Εύα

Αν είχε γράψει η Εύα τη Γένεση, πώς να ήταν άραγε η πρώτη νύχτα έρωτα του ανθρώπινου γένους; Η Εύα θα άρχιζε δηλώνοντας πως δεν είχε γεννηθεί από κανένα παΐδι, ότι δεν γνώριζε κανέναν όφι, ότι δεν πρόσφερε μήλα σε κανένα, και ότι ο Θεός δεν της είπε ποτέ ότι θα κοιλοπονάει στη γέννα, κι ότι ο άντρας θα είναι το αφεντικό. Όλα αυτά είναι σκέτα ψέματα, δηλώσεις του Αδάμ στον Τύπο...

Eduardo Galeano

Η Καβάλα

Η Καβάλα είναι περίεργη πόλις. Ανεβαίνεις σε μια κορφή βουνού. Μόλις φτάσεις στην κορφή κατεβαίνει τ΄αυτοκίνητο από ιλιγγιώδεις κορδέλες: στους πρόποδες του βουνού είναι αμφιθεατρικά χτισμένη η πόλη. Έχει όλο λόφους χτισμένους. Στον πιο ψηλό είναι ένα κάστρο. Πάνω απ΄ όλα αυτά περνά ένα ρωμαϊκό υδραγωγείο, τεράστιο. Το ξενοδοχείο είναι καλό, «Αστέρας». Απ΄ την μπαλκονόπορτα ζήτησα να βλέπω το «Ιμαρέτ». Μπρος στην πλατεία είναι το μνήμα της μάνας του Μωχάμετ Άλη. Τώρα που επιστρέψαμε, ευτυχώς ο Καραντινός πήγε να συναντήσει κάποιο παλιό συμμαθητή του. Επωφελήθηκα και συνέχισα μέχρι το «Ιμαρέτ». Μέσα στη νύχτα είτανε φαντασμαγορικό. Μπήκα μέσα. Καταπληκτικό. Στοές και οντάδες και βρύσες. Ρώτησα. Ο Νάσερ δεν ενδιαφέρεται πια, το εγκατέλειψε και τώρα στεγάζονται φτωχοί. Οι καπνοδόχες άχρηστες στα μαγειριά. Δεν γίνεται πια το φημισμένο πιλάφι των «πού ήμουνα και πού βρέθηκα»...
Κείμενο: Νίκος Εγγονόπουλος, ...και σ΄αγαπώ παράφορα-Γράμματα στη Λένα 1959-1967.
Φωτογραφία: Ιούνιος 1961, Δημήτρης Παπαδήμος, Αρχείο Ε.Λ.Ι.Α. Στο άνω μέρος-αριστερά διακρίνεται το υπό ανέγερση Αρχαιολογικό Μουσείο.
Υ.Γ. Το καλοκαίρι του 1964 το ΚΘΒΕ ανέβασε στο αρχαίο θέατρο των Φιλίππων την τραγωδία του Ευρiπίδη ΙΠΠΟΛΥΤΟΣ, σε σκηνοθεσία του Σωκράτη Καραντινού και  μετάφραση του Κώστα Βάρναλη. Ο ποιητής και ζωγράφος Νίκος Εγγονόπουλος είχε αναλάβει τα σκηνικά και τα κοστούμια.

...λάμποντας πάνω στη θάλασσα

 

Κυριακή

Τις Κυριακές οι άνθρωποι είναι εξομολογητικοί, αισθάνονται ότι αν δεν τα βγάλουν όλα, θα παραιτηθούν μια για πάντα από τις επιθυμίες τους.

Γύρω στις έξι το απόγευμα νιώθεις την ανάγκη να καθαρίσεις, παίρνεις τηλέφωνα με αγωνία και δεν βρίσκεις κανέναν. Τότε βγάζεις το τηλέφωνο απ’ την πρίζα, το κλείνεις σ’ ένα χαρτονένιο κουτί, φοράς το μπουφάν σου, βγαίνεις έξω, ακουμπάς  το κουτί δίπλα στα σκουπίδια και πας μια μεγάλη βόλτα στην άκρη της πόλης. Αλίμονό σου αν η πόλη δεν έχει άκρη...
Χρ. Βακαλόπουλος

όταν πέσει λίγη μπουνάτσα...

Της σιγουριάς τα υλικά

είναι λόγια γλυκά

σε κασέτες γραμμένα

 

Γι’ αυτά που ήρθανε τόσο αργά

μα τα πήρε η καρδιά

με τα χέρια ανοιγμένα