Διάβασα την "αγιογραφία" του Αποστολίδη στην προηγούμενη ανάρτηση. Αν και ο Γιώργος πάντα καταφέρνει να πει αυτά που θέλει, έστω και πολύ συγκαλυμένα, το κείμενό του μου άφησε ερωτηματικά στο κατά πόσο οι δικές μου αναμνήσεις συμφωνούν με τις δικές του και συνθέτουν την ίδια εικόνα.
Βέβαια, ο χρόνος (35 χρόνια πέρασαν!!!) απαλύνει τον πόνο, μας κάνει να ξεχνάμε τα άσχημα, διατηρεί στη μνήμη πιο έντονα τα ευχάριστα. Όμως, για την αποκατάσταση της (δικής μου) αλήθειας, θα ήθελα να προσθέσω και τις δικές μου αναμνήσεις.
Κατ' αρχήν ο Αποστολίδης ήταν ένας φιλόλογος με όλη τη σημασία της λέξης. Άριστος γνώστης της ελληνικής γλώσσας, αλλά και με ευρύτερη παιδεία, όπως διαφαινόταν στο μάθημά του, ένας φιλόλογος καθηγητής με ίση αγάπη τόσο στα Αρχαία όσο και στα Νέα Ελληνικά, κάτι που, τότε τουλάχιστον, δεν ήταν καθόλου συνηθισμένο.
Προσπάθησε να μας μυήσει στη μαγεία της γλώσσας μας, να μας κάνει κοινωνούς των γνώσεών του, αλλά πώς;
Στους 4-5 μήνες της τελευταίας τάξης του Γυμνασίου, σε ένα τμήμα Πρακτικού που είχε δικαιολογημένα στραμμένη την προσοχή του σε άλλα μαθήματα και που δεν επρόκειτο οι μαθητές του να ξανασχοληθούν στη ζωή τους με τα Αρχαία Ελληνικά; (Παρεμπιπτόντως, με τα Αρχαία έμελλε να ξανασχοληθώ 27 χρόνια αργότερα, βοηθώντας την μεγάλη μου κόρη, οπότε και προς δική μου μεγάλη έκπληξη διαπίστωσα ότι θυμόμουν σχεδόν τα πάντα. Όχι όμως από τους τέσσερεις μήνες του Αποστολίδη, αλλά από τα τέσσερα χρόνια της Δήμου - αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία και θα της αφιερώσω στο μέλλον ξεχωριστή ανάρτηση).
Να μην ξεχνάμε ότι μπήκε σε ένα τμήμα Πρακτικού, όπου οι μισοί και παραπάνω ΞΕΡΑΜΕ Αρχαία! Είτε γιατί υπήρχαν πολλοί πολύ καλοί μαθητές που ήταν άριστοι σε όλα είτε γιατί κάποιοι είχαμε περάσει την τετραετή "δοκιμασία" της Δήμου, αμφιβάλλω αν ποτέ στην καριέρα του του ξανάτυχε τέτοιο τμήμα. Και όμως! Αυτό, το θεωρητικά αδιάφορο για το μάθημά του Τμήμα, το χαντάκωσε! Κατ΄αρχήν ανέλαβε το Τμήμα για τρεις βδομάδες και επανήλθε λίγο πριν τα Χριστούγεννα. Καθώς οι ημερομηνίες για το κλείσιμο του τετραμήνου άρχιζαν να πιέζουν και έπρεπε σε σχετικά μικρό χρονικό διάστημα να παραδόσει βαθμολογίες, προχώρησε στην εύκολη λύση: Διαγώνισμα! Με όλα τα σχετικά: Μετάφραση, γραμματικές, συντακτικές και πραγματικές παρατηρήσεις, όλα με μεγάλο βαθμό δυσκολίας. Μας χώρισε σε 1 και 2 (δεξιά ή αριστερά στο θρανίο). Στην δική μου σειρά, υπήρχε μια πραγματική παρατήρηση, που έπιανε 5 μονάδες και έπρεπε για να θεωρηθεί σωστή η απάντηση, να αναφερθεί η λέξη "συμβολισμός". Δυστυχώς, κανένας από την σειρά μας δεν απάντησε σωστά και όλοι βαθμολογηθήκαμε ουσιαστικά με άριστα το 15 - εγώ πήρα 14 γιατί είχα κι ένα λαθάκι στο συντακτικό. Τελικά, απ΄όλη την Τάξη, ένας πήρε 17, ένας 16 (το ένα από τα δυο ο Γιώργος - που ήταν στο 1), ένα-δυο 15άρια και πλήθος μέγα μονοψηφίων. Στο εναπομείναν διάστημα προσπάθησε, με προφορική εξέταση, να ανεβάσει τον βαθμό αυτών που πήραν μονοψήφιο, ακολουθώντας όμως πολύ αργούς ρυθμούς. Παρά τις εκκλίσεις κάποιων από μας να μας εξετάσει προφορικά ώστε να βελτιώσουμε τον βαθμό μας, μας αγνόησε. Φιλοδωρήθηκα, λοιπόν, με ένα ωραιότατο 14 στον έλεγχο. Με πείραξε πάρα πολύ. Ως τότε δεν είχα πάρει στα Αρχαία λιγότερο από 18. Το 14, επίσης, δεν άφηνε μεγάλα περιθώρια βελτίωσης του τελικού βαθμού, έτσι το Απολυτήριό μου κοσμείται από ένα μεγαλοπρεπές 16. Πέρα απ΄αυτό ο τελικός βαθμός μετρούσε, έστω και όχι πάρα πολύ, για τις Εισαγωγικές στο Πανεπιστήμιο. Όλα αυτά, μ΄έκαναν να "επαναστατήσω". Σε όλη τη συνέχεια, επέδειξα μια, τουλάχιστον για τα μέτρα της εποχής εκείνης, αυθάδη συμπεριφορά απέναντι στον Αποστολίδη. Απέστρεφα το βλέμμα μου από πάνω του, δεν "σήκωνα χέρι", δεν συμμετείχα στο μάθημα και δεν απαντούσα στις ερωτήσεις του παρά μόνον όταν απευθυνόταν σε μένα προσωπικά. Μάλιστα, μια φορά δεν δίστασα να κριτικάρω με αγένεια τον τρόπο που είχε να εξετάζει προφορικά.
Πρέπει να ομολογήσω ότι, στην μεταβατική εκείνη εποχή, με βοήθησε ώστε να ξεπεράσω φοβίες εσωτερικές και να εκφράσω έναν πρώιμο αν και ονορθόδοξο επαναστατισμό.
Επίσης, πρέπει να του αναγνωρίσω ότι το 1 μόριο, που μου στέρησε με την χαμηλή βαθμολογία στα μαθήματά του, με "έκοψε" από το Γεωλογικό και με "έστειλε" στο Γεωπονικό του ΑΠΘ. Και γι΄αυτό τον ευχαριστώ πολύ και ισοβίως.
Την ιδέα μου την έδωσε ο Χρήστος Χ. Είχα καιρό να κάνω μια βόλτα στην προβλήτα του ΝΟΚ. Ο χειμωνιάτικος ήλιος που δύει, αντανακλάται στα παράθυρα των σπιτιών της Παναγίας και του Ιμαρέτ και βάφει χρυσά τα νερά του λιμανιού, δίνοντας έτσι μια ιδιαίτερη ομορφιά στη χερσόνησο. Στο βάθος μπροστά, όταν υπάρχει διαύγεια διακρίνεται ο Άθως και λίγο πιο αριστερά η Θάσος. Όπου κι αν σταθείς βλέπεις τη θάλασσα.
Με αφορμή την ανάρτηση για την πιθανή επανεμφάνιση των Pony, διαβάστε μία σχετική ιστορία από το Χρήστο Χ.:
του στη Μόσχα όπου και έκανε Διδακτορικό με αντικείμενο τον σχεδιασμό ειδικών οχημάτων. Μετά δούλεψε για κάποια χρόνια σε ένα ερευνητικό κέντρο σχεδιασμού ειδικών οχημάτων (οχήματα για χρήση στη Σιβηρία και για ειδικές κατασκευές και πιο συγκεκριμένα για κατασκευές αρδευτικών έργων). Το 1974 με την μεταπολίτευση αποφάσισε να έρθει στη Ελλάδα και για αυτό έκανε μια δοκιμαστική επίσκεψη για ένα μήνα στη Θεσσαλονίκη όπου και γνώρισε κάποιον βιομήχανο σχετικό με οχήματα και στο άψε-σβήσε του σχεδίασε ένα πρώτο πλάνο για ένα όχημα το οποίο μετά μπήκε σε γραμμή παραγωγής και έγινε το γνωστό PONY. O βιομήχανος του πρότεινε άμεσα επαναπατρισμό και δουλειά με φοβερές προοπτικές. Έτσι και έκανε. Μετά ήταν ο σχεδιαστής των γνωστών Σταγιερ που είχαμε στο στρατό και σε λίγα χρόνια η βιομηχανία έγινε η γνωστή ΕΛΒΟ (ελληνική βιομηχανία οχημάτων). Μέχρι που ανέλαβ
αν την παρτίδα οι συνδικαλιστές το εργοστάσιο έγινε κρατικό και σε λίγο έκλεισε για πάντα.
Παρά τη μελαγχολία και την εθνική κατάθλιψη, οι άνθρωποι είναι αισιόδοξοι και ελπίζουν.
Νομίζω ότι η παρέα είναι από τα λίγα αντίδοτα στην γενική κατάθλιψη που επικρατεί.
στη θάλασσα, στα σύννεφα και στον ουρανό, χωρίς να κοιτάς τα σκουπίδια και τις πολυκατοικίες και η διάθεση αλλάζει.
Στην παρουσίαση του πονήματος του Λ. Αποστολίδη την Παρασκευή κατάφερα να παρευρεθώ κι εγώ. Ίσα που πρόφτασα τό γλαφυρό λόγο του Τάκη Εμμανουηλίδη που ξεκίνησε αναφέροντας στο κοινό μιά εμπειρία του. Μαθητής στο Ε΄Κ1 (1ο τμήμα του κλασσικού) και 6 χρόνια πριν από μας πληροφορείται μαζί με τους υπόλοιπους συμμαθητές του ότι θα τους αναλάβει ο Αποστολίδης. Ένα βαθύ ωωωωωχ ακούστηκε απ΄ όλη την τάξη. Ο Αποστολίδης ήταν γνωστός για την αυστηρότητά του και για τις πολλές του απαιτήσεις. Όμως -συνέχισε ο Τάκης- αυτό που ακολούθησε ήταν συγκλονιστικό...
Κάτι παρόμοιο όμως δεν ζήσαμε και μεις, στην Γ΄Λυκείου, κάποια χρόνια μετά; Το ίδιο ωωωωωχ ακούσθηκε να αναδύεται από το σύνολο σχεδόν των μαθητών της τάξης όταν μάθαμε ότι θα μας κάνει μάθημα ο Αποστολίδης στην τελευταία τάξη , ενώ ελπίζαμε ''να τη βγάλουμε χαλαρά''. Στο κάτω -κάτω μαθητές του Πρακτικού ήμασταν. 
Όσοι δεν έμαθαν Αρχαία μέχρι τότε, στην τελευταία τάξη θα τα μάθαιναν; Εμάς μας ενδιέφεραν τα Μαθηματικά, η Φυσική, η Χημεία. Τι ήθελαν και μας έβαλαν αυτόν τον απαιτητικό καθηγητή; Μαυρίλα και απαισιοδοξία στην τάξη...
Και ήρθε η στιγμή του πρώτου μαθήματος. Δεν το έχω ξεχάσει. Μπήκε στην τάξη, μας κοίταξε σοβαρά, έβγαλε από το χέρι το ρολόι του καταργώντας τις δεσμεύσεις του χρόνου, κι άρχισε να απαγγέλλει με πραγματικά συνταρακτικό τρόπο τον τραγωδό.
Ποτέ μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχα ακούσει και ζήσει στο σχολείο κάτι τέτοιο. Πρώτη φορά ο λόγος των Αρχαίων ερχόταν στ΄αυτιά μου με τέτοιο χρώμα και ύφος. Κι αυτό συνεχίστηκε και στα άλλα μαθήματα. Πρώτη φορά κάποιος μας διάβαζε ένα ποίημα ή κάποιο πεζό, με συναίσθημα, με φωνή να πάλλεται, με την ψυχή του ολόκληρη. Κι όταν κατόπιν άρχιζε να εξηγεί και να αναλύει το κείμενο-μακριά από τις στερεότυπε
ς και γνωστές απόψεις που κυκλοφορούσαν στις ματσαράγκες- άρχισα να καταλαβαίνω γιατί όλοι θαύμαζαν τον αρχαίο λόγο. Πραγματική μυσταγωγία το μάθημά του.
Ο Αποστολίδης ζητούσε πολλά, όμως έδινε και πολλά. Δεν τον ένοιαζε που ήμασταν στο Πρακτικό και είχαμε διαγράψει τα Αρχαία από τη ζωή μας. Ζητούσε δουλειά, μας εξέταζε και μάλιστα και σε άγνωστο κείμενο. Θυμάστε που σήκωσε κάποιον από μας στον πίνακα -γνωστό για την ανορθογραφία του- και άρχισε να του υπαγορεύει το άγνωστο; Χαμός! Ίσως θα έπρεπε να μετριάσει τις απαιτήσεις του. Ίσως θα έπρεπε να συμβιβαστεί με το γεγονός ότι οι περισσότεροι στα Αρχαία αλλά και στα Νέα είχαμε ήδη γυρίσει την πλάτη. Όμως επέμενε χωρίς να τον νοιάζει η δημοφιλία του γιατί πίστευε ότι έπρεπε έστω και την τελευταία χρονιά στο σχολείο κάτι να μάθουμε. Γιατί ένας άνθρωπος, είτε μηχανικός, είτε μαθηματικός, πρέπει να ξέρει να γράφει και να εκφράζεται σωστά στη γλώσσα του. Φυσικά εμείς είχαμε τελείως διαφορετική άποψη. Κι 
όταν ο Πιστοφίδης μας ανακοίνωσε -μπροστά του- ότι θα μας αναλάβει ο Αρρενόπουλος μέχρι και στα θρανία ανεβήκαμε χοροπηδώντας από χαρά....
Η συνέχεια γνωστή. Ο Αποστολίδης τελικά επανήλθε στην τάξη μας, λόγω αλλαγής προγράμματος, λίγο πριν τα Χριστούγεννα. Κι αυτούς που απερίσκεπτα πανηγύριζαν τότε που έφευγε τους έζωσαν τα μαύρα φίδια. Τι θα τους έκανε; Τι βαθμό θα τους έβαζε;
Νομίζω ότι προσπάθησε να μη μας συνερισθεί. Και η συμπεριφορά του ήταν σωστή. Εμείς όμως είχαμε λερωμένη τη φωλιά μας και βλέπαμε άλλα πράγματα στις πράξεις του... Και η ατμόσφαιρα ήταν πάντα φορτωμένη. Νομίζω ότι αν είχαμε τη τύχη να μας δίδασκε ο Αποστολίδης από μικρότερες τάξεις, όχι μόνο τα Ελληνικά μας θα ήταν ''τόσο λίγα'', αλλά θα μαθαίναμε να ''βασανίζουμε'' περισσότερο το μυαλό μας και την κρίση μας....
Υ.Γ. Ο τίτλος από το πεζό του Ζ. Παπαντωνίου ΖΩΗ, ένα από τα κείμενα που μας δίδαξε απαγγέλοντάς το με ξεχωριστό τρόπο. Είμαι βέβαιος ότι ακόμη θα το θυμάστε.
