Οι πόλεις τη νύχτα

 Στις πόλεις, αν ξυπνήσεις κάποιες νύχτες, ανοίξεις τα παράθυρα- κι έχεις εκπαιδευτεί να βρίσκεις χαραμάδες- θα ακούσεις ανθρώπους να γελούν. 

Στα καλαφατιά

 Δεν κάνει κρύο. Κάνει σκοτάδι απαλό. Και ψιλοβρέχει. Κι εμείς βραδιάζουμε όπως οι λέξεις που αποσιωπούνται μέσα στα ποιήματα. Εδώ που μεγαλώσαμε. Πίσω μας ο καιρός, μπροστά μας ο καιρός. Αριστερά μας η συνοικία της Αγίας Βαρβάρας. Πίσω μας ο τόπος όπου ήταν οι παράγκες με τους πρόσφυγες. Και το χυτήριο της πρώτης πρώτης φωτιάς που έμπαινε στο χώμα για να γίνει σχήμα που θα ωθούσε τα καΐκια στο πέλαγος. Μια προπέλα. Ακόμα γυρνάει μέσα στο χώμα και μέσα στη θάλασσα. Μαζί με μυρωδιά ξύλου καθώς χτιζότανε τα καΐκια, μίνιο και φούμο, φωτιά και πάλι φωτιά, φωνές που σέρναν τα σκαριά στο έδαφος κι άλλες φωνές όταν τα σελαγίζανε στο πέλαγος. Κάνει βράδυ στη γενέτειρα. Στα δεξιά μας αχνοφέγγει η πίσω πλευρά της συνοικίας Παναγία. Εδώ, ένας μικρός κόλπος. Το καρνάγιο, το καλαφάτι, τα καλαφατιά. Όπως θέλεις πες το. Το «εδώ» δεν αναιρείται γιατί προέρχεται από παντού. Εδώ. Στα καλαφατιά. Κάνει βράδυ. Και ψιλοβρέχει.[...] 
 Στο καφενείο είμαστε τρεις φίλοι. Βράδυ. Αυτός που έρχεται να πάρει παραγγελία είναι νέος. Αμούστακος σχεδόν. Μερακλής όμως για να είναι εδώ. Δεν ξέρει ότι εδώ μεγαλώσαμε, αλλά είναι εδώ. Η διάρκεια στο δικαίωμα της ελπιδοφόρου απελπισίας ανάμεσα στην Παναγία και την Αγία Βαρβάρα. Παίρνει την παραγγελία και φεύγει. Μπορείς εύκολα να φύγεις όταν είσαι εδώ. 

Το μαγαζί είναι μικρό, σχεδόν ανύπαρκτο. Αν δεν είσαι από την Καβάλα, θα το προσπεράσεις. Οι τρεις μας καθόμαστε κι οι πλώρες των καϊκιών είναι κυριολεκτικά πάνω από τα κεφάλια μας.[...]

 Ζητώ την άδεια να βγω έξω. Να περπατήσω μέσα στο καλαφάτι. Ο νεαρός χαμογελάει. Βγαίνω. Περπατώ ανάμεσα στα καΐκια. Σκοτάδι. Σκοντάφτω στο ακατάστατο έδαφος της μνήμης και σ΄ αντικείμενα που δεν γνωρίζω. Ψιλοβρέχει. Βλέπω τη θάλασσα. Επιστρέφω στο καφενείο. Ο νεαρός έχει πιάσει το μπουζούκι. Άλλος ένας με την κιθάρα. Δυο κορίτσια με την ομορφιά τους. Τραγουδάνε. Μόνο ρεμπέτικα. Με αθώα έπαρση καθώς τα καΐκια κρέμονται πάνω από το κεφάλι μας και ισορροπούνε στα ίδια παλιά μπουντέλια τ΄ ουρανού και της βροχής.
Τραγουδήσαμε κι εμείς οι τρεις: «Χαράματα η ώρα τρεις, θα ΄ρθω να σε ξυπνήσω...».

                                    Κώστας Καναβούρης

                                    Εφημερίδα Αυγή, 24.2.2002
(Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο βιβλίο: «ΚΑΒΑΛΑ. Μια πόλη στη λογοτεχνία» που επιμελήθηκε ο Διαμαντής Αξιώτης.)

Παρακαλώ, να πέσει το χιόνι...

όλα στην ώρα τους γίνονται,

μα και τόσο λάθος...

 

Φεβρουάριος

 

Κι οι μέρες που σου λείπουν,  Φεβρουάριε,

 

ίσως μας αποδοθούν στον παράδεισο …