47 χρόνια μετά ακούγονται ακόμη πολλοί να αναρωτιούνται '' τι έγινε η γενιά του Πολυτεχνείου; Γιατί τα ξέχασαν όλα;''. Κι όμως η γενιά εκείνη ήταν μια προοδευτική χειραφετημένη γενιά. Δυστυχώς κυριάρχησε μέσω της εξουσίας στη χώρα, αφήνοντάς τις επόμενες γενιές χωρίς κριτική και εμβάθυνση στην πολιτική σκέψη, σε ρόλο κομπάρσου και διεκπεραιωτή στην πολιτική δράση. .
Το προνόμιο της επαναστατικότητας δεν ανήκει αποκλειστικά στις γενιές, όπως για παράδειγμα μια κληρονομιά. Οι επαναστάτες του 1789 έγιναν οι αστοί του Λουδοβίκου-Φιλίππου, εκείνοι του 1917 έγιναν η αποπνικτική νομενκλατούρα που οδήγησε την ΕΣΣΔ στο 1989, οι πρωταγωνιστές στο Μάη του ΄68 έγιναν διαφημιστές και μεγαλοστελέχη σε επιχειρήσεις, οι Fidelistas της Κούβας τουριστικό αξιοθέατο.
Τι πήγε στραβά; Το θέαμα «εκσυγχρονίστηκε» (και στις μέρες μας θριαμβεύει όσο ποτέ), το κεφάλαιο ανέπτυξε νέους, ακόμα πιο ισχυρούς τρόπους να διεισδύει στο μυαλό των ανθρώπων και μάλιστα σε παγκοσμιοποιημένο πια επίπεδο, να διαμορφώνει συνειδήσεις πειθήνιες και ετερόνομες , παρά την επίφαση ελευθερίας.
Καιρός ίσως να καταλάβουμε ότι η ανυπότακτη επαναστατικότητα είναι γνώρισμα των 20άρηδων. Και όλων εκείνων που συνεχίζουν να ονειρεύονται και να φαντάζονται μία άλλη πραγματικότητα, που θρυμματίζουν τη γραμμικότητα του χρόνου, που βλέπουν την ανατροπή σαν μία από τις καλές τέχνες. Οι ρεαλιστές δεν ξεκινούν επαναστάσεις...
