Πρίν από τρεις εβδομάδες έκανα μια ημερήσια βόλτα στην Θάσο. Όχι τον συνηθισμένο γύρος αλλά μια διάσχιση του ορεινού όγκου του Υψαρίου όρους με δυό όμορφες βουτιές σε άγνωστα στον πολύ κόσμο μέρη........
Εγερτήριο νωρίς, πακετάρισμα θερμός, καφέ, σάντουϊτς και άλλα χρειώδη στην βαλίτσα, φουλάρισμα και στις 9:15 είμαι στην Κεραμωτή και στις 10:15 αρχίζω το ανέβασμα προς Παναγία, βγαίνω στον κεντρικό για διακόσια μέτρα και μετά πάλι χώμα. Μερικά μονοπάτια έχουν φαρδύνει για να περνάνε τα φορτηγά που κουβαλάνε μάρμαρα από τα νταμάρια. Καλό; ΟΧΙ.........
(Ανοίγει μεγάλη παρένθεση)
Η Θάσος είναι το πλέον πράσινο νησί της Μεσογείου. Το όνομά της το οφείλει στον Θάσσο, αδελφό του Κάδμου, ο οποίος σύμφωνα, με την Ελληνική Μυθολογία, κατά την διάρκεια της αναζήτησης της αδελφής του Ευρώπης, έμεινε για μεγάλο διάστημα στο νησί. Οι εκατοντάδες πηγές βοηθούν ώστε το νησί να έχει οργιώδη βλάστηση, πεύκα, έλατα, πλατάνια, καστανιές και ελιές καλύπτουν το σύνολό του, από την κορυφή του Υψάριου όρους μέχρι την θάλασσα. Έχει καεί κατ' επανάληψη (και βάσει σχεδίου) αλλά τόσο το εύφορο έδαφος όσο και τα άφθονα νερά έρχονται να "σώσουν" την κατάσταση και να την διατηρούν καταπράσινη.
Η οικονομία της Θάσου παραδοσιακά βασιζόταν στην καλλιέργεια της ελιάς, την μελισσοκομία, την κτηνοτροφία, την υλοτομία την ναυπηγική και την εξόρυξη του φημισμένου Λευκού μάρμαρου Θάσου. Αν εξαιρέσουμε λοιπόν την ναυπηγική που έχει ατονίσει και την μελισσοκομία, η πλούσια βλάστησή της στέκεται εμπόδιο στην "ανάπτυξη", εξ' ου και οι εμπρησμοί. (Κλείνει η παρένθεση - πίσω στην βόλτα μας).
Η διάνοιξη λοιπόν των μονοπατιών για να περνάνε τα τριαξονικά έχει ως αποτέλεσμα να έχουν εξαφανιστεί οι πινακίδες που σηματοδοτούσαν τις διασταυρώσεις και η επιφάνεια των μονοπατιών να αλλάζει κάθε χιλιόμετρο. Παχιά πούδρα εδώ, μαρμαρόσκονη εκεί, χώμα παραπέρα, σαθρές πέτρες παραδώθε, πλάκες μάρμαρο παρακείθε............ ό,τι τους είναι εύκολο και πρόχειρο. Σε συνδυασμό με την φυτευτή πέτρα που παραδοσιακά κάλυπτε αυτές τις διαδρομές, κάνουν την οδήγηση αν μη τί άλλο ενδιαφέρουσα.
..............ενώ τα επερχόμενα σύννεφα έδειχναν να σκοπεύουν να προσδώσουν ακόμη μεγαλύτερη ποικιλία στο "μενού". Ευτυχώς έφυγαν ανώδυνα.
Μετά από μερικά χιλιόμετρα (και αφού κατέβηκα και μια αντιπυρική ζώνη, έτσι για ποικιλία), πατάω ξανά τα παλιά μονοπάτια:
Η διαδρομή πανέμορφη, πιό βατή πλέον, αλλά όπου και γυρίσεις το βλέμμα, σαν δαγκωματιές λευκού καρχαρία στα πλευρά φυσητήρα, χάσκουν νταμάρια. Λευκό μάρμαρο Θάσου, η ευχή και η κατάρα του νησιού.
Περνάω από τους "τρεις γκρεμούς", από την τελευταία φορά ο τόπος έχει φανερά "αναβαθμιστεί".
Εκατό μέτρα πλέγμα και μια πινακίδα............... Ο ξένος που αν/ίσως/πιθανόν βρεθεί εδώ, σίγουρα θα κατανοήσει πλήρως το Tris Gremi....... Φλερτάρω επικίνδυνα με το εγκεφαλικό μόνο μόνο στην σκέψη του πόσο μπορεί να μας κόστισαν. Ακριβώς απέναντι από την πινακίδα, πεταμένοι όγκοι μάρμαρο "στολίζουν" το τοπίο.
Αει στα διάλα, δεν είμαστε λαός ρε π@#$τη μου...........
Λίγο πιο κάτω ο δρόμος μου με οδηγεί μέσα σε ένα λατομείο. Ο ήλιος σε τυφλώνει έτσι όπως αντανακλάται πάνω στο απόλυτα λευκό μάρμαρο. Δεν χάνω την ευκαιρία για μερικές ακόμα φωτογραφίες.
Τα κυρίαρχα χρώματα της Θάσου, λευκό, πράσινο και γαλάζιο.............
Το πρώτο κομμάτι της χωμάτινης διαδρομής τελειώνει, αλλά όχι εκεί που το υπολόγιζα. Κάποιο μονοπάτι μπέρδεψα και βγήκα στην άσφαλτο λίγο βορειότερα από εκεί που ήθελα. Μικρό το κακό μιας και η διαδρομή είναι πανέμορφη και η άσφαλτος γυαλόχαρτο.
Λευκό, Πράσινο και Γαλάζιο, τα χρώματα της Θάσου:
Έχοντας χρόνο, κατεβαίνω σε έναν ψαράδικο οικισμό που μέχρι τώρα περιφρονούσα επιδεικτικά περνώντας πάντα από έξω:
Η Γκιόλα........
Γκιόλα: Λέξη τουρκικής καταγωγής που περιγράφει φυσική ή τεχνητή λίμνη ή αποθήκη νερού.
Υπήρχαν κάποτε μέρη που όταν σε πήγαιναν περνούσες διαδικασία μύησης και έδινες όρκο να μην τα αποκαλύψεις. Ο λόγος απλός: όσο πιο λίγοι τα ξέρουν τόσο καλύτερα. Τί τα θες, η ελληνική ιστορία είναι γεμάτη Εφιάλτες.
Στην γκιόλα λοιπόν πρωτοπήγα πριν από εικοσιπέντε χρόνια. Το τελετουργικό της μύησης - ορκωμοσίας απαιτούσε η πρώτη βουτιά να γίνεται από τον/την νεοφερμένο/η, από το πιο ψηλό σημείο, τα οκτώ μέτρα.......... με αδαμιαία περιβολή. Έκτοτε πολύς κόσμος το έμαθε, βρέθηκαν και μερικοί έξυπνοι να το σηκώσουν και στο διαδίκτυο, άλλοι ακόμα πιο έξυπνοι δώσανε και αναλυτικές οδηγίες του πως να την βρείς, αποτέλεσμα, αν πας καλοκαίρι έχει συνωστισμό. Και φυσικά, σαν γνήσιοι Ελληνάρες, σαν άξια τέκνα των οθωμανών κατακτητών και των φράγολεβαντινων περαστικών, οι νέοι θαμώνες δεν παραλείπουν να γνωστοποιούν το πέρασμά τους από ό,τι όμορφο έχει να δείξει αυτός ο τόπος, αφήνοντας πίσω τα ίχνη του πολιτισμού τους:
Όμως, όσο και αν προσπαθούν, η ομορφιά της φύσης είναι τέτοια που με το που φτάνεις σε κάνει να ξεχνάς τους κάφρους και να υποκλίνεσαι.
Παρκάρισμα λοιπόν στο τέλος του μονοπατιού, στην πλάτη το σακίδιο και κατάβαση για πέντε λεπτά. Όσες φορές και να έχω πάει, με το που την αντικρίζω μου κόβεται η ανάσα. Μια καταπράσινη λίμνη με κρυστάλλινα νερά, λαξευμένη μέσα σε κάτασπρα βράχια, στην άκρη της θάλασσας.
Είναι Οκτώβρης, είμαι μόνος............... "Αναβιώνω" το τελετουργικό με μια βουτιά στα διάφανα νερά. Το κρύο νερό ξεπλένει την κούραση από το σώμα, καθαρίζει το μυαλό. Μένω ακίνητος να απολαμβάνω την στιγμή. Έξω έχει κύμα, μέσα γαλήνη. Το να βρίσκεσαι σε απόλυτη νηνεμία ενώ ακούς την θάλασσα να σκάει με μανία πάνω στα βράχια ένα μέτρο από το αυτί σου, έχει κάτι το εξώκοσμο........
Τα νερά είναι τόσο διάφανα που βλέπεις την σκιά σου στον βυθό.
Στιγμές απόλαυσης:
Τα βράχια και ο ήλιος καίνε, σε πέντε λεπτά ξαναβουτάω. Έχει περάσει μια ώρα που είμαι εδώ και πρέπει να τα μαζεύω αν θέλω να κάνω και την δεύτερη βουτιά της μέρας. Το ανέβασμα παίρνει ένα δεκάλεπτο, ξαναβγαίνω στην άσφαλτο και συνεχίζω τον γύρο του νησιού.........
Λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα είναι η παραλία του Αρχάγγελου με το ομώνυμο μοναστήρι να δεσπόζει πάνω στα γκρεμια.
Ποτέ δεν κατάλαβα το παππαδαριό. Σε καιρούς που οι φτωχοί αντιμετωπίζουν προβλήματα επιβίωσης, θεωρεί πρέπον να ξοδεύει χρήματα για να χτίζει ψηλά ντουβάρια.
Για να κρύψει τί; Την θέα από τα μάτια των περαστικών;
Θου... Κύριε, φυλακὴν τῷ στόµατί µου καὶ θύραν περιοχῆς περὶ τὰ χείλη µου
Λίγο πιο πέρα βρίσκονται οι Αλυκές, άλλη μια πανέμορφη γωνιά της Θάσου.
Σε πόσα μέρη άραγε μπορείς να κάνεις μπάνιο σε γαλαζοπράσινα νερά που βρέχουν τα σκαλιά αρχαίου Ναού;
Στον δρόμο σταματάω για μερικές σποραδικές φώτο.
Λευκό, Γαλάζιο, Πράσινο:
Πόσο διαφορετικά συναισθήματα από το προηγούμενο μοναστήρι σου προκαλεί αυτός ο ναός;
Όταν η φύση κάνει γλυπτική:
Και μετά την Χρυσή Άμμο...............
..........χώμα ξανά. Όπως δείχνει και η ταμπέλα (εδώ δεν έγιναν διαπλατύνσεις και την γλύτωσε) 11 χιλιόμετρα χωματόδρομος. Η προγραμματισμένη στάση είναι περίπου στην μέση.
Μια φώτο και την γριούλα, και ξεκινάμε.
Το καλό με τους χωματόδρομους που ακολουθώ είναι πως αγκαλιάζουν την ακτογραμμή και μετά από κάθε στροφή σε περιμένουν τέτοιες εικόνες, η μια πίσω από την άλλη
Λίγο πριν τις δυο παραλίες που είναι η επόμενη στάση μου, υπάρχει ένας μώλος φόρτωσης μαρμαρόπετρας.
Τα ανατρεπόμενα φέρνουν την "άχρηστη" μαρμαρόπετρα και αυτή από εδώ μεταφορτώνεται σε φορτηγά πλοία. Στην μαρμαρόσκονη που δημιουργείται από την τριβή της μαρμαρόπετρας οφείλουν το κατάλευκο χρώμα τους οι δύο επόμενες παραλίες. Άγνωστες και αυτές στον πολύ κόσμο μέχρι πριν από λίγα χρόνια, ήταν αγαπημένο σημείο για όσους προτιμούσαν την ησυχία και την απομόνωση. Όμως, (γιατί πάντα πρέπει να υπάρχει ένα "όμως";) η μία έγινε πλέον διάσημη, πλάκωσαν οι Ούνοι, άνοιξε μπητσόμπαρο, ήρθε επιτέλους ο "πολιτισμός". Περνάω την πρώτη που εξακολουθεί (ευτυχώς) να είναι άσημη..............
.....και φτάνω στην δεύτερη, την "διάσημη" πλέον Σαλιάρα. Όταν είχαμε περάσει πριν από δυο και κάτι μήνες, μπορούσες να πας από την μιά άκρη του όρμου μέχρι την άλλη χωρίς να βρέξεις τα πόδια σου, απλά πατώντας στα κεφάλια των λουωμένων. Είχα μια κρυφή ελπίδα πως το μπαράκι θα ήταν κλειστό, πως δεν θα είχε ψυχή...............
........έπεσα όμως έξω:
Δεν ήταν και άσχημα, αλλά προτίμησα να γυρίσω πίσω στην προηγούμενη, την έρημη, την άσημη, χωρίς ομπρέλες, χωρίς μπήτια, χωρίς παρκαδόρο...........
Μετά από άλλη μια βουτιά "με απ' όλα" (βλέπε καφέ - τσιγάρο - σάντουϊτς), πήρα τον δρόμο της επιστροφής για τον Λιμένα. Βιαστηκά αυτή την φορά και χωρίς φώτο για να μην χάσω το φέρρυ.
Με την παχιά σκόνη της βόλτας πάνω μας μπήκαμε στο φέρρυ της επιστροφής.........
