Προς τη Σίφνο - π.π.Σ. (πολύ πριν Σημίτη)

Αναμένοντας τη συνέχεια από τη περιπέτεια του Νίκου στην Ίο , ας δούμε δυό φωτογραφίες από ένα ταξίδι - μεταγενέστερο κατα 4 χρόνια του προαναφερθέντος- δύο άλλων φίλων. Θα προτιμούσαν βέβαια ακόμη ένα μήνα με Inter-rail στην Ευρώπη, όπως τα δύο προηγούμενα καλοκαίρια, αλλά δεν υπήρχε τέτοια δυνατότητα.
Καβάλα-Αθήνα με νταλίκα, διανυκτεύρευση στο σπίτι του Παντελή στα Πατήσια και την άλλη μέρα αναχώρηση από το Πειραιά με πρώτο προορισμό τη Σίφνο. Θέσεις κατάστρωμα, απ΄όπου και η πρώτη φωτογραφία. Το πρόγραμμα περιλάμβανε Σίφνο, Ίο, Σαντορίνη και Πάρο. Στην Ίο και στη Πάρο διαμονή σε κάμπιγκ ενώ στα άλλα δύο νησιά σε rooms. Όμως αυτή είναι μια άλλη ιστορία, για μελλοντική ανάρτηση και αφού μαζευτεί περισσότερο οπτικό υλικό και μνήμες.

Στο νησί των φρικιών - π.π.Κ. (πολύ πριν Καραμανλή)

Κι αυτή η ανάρτηση ξεκίνησε για σχόλιο σε προηγούμενο post, αλλά για τους γνωστούς λόγους κατέληξε αυτόνομο post.
Ήταν αρχές του καλοκαιριού του 1979, αμέσως μετά την εξεταστική, όταν με την προτροπή του Λεωνίδα πήρα μαζύ με τον Κυριάκο το λεωφορείο του ΚΤΕΛ για Αθήνα με τελικό προορισμό κάποιο κυκλαδονήσι. Στην Αθήνα είχε αρχίσει τότε να γίνεται μόδα ανάμεσα στους νέους η εξόρμηση στα νησιά. Φυσικά, για την Καβάλα δεν ήταν κάτι το συνηθισμένο.

Πήρα, λοιπόν, το σακκίδιο πλάτης με ένα μαγιώ, ένα παντελόνι, τρία μπλουζάκια, οδοντόβουρτσα, μαγνητόφωνο και αντίσκηνο. Αν συνυπολογίσουμε και τα ρούχα που φορούσα, αυτός ήταν όλος ο εξοπλισμός μου για μια βδομάδα διακοπές. Φτάνοντας στην Αθήνα, ο Λεωνίδας είχε κανονίσει ένα πάρτυ στο σπίτι του κι εκεί, από τις συζητήσεις με άλλους που είχαν επισκεφθεί αρκετά νησιά, προκρίθηκε η επιλογή της Ίου. Την άλλη μέρα το πρωί και οι τρεις στον Πειραιά για να επιβιβαστούμε στο πρώτο πλοίο που θα σαλπάριζε. Πρώτο-πρώτο ήταν το Ε/Γ "ΕΛΛΗ", κάτι σαν τον "ΑΛΕΞΗ" και τον "ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ" σε λίγο μεγαλύτερο. Εισιτήριο τουριστικής θέσης: 267 δραχμές. Διαδρομή: Σέριφος, Σίφνος, Ίος, Σαντορίνη, Ανάφη, Αστυπάλαια, Κάλυμνος, Κως, Ρόδος!!! Επιβίβαση, λοιπόν, και κατάστρωμα. Και όταν λέμε κατάστρωμα εννοούμε κάτω, πάνω στη λαμαρίνα, αφού όλες οι (πλαστικές) καρέκλες ήταν ήδη κατειλημμένες. (Η φωτογραφία μου στην καρέκλα είναι μετά τη Σίφνο, οπότε είχαν αποβιβαστεί αρκετοί επιβάτες). Μετά από 10 ώρες ταξίδι, φτάσαμε ανοιχτά της Ίου, όπου και μας περίμεναν βάρκες. Από μια πλαϊνή πόρτα του πλοίου κυριολεκτικά πηδήξαμε πλήρεις των εξαρτήσεών μας σε μια βάρκα, που μας έβγαλε στη στεριά, αφού το πλοίο δεν μπορούσε να πιάσει στο λιμάνι! Και νάμαστε, λοιπόν, επιτέλους στην Ίο.

Αλλά για την περιπέτεια της Ίου σε επόμενο post...

Η Ιστορία ... ανάποδα

Ξεκίνησα να γράψω σχόλιο στο post για την 21η Απριλίου, αλλά η γνωστή "λακωνικότητά" μου με οδήγησε να συντάξω ένα καινούριο post.
Να, λοιπόν, η δική μου, εν μέρει ευτράπελη, ανάμνηση από την 21η Απριλίου 1967:
Ήταν μια ωραία μέρα, αλλά φτάνοντας το πρωί στο σχολείο, μας είπαν ότι το σχολείο θα έμενε κλειστό και εμείς θα έπρεπε να επιστρέψουμε ήσυχα στα σπίτια μας και να κλειστούμε μέσα. Να μη μείνουμε για παιχνίδι (μπάλα) στην αυλή του σχολείου, αλλά ούτε και στη γειτονιά μας. Κάτι μας είπαν για "εσωτερικούς εχθρούς", αλλά ποιός καταλάβαινε, τότε, τέτοια πράγματα;
Επέστρεψα, λοιπόν, στο σπίτι, αλλά, πώς να μείνω μέσα; Αμέσως την μπάλα στα χέρια και έξω στον δρόμο. Ήρθαν και οι φίλοι και συμμαθητές μου, ο Δημήτρης και ο Κώστας, που έμεναν μερικά σπίτια πιό πέρα και ετοιμαζόμασταν να αρχίσουμε το παιχνίδι, όταν έφτασε ο άλλος "κολλητός", από το σπίτι απέναντι, τρία χρόνια μεγαλύτερός μας και παιδί δυο δασκάλων, που έμελλε να μη διάκεινται εχθρικά απέναντι στο μετέπειτα καθεστός. Τον ρωτήσαμε τι έγινε, γιατί σαν μεγαλύτερος αλλά και παιδί δασκάλων θα ήξερε σίγουρα περισσότερα, και μας απάντησε: "Έρχονται οι κομμουνιστές". Και τότε, εμείς οι τρεις σπόροι της Β΄ Δημοτικού βάλαμε τα ... κλάματα. Ο άλλος προσπαθούσε να μας συνεφέρει και μας έλεγε να μη φοβόμαστε και ότι θα τους νικήσουμε. Αυτό, το ότι "τελικά θα τους νικήσουμε", εμένα με έκανε να κλαίω ακόμη περισσότερο. Η αιτία, όμως, ήταν πολύ διαφορετική και ίσως αδιανόητη για έναν ενήλικο: Τότε υπήρχαν οι γκοφρέτες ΜΕΛΟ που είχαν μέσα ένα χαρτάκι, όπου συνοπτικά παρουσιαζόταν το προφίλ της κάθε χώρας του κόσμου: Η σημαία της, μια χαρακτηριστική της εικόνα, η ενδυμασία της και μερικές σειρές από κάτω με τα κυριότερα στοιχεία της (Έκταση, πληθυσμός, πρωτεύουσα, πολίτευμα, θρησκεία, κυριότερα προϊόντα). Μάζευα, λοιπόν, τα χαρτάκια και με επιμέλεια τα κολλούσα στην αντίστοιχη θέση του αλμπουμ. Στο "Κ", ανάμεσα στις άλλες χώρες, υπήρχαν και οι δυο Κίνες. Η "Εθνικιστική" Κίνα και η "Κομμουνιστική" Κίνα. Αυτή ήταν και η μοναδική γνώση που είχα για τον "κομμουνισμό". Μοναδική αλλά και τρομακτική ταυτόχρονα. Πληθυσμός: 700.000.000! Αλλά, ακόμη πιο τρομακτική, στα παιδικά μου μάτια, η χαρακτηριστική εικόνα που ήταν αποτυπωμένη στο χαρτί. Μιά κατακόκκινη σημαία με το κίτρινο σφυροδρέπανο και από κάτω περιγραμματική απεικόνιση κάποιας παρέλασης του κινεζικού στρατού. 700 εκατομμύρια κομμουνιστές, λοιπόν, έρχονται... Στο μυαλό μου μέσα τα λόγια του θείου μου: "Αυτοί είναι τόσο πολλοί που αν συνεννοηθούν να φτύσουν ταυτόχρονα θα μας πνίξουν όλους". Πώς να μη βάλω τα κλάματα; 700 εκατομμύρια πάνοπλοι, ομοιόμορφοι, κατακόκκινοι κομμουνιστές ερχόντουσαν... Τελικά, βέβαια, άλλοι ήρθαν...
ΥΓ. Για τις μετέπειτα μνήμες και τα γεγονότα αποφάσισα να μην αναφέρω τίποτε καθώς η οικογένειά μου βρέθηκε στο στόχαστρο του νέου καθεστότος και μερικά πράγματα έμελλε να αλλάξουν ριζικά τη ζωή μας. Επομένως, θύμισες πάρα πολλές, εμπειρίες αξέχαστες, αλλά και κρίσεις (εκ των πραγμάτων) μη αντικειμενικές...

Ανάσταση παντού!

Πασχαλινές Ευχές

Καλό Πάσχα σε όλους, Δύμανη & Υγεία

Και μια φώτο που, έτσι όπως πάμε, ίσως σε λίγα χρόνια έχει ιστορική αξία:

Όπως ίσως θα προσέξατε, υπάρχει και κοτόπουλο για μερικούς-μερικούς........

Τι θυμάστε από την 21η Απριλίου;

Ειναι άνοιξη του 1970, Ε΄Δημοτικού. Στο σχολείο μας - το 16ο- διευθυντής είναι ο Ευ. Κ., ένθερμος υποστηρικτής του καθεστώτος και καθημερινός υμνητής του. Ένα πρωί μας ανακοίνωσε ότι κατ' υπόδειξη της Επιθεώρησης θα παρουσιάσουμε ως 16ο μία παράσταση προς τιμή της 3ης επετείου της Επανάστασης, που θα πρέπει να κάνει πάταγο. Κι από κείνη τη μέρα και μετά οι πάντες άρχισαν να τρέχουν. Δάσκαλοι και μαθητές. Οι ετοιμασίες πυρετώδεις: να μοιραστούν οι ρόλοι, να παραγγελθούν οι στολές, να μάθουμε τα κείμενα και γενικά όλα να εκτελεστούν με ακρίβεια και υπευθυνότητα.
Μέχρι που έφτασε η μέρα της παράστασης. Την Τετάρτη 13 Μαίου στη Χριστιανική Εστία (βρισκόταν δίπλα στη Μητρόπολη) όλοι οι επίσημοι της πόλης είναι παρόντες. Η παράσταση αποτελούνταν από 3 σκετς. Στο πρώτο παρουσιαζόταν η κατάσταση προ της 21ης όπου ο κομμουνισμός και οι συνοδοιπόροι του (μαθητές ντυμένοι με κόκκινα λαμέ από τον Βουνιόζο) δίεβρωσαν τα πάντα. Ξαφνικά ακούγεται η φωνή ''ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ'' και ο στρατός ξιφουλκώντας ( το ξίφος ήταν αληθινό - από πατέρα μαθητή Στρατιωτικό) δίνει τέρμα εις την κατάστασιν, σώζοντας την Ελλάδα (μαθήτρια της ΣΤ') ένα βήμα προ της αβύσσου.
Κατόπιν ακολουθούσε το ''Θαύμα της 21ης Απριλίου'' που απέδωσαν μαθητές των μεγάλων τάξεων( εδώ μπαίνουμε εμείς). Θυμάμαι ότι ήμουν ντυμένος αγρότης, φορώντας μαύρο γιλέκο και τραγιάσκα και με μουστάκι ζωγραφισμένο (λίγο πιό πριν με κάρβουνο), στον οποίο η Εθνοσωτήρια κυβέρνηση είχε χαρίσει τα χρέη σώζοντάς τον από την πείνα. Στο τέλος μαθητές των μικρών τάξεων με στολή στρατιώτη παρέλασαν από τη σκηνή τραγουδώντας ύμνους για το στρατό και τους ηγέτες, ραίνοντας το κοινό με άνθη.
Προφανώς όλα θα πήγαν καλά γιατί την επόμενη μέρα ο διευθυντής μας ευχαρίστησε όλους, μεταφέροντας τους επαίνους των αρχών, γεμάτος χαρά και περηφάνεια.

Τα φρικια δεν υπαρχουν πια

Εντελως τυχαια καθως εψαχνα πληροφοριες για την Ιο βρεθηκα στον ιστιακο κομβο του FarOut. To FarOut ηταν ενα καφε στο Μηλοποτα αν θυμαμαι καλα εκει που σταματουσε το λεωφορειο. Δυνατη ροκ μουσικη ολη μερα και φυσικα τοτε τελη της δεκαετιας του 70, γεματο φρικια (Οπως και ολα τα καλα μερη στα νησια).
Δεν προκειται να πω τιποτα παραπανω απλα κοιταξτε εδω . Ξερω οτι τα πραγματα αλλαζουν αλλα εμεινα για λιγο αφωνος (κατι παρομοιο αισθανθηκα οταν ειδα ομπρελες στους αμμολοφους)

H δύναμη του σκίτσου

Το '' Jimmy Corrigan, The Smartest Kid on Earth '' χαρακτηρίσθηκε το μεγαλύτερο επίτευγμα των graphic novels, ενώ ο '' New Yorker '' κάθε φορά που κυκλοφορεί με εξώφυλλό του γίνεται ανάρπαστος.
Αναφέρομαι στον CRIS WARE τον διάσημο κομίστα που βρέθηκε πρώτη φορά στην Ελλάδα καλεσμένος της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης.
Παρ΄όλη την αυτομείωσή του για το έργο του και με απόψεις όπως '' Οι άνθρωποι δεν χρειάζονται καθοδηγητές για το τι θα διαβάσουν'', οι άπειροι αναγνώστες που διάβασαν το 2οο1 το ημιαυτογραφικό ''Jimmy Corrigan'' το βρήκαν ιδιοφυές.
Στη φωτογραφία εξώφυλλο του αυστηρού New Yorker όπου ο WARE σχολιάζει με καπληκτικές λεπτομέρειες, και επιρροές από τη γραφιστική αισθητική της δεκαετίας του ΄30, το πως η τηλεόραση άλλαξε τις συνήθειες της αμερικανικής -και όχι μόνο- οικογένειας.

Ξενοφώντος Ανάβασις

Αφιέρωμα στον φίλο και συμμαθητή Ξενοφώντα Κροκίδη, νέο πρόεδρο του Ιατρικού Συλλόγου Καβάλας.
Η επιλογή ενός δικού μας ανθρώπου, που διακρίθηκε για την επιστημονική του επάρκεια, αλλά ξεχώρισε στη γενιά μας, κυρίως για το ήθος και τις αξίες ζωής που αταλάντευτα ακολούθησε σε όλη τη διαδρομή του, αναγνωρίσθηκαν με την εκλογή του στο αξίωμα του προέδρου του Ιατρικού Συλλόγου Καβάλας.
Η μέχρι τώρα πορεία του δικαιώνει αδήριτα τις προσδοκίες των συναδέλφων του ιατρών αλλά και τις δικές μας για έναν "φρέσκο αέρα" ανανέωσης στα δρώμενα του Συλλόγου επ'ωφελεία της Ιατρικής Επιστήμης αλλά και της κοινωνίας γενικότερα.
Ενώνωντας τα έντονα συναισθήματά μου, με αυτά που συνέχουν όλους μας, εύχομαι στον άνθρωπο που στο πρόσωπό του τιμάται ολόκληρη η γενιά μας, καλή δύναμη στο έργο του και κάθε επιτυχία.
Εμείς σε κάθε περίπτωση θα στοιχηθούμε πλάι του! Με αγάπη!

Θέμος Ανανιάδης

Οι γιατροί πάντα εχουν μια ειδική θέση στη κοινωνία μας, μια και μπαίνουν στη ζωή μας όταν κάτι δεν πάει καλά. Δεν υπάρχει τίποτα να προσθέσω σε αυτά που πολύ καλά περιέγραψε ο Θέμος, πέρα απο τις ευχές μου για μια πετυχημένη πορεία στη διοίκηση του συλλόγου.

Κώστας

Θυμάμαι την πρώτη απόπειρα ενασχόλησης του Ξ. με τα κοινά: Το φθινόπωρο του 1974, στην Δ΄Γυμνασίου με τη μεταπολίτευση, μας δίνεται το δικαίωμα να κάνουμε αρχαιρεσίες για πρώτη φορά. Με το Φώνη αποφασίζουμε (διπλανοί στο θρανίο) να είμαστε υποψήφιοι σε κοινό ψηφοδέλτιο, με τη προοπτική αν βγούμε, να συμμετέχει στο προεδρείο το πρώτο εξάμηνο ο ένας και το δεύτερο ό άλλος. Δυστυχώς η Δήμου δεν μας άφησε με αποτέλεσμα να αποσύρουμε το κοινό μας ψηφοδέλτιο τελείως αγανακτισμένοι για την έλλειψη κατανόησης και συλλογικού πνεύματος...
Μαζί στη γειτονιά και συμμαθητές από την Α΄ Δημοτικού. Πάντα ενημερωμένος και καταρτισμένος για οτιδήποτε. Πάντα ενεργός και πολυπράγμων. Ευχές από όλους μας.

OXI στην Ανέγερση Πυρηνικών Εργοστασίων στο Ακούγιου και στη Σινώπη (Τουρκία)

Πρόσφατα η Τουρκική κυβέρνηση ανακοίνωσε την απόφαση ανέγερσης δυο πυρηνικών εργοστασίων στην περιοχή του Ακούγιου (Μυρσίνη) και στη Σινώπη της Μαύρης Θάλασσας, απόφαση εξαιρετικά επικίνδυνη για την ευρύτερη περιοχή του Αιγαίου, λαμβανομένων υπόψη τόσο της σεισμικότητας της περιοχής όσο και των πλούσιων πολιτισμικών χαρακτηριστικών της. Άλλωστε τρανή απόδειξη της επικινδυνότητας της χρήσης πυρηνικής ενέργειας αποτελεί το πρόσφατο ατύχημα του πυρηνικού εργοστασίου της Φουκουσίμα, στην Ιαπωνία.

Το Πανεπιστήμιο Αιγαίου αφουγκραζόμενο τους προβληματισμούς και τις ανησυχίες των κατοίκων της ευαίσθητης περιοχής, στην οποία έχει ιδρυθεί και λειτουργεί, έχει την πεποίθηση ότι η χρήση της πυρηνικής ενέργειας δεν έχει θέση στο πλαίσιο μιας ανάπτυξης με ήπια περιβαλλοντικά χαρακτηριστικά, για τις κοινωνίες του Αιγαίου. Για το λόγο αυτό αναλαμβάνει την πρωτοβουλία συγκέντρωσης υπογραφών, ώστε να σταματήσει η ανέγερση των πυρηνικών εργοστασίων στο Ακούγιου και την Σινώπη, αποσκοπώντας στην ανάδειξη του κινδύνου μιας τέτοιας αναπτυξιακής επιλογής και στην ευαισθητοποίηση της ακαδημαϊκής κοινότητας και όλων των ενεργών πολιτών και φορέων στην Τουρκία, στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο.
http://petition.aegean.gr/stopnuclearplants/gr/index.php

LNG στην Καβαλα

Απο τον Γρηγορη Κρεη:
Συνάντηση οικολογικών κινήσεων Μακεδονίας Θράκης στην Δημοτική βιβλιοθήκη Καβάλας στις 15/4 στις 8.30. "Η επίθεση στο περιβάλλον , η απάντηση των κινημάτων"
Προκειται για την υποθεση εγκαστασης δεξαμενων LNG στην Καβαλα και μαλλον το περιβαλλον θα υποφερει και επομενως η αντιδραση των οικολογικων οργανωσεων. Απο την αλλη μερια φανταζομαι οτι η δημιουργια θεσεων εργασιας σε περιοδο μεγαλης ανεργιας, θα ειναι το καροτο της υποθεσης.
Σχολια υπερ και κατα της εκγατασταση ευπροσδεκτα

AMERICAN SNACK BAR

... '' Άνοιξε το πρώτο κατάστημα ως "AMERICAN SNACK BAR" στη γωνία Βενιζέλου και Αβέρωφ περίπου 1970 με 1971. Ήταν η πρώτη φορά που βλέπαμε στην Καβάλα χάμπουργκερ και hot dog. Έκανε πάταγο και, φυσικά, χρυσές δουλειές. Το 1974, μετά τη μεταπολίτευση και τα γεγονότα στην Κύπρο, που είχαν σαν αποτέλεσμα τη σφοδρή έκφραση αντιαμερικανικών αισθημάτων από το σύνολο του ελληνικού λαού, εν μια νυκτί, το σνακ μπαρ μετονομάστηκε σε "European". Για την ιστορία, πάντως, η προσπάθεια επέκτασης της επιχείρησης και σε άλλα σημεία (Παραλία, Ομόνοια) δεν στέφθηκε από ανάλογη επιτυχία''....
(Από σχόλιο του Νίκου για το snack bar που είχε ανοίξει στη παραλία).
Τα εγκαίνια του καταστήματος απέναντι από το Ταχυδρομείο έγιναν το Σεπτέμβριο του 1972. Μετά το μάθημα Αγγλικών, λίγο πιο κάτω στου Στρατηγάκη, πηγαίναμε όλο το τμήμα εκεί. Οι περισσότεροι τρώγαμε τηγανητές πατάτες. Το κέτσαπ, λόγω αυξημένης ζήτησης, χρεωνόταν έξτρα και μάλιστα σου το έβαζε ο υπάλληλος του καταστήματος. Το χάμπουργκερ δεν με εντυπωσίαζε γιατί προτιμούσα τις πίτες του Μένιου ,του Σάββα και του Χρύσανθου. Όσο δε για το τοστ, του Λιόλιου ήταν καλύτερο... Πατάτες όμως τηγανητές δεν έβρισκες αλλού.

Καθαρά Δευτέρα στη Νάουσα

Με μια μικρή χρονική υστέρηση και προετοιμαζόμενοι για την Μεγ. Εβδομάδα, μερικές φώτο απο την Καθ. Δευτέρα στη Νάουσα.

Η παρέα:

Κλαρίνα και τσίκνα σε όλη την πόλη, την πρώτη μέρα την πάτησα........

αλλά την δεύτερη έμαθα, "έπιασα τοίχο".....

Παρέλαση με Γενίτσαρους και Μπούλες.

Προσκήνημα στον Σαράφη. Ξυλόσομπα και τσιτσιά (Οι γνωστές γεύσεις στις "σωστές" μερίδες).

Επιστροφή με χιόνια.

Debtocracy

Ενδιαφερουσα ταινια με θεμα το ελληνικο χρεος. Ισως για τους εν Ελλαδι να ειναι ολα γνωστα αλλα για μενα ηταν ολα καινουρια. Βασικη προταση της ταινιας ειναι το μερος του χρεους ειναι παρανομο και επομενως δεν πρεπει να πληρωθει. Η εκταση της παρανομιας θα διαπιστωθει απο μια ανεξαρτητη επιτροπη λογιστικου ελεγχου.


Debtocracy FINAL by BitsnBytes

Δεκαετία του ΄70 στο Λιμάνι ( ΙΙ )

Καλοκαίρι του 1975. Σχεδόν 10 χρόνια μετά από τις φωτογραφίες που είδαμε την ίδια περιοχή σε προηγούμενη ανάρτηση και παρατηρείστε πόσα έχουν αλλάξει. Η παραλιακή είναι γεμάτη από οικοδομές και αυτοκίνητα. Στο κέντρο, το κότερο του Κραντονέλλη και λίγο πιο πέρα η Ναυκρατούσα, ενώ στο βάθος φαίνονται οι καπναποθήκες επί της Ερυθρού Σταυρού. Στην πολυκατοικία πίσω από το ΝΟΚ οι πράσινες τέντες στα μπαλκόνια του Πανίκου και της Όλγας είναι κατεβασμένες λόγω του απογευματινού ήλιου.
Το φθινόπωρο της ίδιας χρονιάς θα πάμε στην Ε΄Γυμνασίου και από το Μπάτη δε λείπει καθημερινά κανείς. Είμαστε στα 16, ηλικία των πολλών ονείρων αλλά και των ψευδαισθήσεων.
Η δεκαετία του ΄70 είναι η δεκαετία της τσιμεντοποίησης του κέντρου της πόλης. Στη θέση των καπνομάγαζων και των αρχοντικών οικοδομήθηκαν πολυόροφα κτίσματα, πνίγοντάς την στο γκρί. Χωρίς κανείς να νοιαστεί.

Δεν ξεχνώ

Ένα ενδιαφέρον βίντεο που τραβήχτηκε από Γαλλικό τηλεοπτικό συνεργείο. Μια εικόνα που δεν έχουμε δεί από δικά μας κανάλια και είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα για το τι γίνεται στα κατεχόμενα. Όσους ακόμη τους νοιάζει γι αυτούς που ζουν σε μια κατεχόμενη πατρίδα, ας αφιερώσουν ένα λεπτό να δουν αυτό το βίντεο των Γάλλων. Το γεγονός ότι το βίντεο δεν έγινε από Έλληνες βοηθά στο ότι δεν μπορούμε να κατηγορηθούμε για προπαγάνδα. Μια προπαγάνδα που ανέκαθεν γινόταν από τους Τούρκους σε αντίθεση με την δική μας συνεχιζόμενη ανύπαρκτη πολιτική. (Από την Μαρία)

Πατήστε εδώ

Της Πέμπτης οι απουσίες

Μας είδε μάτι φθονερό και μας μάτιασε ή μήπως φταίει η γενικότερη βαριά ατμόσφαιρα λόγω του μνημονίου;
Τι έγινε ρε παιδιά; Χαθήκαμε!
Ο ένας παίρνει αντιβίωση, ο άλλος είχε κάτι χαρτιά να ψάξει, ο επόμενος είχε να ετοιμάσει την ομιλία του για το σύλλογο, ο τέταρτος έχει τη πεθερά του στο σπίτι του άρρωστη....
Οι Πέμπτες που έχουμε μπροστά μας δεν είναι ατέλειωτες. Κι ούτε δεδομένες. Με τον Παναγιώτη πάντως, αντιστεκόμαστε στην εσωστρέφεια που έχει πέσει στην παρέα. Γελάσαμε και κουβεντιάσαμε για μύρια όσα θέματα,καυτά ή μή, επίκαιρα ή του παρελθόντος, σε ένα -δυστυχώς - άδειο μαγαζί.

Δωρεαν παιδεια

Καθως ολο και περισσοτερα αγγλικα πανεπιστημια ανακοινωνουν τα διδακτρα τους για το 2012, ειναι φανερο οτι τα περισσοτερα εχουν αποφασισει να χρεωσουν το υψηλοτερο δυνατον (9,000 λιρες τον χρονο).
Η ανωτατη παιδεια μεσα σε 30 χρονια αλλαξε τελειως. Η δικια μας σειρα αγγλων φοιτητων δεν πληρωνε τιποτα. Το κρατος πληρωνε τα διδακτρα και τους εδινε χρηματα για να ζησουν. Στην Ελλαδα δεν πληρωναμε διδακτρα και παιρναμε βιβλια, αλλα πληρωναμε ολα τα υπολοιπα. Θα την αποκαλουσα μερικως δωρεαν παιδεια μια και οι φορολογουμενοι πληρωναν τα εξοδα (και στην Ελλαδα οι γονεις διπλοπληρωναν, σαν φορολογουμενοι και σαν γονεις)
Ο κυκλος τωρα εδω κλεινει. Μπορεις να δανεισθεις τα χρηματα απο το κρατος και αρχιζεις να ξεπληρωνεις οταν ο ετησιος μισθος σου ειναι πανω απο 21,000 λιρες (με πιθανο χρεος 40-45,000 λιρες)
Η κυβερνηση πηρε μια ιδεολογικη αποφαση σχετικα με την χρηματοδοτηση της παιδειας και αποφασισαν οτι αυτοι που την θελουν πρεπει να την πληρωσουν μια και πρεπει να γινει περικοπη εξοδων.
Αν δεν κανω λαθος, το ελληινκο συνταγμα επιβαλλει την παροχη 'δωρεαν' πανεπιστημιακης παιδειας , αλλα αναρωτιεμαι για ποσο ακομη.

ΗΟΜΕ

Ένα εκπληκτικό ντοκυμαντέρ, γυρισμένο το 2009, με την απίστευτη φωνή της Glenn Close, όπου οι High Definition εικόνες από πάνω από 50 χώρες δεν συγγρίνονται με κανένα άλλο HD documentary. Γυρισμένο με κάμερα Cineflex, από τις σχεδόν 500 ώρες επιλέχτηκε 1 και μισή και προβλήθηκαν σε 181 χώρες σε κινηματογραφους και τηλεόραση.

Συνολικό κόστος: 12.000.000$

Οι παραγωγοί διαθέτουν το έργο αυτό ελεύθερα ωστε ο καθένας να μπορεί το δει.

Η ταινία αυτή (γιατί είναι μια ιστορία και όχι ένα απλό ντοκυμαντερ) υπάρχει στα βιοντεκλάμπ και στα Ελληνικά. Προσωπικά προτιμώ την φωνή στα αγγλικά, είναι η καλύτερη φωνή που θα μπορούσε να συνοδεύσει ένα τέτοιο έργο.

Απλά δεστε το, δείχνει και την Ελλάδα.

http://www.homethemovie.org/

Δεκαετία του '60 στo Λιμάνι ( Ι )

Ο Μιχάλης Γιούγιας μας έδωσε δύο εξαιρετικές φωτογραφίες (φωτο Καπάϊος). Στην πρώτη φαίνεται τμήμα της οδού Εθνικής Αντίστασης και μέρος του λιμανιού, απέναντι από κει που βρίσκεται σήμερα η Δωδώνη. Ένα και μοναδικό αυτοκίνητο διασχίζει το άδειο δρόμο, ενώ πιό πέρα βρίσκεται παρκαρισμένο ένα τρακτέρ και ένα λεωφορείο. Το κριπίδωμα είναι γεμάτο από όγκους μαρμάρου και κάποιοι φορτώνονται στο αραγμένο, γι΄αυτό το λόγο, πλοίο με το όνομα ΧΑΝΙΑ ΙΙ. Η περιοχή είχε ακόμη μόνο εμπορική ανάπτυξη. Η ''βόλτα'' που γινόταν το καλοκαίρι στη παραλιακή δεν έφτανε μέχρι εκεί, αλλά σταματούσε στη γωνία της Αβέρωφ, καταλήγοντας ύστερα από ατέλειωτα πάνω- κάτω, στο Παλλάδιο για πάστα ή πορτοκαλάδα. Στη δεύτερη, στο κέντρο, φαίνεται το ξενοδοχείο ΠΑΝΟΡΑΜΑ ολοκαίνουργιο. Δεξιά του ο ΓΑΛΑΞΙΑΣ δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη, αφού τα κουφώματα λείπουν ( στην ίδια ακριβώς φάση βρίσκεται αυτές τις μέρες λόγω ανακαίνισης). Ο ΓΑΛΑΞΙΑΣ ξεκίνησε να χτίζεται το καλοκαίρι του 1964 και τα εγκαίνια έγιναν το Μάρτιο του 1966. Ποιό αριστερά, πίσω από την αποθήκη Τερμεντζή στη πολυκατοικία του Μπάτση, ο 4ος όροφος κοιτάzει ανεμπόδιστος προς τη θάλασσα. Μπροστά, δίπλα στο βενζινάδικο φαίνονται οι κούνιες που υπήρχαν πίσω από τα θερινά Ολύμπια. Τις θυμάστε; Είχαν σχήμα βάρκας, ήταν σιδερένιες και ανέβαιναν δύο άτομα που κρατούσε ο καθένας από ένα σχοινί, το οποίο αφήνοντάς το και τραβώντας το μια ο ένας - μια ο άλλος έδινε τη κίνηση. Σπανίως εισακούσθηκαν από τους γονείς μου τα παρακάλια μου για κούνια μετά το σινεμά ή τη βόλτα, καθότι θεωρούσαν φοβερή σπατάλη να δώσει κάποιος χρήματα για να κουνηθεί.
Το 1971 ξεκίνησε η πλακόστρωση της παραλιακής. Γίναν παρτέρια, φυτεύτηκαν φοίνικες, έγινε το πάρκο και η βόλτα επεκτάθηκε. Στο ισόγειο του κτιρίου του Λιμενικού Ταμείου που βλέπουμε να κτίζεται (ξεκίνησε το 1970) στην κάτω φωτογραφία, άνοιξε και η πρώτη πιτσαρία της πόλης, ένα μαγαζί στο οποίο πηγαίναμε πολύ συχνά. Κάποιος μάλιστα, τη πρώτη φορά που πήγε, ζήτησε και ψωμί μαζί με τη πίτσα...