕΕ & ΔΝΤ 'η' ελληνικη πρωτοβουλια), οι αλλαγες πρεπει να γινουν. Απλα δεν υπαρχουν χρηματα να υποστηριξουν ενα δημοσιο τομεα που ειναι κυριαρχος στη ζωη της χωρας.
Οι επιλογες που εχει η Ελλαδα ειναι ολες οδυνηρες και ειναι πλεον απλα θεμα πιο πονο θα διαλεξει η Ελλαδα. Μνημονιο ΙΙ ή Ζαππειο ΙΙ δεν εχουν διαφορα στον πονο.

... Χωρίς καν να στρωσ'...

Ή στα λαρισέικα: "Αυτή πήγε να στρώσ΄ κι αυτός να της το καν΄". Προφανώς, ο λόγος της ανάρτησης δεν είναι τα όσα συνέβησαν στο ξενοδοχείο της Ν. Υόρκης, αλλά για να επισημάνω το τι συμβαίνει στις ευνομούμενες χώρες. Σε χώρες που σέβονται τους πολίτες τους και οι νόμοι εφαρμόζονται αδιακρίτως.
Κάτι μου λέει ότι στην Ευρώπη παρόμοιο περιστατικό θα κουκουλωνόταν.
Όσο για την Ελλάδα, εδώ η καμαριέρα θα βρισκόταν μάλλον κατηγορούμενη...

Διεθνείς Οίκοι Αξιολόγησης

Moody's, Standard&Poor's, Fitch.
Tι είναι;
Χωρίς να έχω εντρυφήσει στο θέμα, έχω καταλάβει ότι είναι εταιρείες που απασχολούν έναν μεγάλο αριθμό οικονομολόγων, οικονομικών αναλυτών κλπ που δουλειά τους είναι να βρίσκουν και να αναλύουν τα ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ οικονομικά μεγέθη κάθε χώρας ώστε να συμβουλεύουν σωστά τους πελάτες τους (διεθνείς επενδυτές, θέλετε; διεθνείς καιροσκόπους, θέλετε; όπως θέλει ας τους πει κανείς). Κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει την πιθανότητα να προετοιμάζουν εξελίξεις, όμως, τα διαφορετικά συμφέροντα των πελατών τους, μάλλον μας ωθούν στο συμπέρασμα ότι είναι πιο κοντά από οποιονδήποτε άλλο στην πραγματική οικονομική κατάσταση κάθε χώρας.
Κατόπιν τούτου, λεονταρισμοί του τύπου "θα προσφύγουμε στα Διεθνή Δικαστήρια" ή "ύποπτος ο ρόλος των διεθνών οίκων", μάλλον είναι μόνο για εσωτερική κατανάλωση.

ΠΠΜ (πολυ πριν μνημονιου)

Η καταδικη των Θανου,Κεντερη και Τζεκου για το το ανυπαρκτο ατυχημα εχει παραλληλα με την ιστορια της Ελληνικης οικονομιας -
Καταπληκτικες αποδοσεις σε μεγαλα πρωταθληματα - η Ελλαδα στο ευρω.
Ρεκορ και νικες - στατιστικα στοιχεια που δειχνουν οτι ολα πανε καλα.
Ξαφνικα ερχεται ο ελεγχος, οι μεν 'ατυχουν' οι δε φαληρουν, ολα ηταν τεχνητα, βασισμενοι οι μεν σε φαρμκακα οι δε σε δανεικα.
Παλατια χτισμενα στην αμμο? (και παλιστα αυθαιρετα!)

Η Ελλαδα στις ειδησεις

Καταλαβαινει κανεις οτι τα πραγματα ειναι ασχημα για την Ελλαδα οταν το ονομα της χωρας ακουγεται στις ειδησεις μια και ο μονος λογος για αναφορα στην Ελλαδα ειναι η οικτρη οικονομικη της κατασταση.
Σημερα το πρωι στο ραιδοφωνο 4 του Μπι-Μπι-σι ειχε μια μικρη δηλωση απο τον Στεφανο Μανο (η κυβερνηση δεν μπορει να παρει τα μετρα που χρειαζεται για να αποφυγει την αναδιαρθρωση αλλα η  αναδιαρθρωση μπορει να αποφευχθει με περιορισμο της σπαταλης του δημοσιου, )
Μετα η ανταπροκριτρια της Ελευθεροτυπιας στο Λονδινο αναφερθηκε στις προσπαθειες της Ελλαδας να δανειστθει (μπορει για ενα εξαμηνο αλλα μακροχρονιος δανεισμος ειναι αδυνατος). Επισης οτι η αναδιαρθρωση θα εχει μεγαλο αντικτυπο σε γαλλικες και γερμανικες τραπεζες που εχουν αγορασει το μεγαλυτερο ποσοστο του ελληνικου χρεους και φυσικα οτι Πορτογαλια και Ιρλανδια θα ζητησουν αναλογη μεταχειριση. Οσο για την επιστροφη στη δραχμη πιστευει οτι ειναι τελειως απιθανο αλλα οπως ειπε ξαφινκα η κουβεντα για αναδιαρθρωση φαινεται εντελως φυσικη!

Στο νησί των φρικιών (Μέρος Γ΄ - και τελευταίο)

Δεν ξέρω αν είναι οι όμορφες καταστάσεις που έζησα ή οι τόσο διαφορετικές ή το γεγονός ότι ήταν η πρώτη μου επίσκεψη σε κυκλαδονήσι ή όλα αυτά μαζύ, αλλά οι αναμνήσεις παραμένουν ζωντανές παρά τα 30τόσα χρόνια που μεσολάβησαν.
Επειδή θα μπορούσα να γράφω ασταμάτητα για την περιπέτεια της Ίου (ή, μήπως, της χαμένης νιότης μας;), θα κλείσω με μερικά ακόμη περιστατικά.
Αργά το σούρουπο φτάσαμε στον Μυλοπότα και δεν υπήρχε κόσμος στην παραλία. Στήσαμε τις σκηνές και φύγαμε για τη Χώρα. Το άλλο πρωί, κατά τις 10, βάλαμε τα μαγιώ μας και βγήκαμε από το κάμπινγκ στην αμμουδιά ακριβώς μπροστά μας. Η άμμος ήταν ελαφρά υπερυψωμένη και μετά κατέβαινε ομαλά προς τη θάλασσα. Στην κορυφή της άμμου, δυο Ούννες ολόγυμνες, με ολάνοιχτα τα πόδια, λιάζονταν κάτω από τον ήδη καυτό ήλιο. Κάποιος αναρωτήθηκε αν βλέπει καλά και κάποιοι έκαναν τους αδιάφορους καθώς ο τρίτος έτρεξε στην άμμο, έσκαψε ελαφρά και έπεσε μπρούμυτα, για τον προφανή λόγο. Σε λίγο το πρώτο σοκ είχε ξεπεραστεί. Ολόγυρά μας γεννητικά και λοιπά όργανα κάθε φύλου, μεγέθους και χρώματος, περιποιημένα ή ακατέργαστα, ήταν στην κοινή θέα.
Όλοι μπορούσαν να συνεννοηθούν στα Αγγλικά. Ακόμη και οι μεγαλύτεροι σε ηλικία ντόπιοι. Όμως, μας προκάλεσε ιδιαίτερη εντύπωση όταν ο μεσήλικας ιδιοκτήτης του κάμπινγκ όχι μόνο μιλούσε, αλλά και σκεφτόταν στα Αγγλικά: Όταν του έδειξε ο Κυριάκος το δίπενο που του έδωσε κατά λάθος ρέστα αντί για εικοσάρικο, αναρωτήθηκε μεγαλόφωνα "Who gave this coin to me for a greek one?".
Τα βράδυα στον Μυλοπότα ήταν μαγικά. Μέσα στο απόλυτο σκοτάδι, ξαπλώναμε στην άμμο και κοιτάζαμε τον ουρανό. Θέαμα μεγαλειώδες. Χιλιάδες αστέρια, νεφελώματα, διάττοντες αποκαλύπτονταν στα μάτια μας.
Τα μεσημέρια στον Μυλοπότα, αν δεν ήσουν στην παραλία, ήταν αφόρητα. Ένα απόγευμα στο κάμπινγκ, μας πλησίασε ένας Αυστριακός από παρακείμενη σκηνή και μας είπε ότι, αφού περπάτησε πολύ (δείχνοντας προς το βουνό), βρήκε ένα "fig tree" και κατάφερε να κοιμηθεί λίγο από κάτω!
Μια μέρα καταφέραμε να ξυπνήσουμε νωρίς, να πάρουμε το λεωφορείο για το λιμάνι και να προλάβουμε (στο τσακ, βέβαια) τα δυο καϊκια που έφευγαν καθημερινά στις εννιά και μισή το πρωί για Μαγγανάρι. Επιβιβαστήκαμε στο ένα απ' αυτά (νομίζω ότι λεγόταν "Κρητικάκης") και μετά από μια ώρα ταξείδι, αφού διαπλεύσαμε όλη τη δυτική πλευρά του νησιού, φτάσαμε στο νοτιότερο άκρο του, στο Μαγγανάρι. Θέαμα απερίγραπτα εκπληκτικό. Ένας κόλπος απάνεμος, ρηχός, με μια ατέλειωτη ψιλή άμμο. Οι επιβαίνοντες στα δυο καϊκια, πέταξαν τα ρούχα τους και σκορπίστηκαν στην απεραντοσύνη της παραλίας. Δυο θείτσες, με ρόμπες και χοντρές κάλτσες (!!!), πήραν άρον άρον από δυο μικρά παιδιά από το χέρι και έσπευσαν να αποχωρήσουν βρίζοντας τους αναίσχυντους τουρίστες. Εξαφανίστηκαν προς πέντε-έξι μικρά σπιτάκια που βρίσκονταν στο βάθος λίγο πριν τους πρόποδες του βουνού. Τα καϊκια έδεσαν στο μικρό λιμανάκι και καθρεφτίζονταν στη γαλανή θάλασσα. Μπροστά τους ένα ταβερνάκι, το μοναδικό στην περιοχή. Νομίζω ότι επάξια διεκδικεί θέση στο top five των πιο βρώμικων ταβερνών που συνάντησα στη ζωή μου.
Επιστροφή με το Ε/Γ-Ο/Γ "ΜΙΑΟΥΛΗΣ". Μόνος. Το τελευταίο βράδυ εγώ, γνωστός συντηρητικός, έφυγα σχετικά νωρίς από τη Χώρα για να ξεκουραστώ εν όψει του ταξειδιού της επομένης. Οι άλλοι δυο έμειναν "για ένα ποτό ακόμη" και απέκτησαν ... ευρωπαϊκή διάσταση. Όσο εγώ κοιμόμουν, αυτοί ξαγρυπνούσαν στην αμμουδιά θυσιαζόμενοι στον βωμό της φιλοξενίας και της συναδέλφωσης των λαών. Το πρωί, με πλατύ μισοένοχο και μισοθριαμβευτικό χαμόγελο, μου ανακοίνωσαν ότι πέρασαν τη νύχτα με "μπαλαμούτι" - άλλη λέξη της εποχής - και δεν είχαν σκοπό να φύγουν.
(Νάσαι καλά Brigitte, όπου κι αν είσαι, και χρόνια πολλά για χθες, που έκλεισες τα 54!!!)

Η πρώτη του μέρα ...

Xθες το πρωί κάθισα για λίγο δίπλα σε ένα παράθυρο στη Δημοτική Βιβλιοθήκη και ξεφύλλισα τους τόμους μεγάλου σχήματος στους οποίους είναι δεμένες οι Καβαλιώτικες εφημερίδες από τις εβδομάδες του Μαίου του 1959. Οι άκρες τους ήταν αρκετά φθαρμένες που έπρεπε να προσέχεις πως γυρνάς τις σελίδες. Οι εικόνες βουβές και αβαρείς και οι ειδήσεις από τότε , φώτιζαν για λίγο κάποια γεγονότα και έσβηναν αμέσως μετά, καθεμιά τους και ένα ξεχασμένο ή άγνωστο μυστήριο. Το 1959 ήταν ιδιαίτερη χρονιά. Ο ψυχρός πόλεμος μαίνεται: '' Έντονες προετοιμασίες στη Γενεύη για τη διάσκεψη των υπουργών εξωτερικών για τη μεσολάβηση του ΟΗΕ αν υπάρξει νέα κρίση στο Βερολίνο''. Ήταν όμως και η χρονιά που γεννήθηκε η πλειοψηφία των συμμαθητών μας...
Χρόνια πολλά Νίκο!

Στον Κόσμο τους,,,

Είχα αποφασίσει να μην ξαναασχοληθώ με τους εκπαιδευτικούς του Δημοσίου. Όχι, περισσότερο, γιατί δεν φαίνεται να αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει γύρω τους, όσο γιατί, με τις γενικεύσεις, τσουβαλιάζονται μέσα στους πολλούς και οι λίγοι πολύ καλοί και ευσυνείδητοι.
Όμως, αυτά που συμβαίνουν τώρα με αναγκάζουν να εκθέσω τους προβληματισμούς μου.
Τα σχολεία έκλεισαν στις 15 Απριλίου για το Πάσχα και άνοιξαν ξανά τη Δευτέρα 2 Μαϊου. (Αλήθεια, τι γιόρταζαν την Πέμπτη ή την Παρασκευή; Τέλος πάντων).
Δευτέρα, λοιπόν, πίσω στα σχολεία και Τρίτη ... κλειστά!!! Ο λόγος; Γενική Συνέλευση των καθηγητών!!! Αλλά και αν δεχτώ ότι αυτό είναι κεκτημένο δικαίωμα (που κι αυτά στις μέρες μας έπαψαν να είναι δεδομένα), δυσκολεύομαι να καταλάβω πώς δικαιολογείται να γίνεται η συνέλευσή τους με ελάχιστο αριθμό παρισταμένων καθηγητών. Οι υπόλοιποι, που δεν πήγαν ούτε στο σχολείο ούτε στη συνέλευσή τους, πώς δικαιολόγησαν το μεροκάματό τους;

Οχι μόνο εδώ...............

Η κοινωνία είναι κάπως έτσι:

Ο φτωχός δουλεύει

Ο πλούσιος τον εκμεταλλεύεται

Ο στρατιωτικός φυλάει και τους δύο

Ο φορολογούμενος πληρώνει και για τους τρείς

Ο μπαγαμπόντης ξεκουράζεται και για τους τέσσερεις

Ο μπεκρούλιακας πίνει και για τους πέντε

Ο τραπεζίτης καταχράται και τους έξι

Ο δικηγόρος κοροϊδεύει και τους επτά

Ο γιατρός σκοτώνει και τους οκτώ

Ο νεκροθάφτης θάβει και τους εννιά

Ο πολιτικός ζει στις πλάτες και των δέκα.

Στο νησί των φρικιών - Μέρος Β΄

(Συνέχεια στην ανάρτηση της 28/4/11)
... Αποβίβαση, λοιπόν, στην Ίο και πρώτο σοκ: Προμήθεια εμφιαλωμένου νερού! Κάτι που δεν μπορούσα να φανταστώ. Μα να αγοράζεις νερό; Αμέσως μετά, δεύτερο σοκ: Ιδιωτικό ΚΤΕΛ! Ένα μικρό πράσινο λεωφορείο περίμενε στο λιμάνι. Ο μπαμπάς οδηγούσε και η κόρη έκοβε τα εισιτήρια. Στριμωχτήκαμε μέσα σχεδόν όλοι όσοι αποβιβαστήκαμε. Ο κακός χαμός.
_Χώρα ή Μυλοπότα;, ρώτησε η εισπράκτορας.
Για μας όλα ήταν το ίδιο. Αρκούσε που ήμασταν στην Ίο. Απόφαση της στιγμής: _Στον Μυλοπότα. (Για να προλάβουμε να στήσουμε και τις σκηνές πριν νυχτώσει).
Μετά από δυο λεπτά, άφιξη στον Μυλοπότα. Μια τεράστια παραλία, στην απέναντι άκρη της ένα μικρό ξενοδοχείο, εκεί όπου σταματάει το λεωφορείο δυο ταβερνάκια και δυο σπιτάκια "rooms to let", καμμιά εκατοστή μέτρα παρακάτω το κάμπινγκ. Τρίτο σοκ: Το κάμπινγκ δεν είναι παρά ένας ξερότοπος περιφραγμένος με μια ξερολιθιά και περιλαμβάνει κάτι υποτυπώδεις εγκαταστάσεις για ντους και τουαλέττα και κάτι σαν μπαράκι με μια καλαμωτή και πάγκους. Είμαστε, όμως, δασκαλεμένοι να πάμε στο κάμπινγκ γιατί απαγορεύται η ελεύθερη κατασκήνωση και υπάρχει κίνδυνος να ξημερωθείς στο Αστυνομικό Τμήμα. Μια μεγάλη γεννήτρια κάνει απίστευτο θόρυβο μέσα στη γενική σιγαλιά. Ο Μυλοπότας, βέβαια, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΡΕΥΜΑ!!! Άλλο σοκ.
Στήνουμε τα αντίσκηνα και γραμμή για τη Χώρα.
Περιμένοντας το λεωφορείο, διαβάζω το πιθανό μενού της επόμενης μέρας στις δυο ταβέρνες: Stuffed tomatoes, meatballs with rice, chicken, green beans, moussaka, greek salad. Λέξεις που πρώτη φορά στη ζωή μου έβρισκα μπροστά μου!
Άφιξη στη Χώρα και άλλο σοκ: Από το πρώτο bar ακούγεται "Jumping Jack Flash"! Τώρα ξέρω ότι το λατρεύω αυτό το μέρος! Στην πόλη μου αυτή την ώρα σίγουρα ακούγονται οι Bee Gees, με "ένθετο" τις "Βεργούλες".
Στα στενά δρομάκια εκατοντάδες νέοι απ' όλο τον κόσμο συνωστίζονται προχωρώντας - προς τα πού; Γερμανοί, Άγγλοι, Σκανδιναυοί, Γάλλοι, όλοι μαζύ, πίνουν τα -φτηνά- ποτά τους στα μπαράκια. Στο "Transformer" παίζει Lou Reed και Stones, στο παραδίπλα, ωωωπ! τι είναι αυτό; "Anarchy in the UK" και Sex Pistols. Μια παρέα Άγγλων χορεύei με πηδήματα. Κι εμείς μαζύ τους! Το καφενείο πιο κάτω έχει juke box. Κοιτάζω τις επιλογές: "Hurricane"-Bob Dylan. Παθαίνω κολούμπρα - για να χρησιμοποιήσω μια λέξη της εποχής. Εγώ ήξερα τα juke box γεμάτα καψουροτράγουδα και στην καλύτερη κανέναν Καζαντζίδη ή κανέναν Πάνο Γαβαλά! Δυο επιλογές στην τύχη, λοιπόν, και ακούω την Grace Slick να τραγουδάει "Somebody to Love" και την Janis Joplin να τραγουδάει γι' αυτήν και για κάποιον Bobby McGee!!!
Μαγεία!
Ευτυχία!
Και όταν, στις έντεκα και μισή, σταματάει παντού η μουσική, όλος ο κόσμος κατευθύνεται προς την έξοδο της Χώρας προς τον Μυλοπότα. Εκεί, στην άκρη του χωριού, είναι δυο disco.
Η μια, αριστερά, παίζει ελληνική μουσική. Τα γκαρσόνια, εναλλάξ, ρίχνουν από καμμιά ζεϊμπεκιά, μήπως και δελεάσουν κανέναν να μπει. Καμμιά δεκαριά ψόφιες Γερμανίδες αποτελούν όλους κι όλους τους θαμώνες του μαγαζιού. Η άλλη, δεξιά, παίζει rock. Γίνεται το έλα να δεις.
Εδώ δεν είναι Μύκονος ούτε Πάρος ούτε Σαντορίνη. Εδώ όλα (και όλοι) είναι rock...
(Συνεχίζεται...)