Υπομνηστικό φεγγάρι

«Άνθρωπος είναι το μόνο πλάσμα που δεν αρκείται να είναι»

Φ. Πεσσόa
Το 2020 φεύγει έχοντας μεταμορφώσει τον κόσμο μας σε έναν άγνωστο και επικίνδυνο τόπο. Αναγκασθήκαμε να εναρμονίσουμε αντιφατικές μεταξύ τους ανάγκες. Την ασφάλεια με την ελευθερία, τη δραματοποίηση με την άρνηση κινδύνου, την εγγύτητα με την απόσταση. Και δεν ήταν εύκολο. 
Έπρεπε να κλείσουμε τα αφτιά μας στις σειρήνες της παραφιλολογίας, της τρομολαγνείας και των fake news που άνθησαν στη σκιά του θανάτου. Όπως σε κάθε πόλεμο, έτσι και σ΄αυτόν τον ακήρυχτο με τον ιό,  πρώτο θύμα ήταν η αλήθεια.

2021. Πόσο η ελπίδα για το μέλλον αντέχει την προάσπιση μιας προ-κορωνοϊού κανονικότητας; Θα γίνουμε καλύτεροι; Θα δείξουμε αλληλέγγυοι στο διπλανό μας αλλά και στη φύση, στο οικοσύστημα, σε όλα όσα επιδεικτικά αγνοήσαμε και καταστρέψαμε; Θα συνειδητοποιήσουμε ότι η ευαλωτότητα και η ρωγμή είναι στοιχεία της ταυτότητάς μας; Θα μπορούσε αυτή η κατάσταση που ζούμε να είναι ένα σοφό μάθημα.   

Πώς αποχαιρετούμε το 2020; 
Δεν μας απειλεί η μνήμη των θανάτων που συνέβησαν αυτή τη χρονιά, η απώλεια των χιλιάδων θέσεων εργασίας, η οδύνη. Περισσότερο μας απειλεί η λησμοσύνη, η άρνηση, η διαγραφή. Ό,τι δεν έγινε, ό,τι έγινε. Αγέρωχοι να συνεχίζουμε μέσα στην εγωιστική μας ψευδοεπάρκεια, αποστρέφοντας το βλέμμα σε ότι δεν μας βολεύει.

Ένα πλάσμα που θυμάται είναι ο άνθρωπος. Υποκλίνεται σε όσα έχει χάσει, αλλιώς δεν υπάρχει αύριο.

(Περπατώντας στην Τενέδου. Δύο νύχτες πριν την πανσέληνο.)